Μιχαήλα Πλιαπλία: Οι περισσότερες ιστορίες είναι βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα συμπολιτών μας

Στο πλαίσιο του προγράμματος του 66ου Φεστιβάλ Φιλίππων θα παρουσιαστεί η performance /εμπειρία «Διαδρομή 404», των Εύας Οικονόμου Βαμβακά & Μιχαήλας Πλιαπλία.

Μια διαφορετική γραμμή λεωφορείου περνά από μπροστά σου και σε καλεί σε ένα αλλόκοτο ταξίδι με συνεπιβάτες ανθρώπους της διπλανής πόρτας που έχουν μια ξεχωριστή ιστορία να σου διηγηθούν. Μια ιστορία που ποτέ δεν είχες φανταστεί ότι κουβαλάνε. Και που σε κάνει να αναρωτηθείς πόσα ακόμα πράγματα περνάνε από δίπλα σου αόρατα, χωρίς καν να τα υποπτευθείς. Μια λάθος διαδρομή που περνάει από σημεία-σταθμούς της πόλης που κρύβουν τις δικές τους μνήμες. Και άθελά της μπορεί να σε οδηγήσει στο σωστό μέρος. Μια ξεχωριστή performance που φωτίζει διαφορετικά τις γωνιές της πόλης.

Η Μιχαήλα Πλιαπλία, είναι επίσης σύμβουλος δραματουργίας & εικαστική επιμελήτρια της παράστασης.

***

Κατευθύνομαι προς τις κυλιόμενες σκάλες του πλοίου πριν τις οποίες γίνεται και ο έλεγχος εισιτηρίων. Όλα εντάξει, μα χρειάζεται να αποθηκεύσω την ογκώδη βαλίτσα μου στα ειδικά ντουλάπια του γκαράζ. Αρνούμαι ευγενικά· δεν είμαι προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο -φέρω όλα τα απαραίτητα για τη διανυκτέρευση σε αυτή τη μία και μοναδική βαλίτσα-. «Δεν υπάρχει σχετική υπηρεσία για να σας βοηθήσει και η καμπίνα σας βρίσκεται στον τελευταίο όροφο» μου εξηγούν. Αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία, ωστόσο δεν βλέπω πώς αλλιώς μπορεί να γίνει κι επιμένω.

Λίγο αργότερα, παίρνω μια βαθιά ανάσα μπροστά στην κλίμακα, όταν αισθάνομαι το ορμητικό σώμα ενός καμαρότου να με προσπερνά βιαστικά. Τόσο βιαστικά, που είχε φτάσει πια στο πρώτο πλατύσκαλο όταν μάλλον αντιλήφθηκε πως με προσπέρασε. Από κεκτημένη ταχύτητα, είχε ήδη τοποθετήσει το πόδι του στο επόμενο πάτημα, όταν πήρε την απόφαση να με βοηθήσει. Βρέθηκε μπροστά μου και πήρε τη βαλίτσα από τα χέρια μου πριν καλά καλά το καταλάβω, ρωτώντας με παράλληλα τον αριθμό της θέσης ή της καμπίνας μου. «Καμπίνα 903» απάντησα προσπαθώντας παράλληλα να τον σταματήσω: «Είναι βαριά κι εσείς έχετε δουλειά κι εγώ θα έχω τύψεις αν το επιτρέψω…» του είπα, μα λες και είχε έτοιμη την απάντηση, πριν καν τελειώσω τη φράση μου, αποκρίθηκε πως η δουλειά στο καράβι δεν τελειώνει ποτέ και πως οι δικές του τύψεις θα ήταν σημαντικότερες στην αντίθετη περίπτωση.

Φτάνοντας στο τέλος της σκάλας κι ενώ το σώμα του είχε ήδη πάρει την απαραίτητη στροφή για να την κατέβει και πάλι και να επιστρέψει στο πόστο του, του έτεινα το χέρι. Η χειραψία ήταν εγκάρδια, όπως και το χαμόγελο που σχηματίστηκε στο πρόσωπό του. Συστήθηκα με το μικρό μου όνομα, κάτι που επίσης αντιλήφθηκε ενώ είχε ήδη απομακρυνθεί κάπως. Στράφηκε προς το μέρος μου. «Διονύσης» μου είπε κι έπειτα τον έχασα από το βλέμμα μου. Είχα την επιθυμία να μάθω γι’ αυτόν πολλά περισσότερα από το όνομά του.

Τη στιγμή εκείνη όμως συνειδητοποίησα το μέγεθος πια της αξίας μιας παραγωγής όπως είναι η Διαδρομή 404 του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, η οποία μέλλει να κλείσει το φετινό Φεστιβάλ Φιλίππων. Μια λανθασμένη διαδρομή ενός εκ των αστικών λεωφορείων της Καβάλας.

Ένα λεωφορείο που εκτρέπεται, για να βρεθεί σε μεταποιημένα σημεία-στάσεις της πόλης, σημεία που δεν είναι και πιθανότατα δεν πρόκειται να γίνουν μνημεία ή αξιοθέατα, που ωστόσο παραμένουν σημαντικά για τη συλλογική ή την προσωπική μνήμη όσων την κατοίκησαν ή την κατοικούν ακόμη, σημεία που αποτέλεσαν, όχι το σκηνικό, αλλά τον πραγματικό χώρο για την εκτύλιξη σκηνών καθημερινού βίου, ευχάριστων γεγονότων, αλλά και τραυματικών επεισοδίων. Εκτρέπεται ώστε να συμβεί το πρωτοφανές: ως επιβάτες πια, να ακούσουμε εν κινήσει, εντός του μεταφορικού μέσου, μύχιες σκέψεις οκτώ συνεπιβατών μας, οι οποίες άμεσα ή έμμεσα σχετίζονται με τις αντίστοιχες οκτώ προγραμματισμένες στάσεις, όπως πρόκειται να είναι αυτές των, από χρόνια εγκαταλελειμμένων, νοσοκομείων της Καβάλας, του παλαιού στρατοπέδου ή της σφύζουσας πάντα από ζωή, κατά τις πρώτες πρωινές ώρες, ιχθυόσκαλας. Ένα έργο όπου συναντώνται πολλές και διαφορετικές πρακτικές, αλλά κυρίως τέμνονται οι προσπάθειες ανθρώπων και φορέων της Καβάλας (αλλά όχι μόνο), όπως για παράδειγμα αυτές των εθελοντών μας ή της δημοτικής μας μπάντας.

Ένα παιδί συγχέει το όνομα μιας ασθένειας με τα παραμύθια, ένα παγκάκι καρφωμένο στην άμμο στεγάζει τις σκέψεις ερωτευμένων, ένα αγόρι λιποτακτεί κι όμως «παρουσιάζεται», μια μπάντα αποχαιρετά επίσημα μία απλή κάτοικο της Καβάλας αφιερώνοντάς της ένα πένθιμο εμβατήριο, ένα καναρίνι βρίσκεται να κελαηδάει μεσοπέλαγα… Οι περισσότερες ιστορίες είναι βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα συμπολιτών μας.

Έχουμε πλέον ανοιχτεί. Βγαίνω στο κατάστρωμα. Ακούγονται έντονα τιτιβίσματα: ένας από τους επιβάτες ταξιδεύει με το παπαγαλάκι του σε κλουβί. Αργά ή γρήγορα συναντά κανείς τελικά ακόμα και ό,τι είναι επινοημένο. Βρίσκομαι ήδη εντός του έργου μας.

*Μου ζητήθηκε να συντάξω το κείμενο ενώ συμπωματικά ταξίδευα. Έτσι αυτό (για καλή μου τύχη) γράφτηκε εν πλω.
** Ένα από τα επεισόδια της Διαδρομής 404, είναι αφιερωμένο στη Σταματία Πλιαπλιά το γένος Δραγωγιάκη, η οποία διετέλεσε κάτοικος Καβάλας.

Διαβάστε επίσης: 

To 66o Φεστιβάλ Φιλίππων είναι γεγονός!
Διαδρομή 404, των Άρη Νινίκα & Εύας Οικονόμου Βαμβακά στη Καβάλα
66o Φεστιβάλ Φιλίππων: Οι 7 νέες παραγωγές του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καβάλας
Εύα Οικονόμου – Βαμβακά: To Φεστιβάλ Φιλίππων στα 66 του χρόνια δοκιμάζει μια διαφορετική διαδρομή