To Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης φιλοξενεί μία από τις πιο συγκινητικές και βαθιά ανθρώπινες θεατρικές παραστάσεις της χρονιάς: το έργο «Πριν ανοίξουμε φτερά» του βραβευμένου Γάλλου συγγραφέα Φλοριάν Ζελέρ, σε σκηνοθεσία της Άννας Μαρίας Παπαχαραλάμπους. Πρόκειται για ένα πολυεπίπεδο θεατρικό κείμενο που ακουμπά ευαίσθητα θέματα όπως η φθορά της μνήμης, η οικογενειακή φροντίδα και η απώλεια. Ο Ζελέρ, με τη χαρακτηριστική του δεξιοτεχνία, που ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στη συγκίνηση και το χιούμορ, φωτίζει τις λεπτές ισορροπίες στα αέναα δίπολα της ζωής: το παρόν και το παρελθόν, την ευθύνη και την ελευθερία, την απώλεια και την αγάπη.
Τον ρόλο του Αντρέ αναλαμβάνει ο Δημήτρης Καταλειφός, και το ρόλο της Μαντλέν η Ζωή Ρηγοπούλου. Πλάι τους ένα εκλεκτό σύνολο ηθοποιών που δίνουν πνοή στους χαρακτήρες του Ζελέρ: η Μαρκέλλα Γιαννάτου, η Φιόνα Γεωργιάδη, ο Σαράντος Γεωγλερής και η Ντίνα Αβαγιανού.
***
-Διαβάζοντας το «Πριν ανοίξουμε φτερά» ποιο στοιχείο του έργου σας γοήτευσε περισσότερο;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αυτό που με γοήτευσε απ’την πρώτη κιόλας ανάγνωση του έργου στα Αγγλικά, ήταν το γεγονός ότι ενώ πραγματεύεται ευαίσθητα θέματα που μας αφορούν όλους, το κάνει με έναν εντελώς προσωπικό και ιδιαίτερο τρόπο, ο οποίος χωρίς να παύει να είναι συγκινητικός δεν είναι διόλου μελό.
-Ποια είναι τα κυρίαρχα θέματα της παράστασης;
Τα κυρίαρχα θέματα της παράστασης είναι τα θέματα που κυριαρχούν στις ζωές μας. Οικογένεια, σχέσεις, απώλεια, μνήμη, αγάπη.
-Άρα πιστεύετε ότι το κοινό θα δει κομμάτια του εαυτού του στους χαρακτήρες του Ζελέρ;
Ο καθένας θα αναγνωρίσει τον εαυτό του ή έναν κοντινό του άνθρωπο σ’αυτήν την παράσταση. Όλοι έχουμε περάσει από τις θέσεις των ηρώων, είτε ως γονείς είτε ως γιός ή κόρη είτε ως κομμάτι ενός ζευγαριού.
-Ο Ζελέρ αφήνει τα πράγματα κάπως ανοιχτά… Σας δυσκόλεψε αυτή η «ασάφεια» κατά την ερμηνεία του ρόλου σας;
Ο Ζελέρ ηθελημένα και μαεστρικά αφήνει τα πάντα ανοιχτά και συγχρόνως απολύτως αναγνωρίσιμα. Αρκεί ο θεατής να αφεθεί να νοιώσει και όχι να εξηγήσει. Βέβαια ο ηθοποιός καλείται πρώτα να εξηγήσει μέσα του και μετά να νοιώσει. Αυτή ήταν η κύρια δυσκολία για όλους μας.
-Ποιο στοιχείο της συνεργασίας με την Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους σας θεωρείτε ότι έδωσε ένα ξεχωριστό στίγμα στην παράσταση;
Με την Άννα συνεργάστηκα και στην πρώτη της σκηνοθεσία, το “Good People”. Αυτό που ένοιωσα και τότε και τώρα είναι η απουσία οποιαδήποτε «δηθενιάς» και φτηνού εντυπωσιασμού. Και σε αυτήν την παράσταση, η αλήθεια ήταν οδηγός μας.
-Ο ρόλος του Αντρέ είναι άρρηκτα δεμένος με τη Μαντλέν. Πώς δουλέψατε μαζί ώστε να χτίσετε αυτή τη σχέση με τον Δημήτρη Καταλειφό;
Τον Δημήτρη τον ξέρω και τον αγαπώ απ’τα χρόνια της Δραματικής σχολής. Αυτός έβγαινε, εγώ έμπαινα. Έχουμε κοινούς κώδικες, κοινούς στόχους. Συνεργαστήκαμε πριν πολλά χρόνια στο Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου και πολύ πρόσφατα στην «Ράβδο» του Μαρκ Ρέιβενχιλ. Το να χτίσω σχέση μαζί του ήταν απ’τα πιο εύκολα πράγματα που είχα να πετύχω σ’αυτήν την παράσταση.
-Υπάρχει κάποιο στιγμιότυπο από τις πρόβες που σας έχει εντυπωθεί και θα θέλατε να μοιραστείτε με τους αναγνώστες / τριες του CultureNow;
Δεν είναι στιγμιότυπο, είναι ολόκληρη η πρώτη περίοδος των προβών, όπου προσπαθήσαμε να ξεκαθαρίσουμε το αριστοτεχνικό κουβάρι του Ζελέρ για να μπορέσουμε μετά να το ξαναμπλέξουμε όπως το θέλει ο συγγραφέας.
-Τι εύχεστε πιο έντονα σήμερα – για εσάς, για το θέατρο ή για την κοινωνία γύρω μας;
Υγεία, παιδεία, ενσυναίσθηση.
