Εύα Οικονόμου – Βαμβακά: To Φεστιβάλ Φιλίππων στα 66 του χρόνια δοκιμάζει μια διαφορετική διαδρομή

Τι γίνεται όταν ένας προβολέας ανάβει ξαφνικά επάνω σου;

Κι εσύ έχεις βρεθεί στη μέση μια σκηνής προσπαθώντας να πιάσεις το νήμα που έχει μπλεχτεί στα πόδια σου;

Κι αυτή η ιστορία που κρύβεις τόσο καιρό μέσα σου, είναι άραγε σίγουρο πώς τώρα ήρθε η στιγμή να γεννηθεί;

66ο Φεστιβάλ Φιλίππων. Ένα διπλό νούμερο που προκαλεί δέος. Το δεύτερο σε μέγεθος και ιστορία Φεστιβάλ της Χώρας. Ζεστές πέτρες, μικρά φωτάκια, κοφτερό τοπίο, θάλασσά, ένα πωλητήριο που είναι λες και ξεπήδησε από άλλη δεκαετία, ξύλινες σπαστές καρέκλες, σκαλωσιές με φώτα κι ένας φιλόξενος κάμπος με μια μεγάλη σκιά που δημιουργείται από το επιβλητικό όρος Παγγαίον. Μια γιγαντιαία σκιά που προστατεύει. Αλλά και κρύβει. Κρύβει όλους αυτούς που εδώ και 66 χρόνια εργάζονται για τη διεξαγωγή του χωρίς ποτέ να βγουν στο φως. Χωρίς να διεκδικήσουν εύσημα ή έστω λίγη από τη δόξα του. Για αυτό και το φετινό Φεστιβάλ αφιερώνεται σε αυτούς. Και σε άλλους σαν αυτούς. Σε όλους τους Αφανείς Ήρωες που χάνονται μέσα στο πλήθος και η ιστορία δεν θα θυμηθεί ποτέ το όνομα τους. Ίσως σε κάποιες γραμμές της, αναφερθεί μονάχα η ιδιότητα ή η γενική συμβολή τους σε όλα αυτά που έχουν κατά καιρούς επιτευχθεί. Κι έτσι στα 66 του χρόνια δοκιμάζει μια άλλη, διαφορετική διαδρομή.

Ξεκινά με το 7ο Εργαστήριο Αρχαίου δράματος που φέτος βουτάει και αυτό στην αρχαία δραματουργία για να αλιεύσει αφανείς ήρωες μεγαλύτερων Ιστορίων. Υφαίνει το πέπλο της Βρισηίδας, διαβάζει επιστολές των τριών γριών από τις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη και ακούει για πρώτη φορά την -έως τώρα σιωπηλή- Ευρυδίκη. Και με αυτά τα υλικά φτιάχνει νέες, σύγχρονες ιστορίες, πιο πολύχρωμες και προκλητικές αλλά σίγουρα πιο ανθρώπινες.

Στη συνέχεια, στριμώχνεται για λίγο κάτω από τον ήλιο για να δει μερικές από τις πιο σημαντικές παραστάσεις του καλοκαιριού. Ξεκινάει από το σήμερα και εξετάζει πόσο τυχαίος είναι ο θάνατος αυτού του αναρχικού που ο Γιάννης Κακλέας και ο Πάνος Βλάχος αποφάσισαν να βγάλουν στο φως. Μετά αφουγκράζεται την παγκόσμια ιστορία των πολέμων μέσα από την ΕΚΑΒΗ που σκηνοθέτησε η Ιώ Βουλγαράκη, τσιμπιέται από τους ΣΦΗΚΕΣ της Λένας Κιτσοπούλου, γοητεύεται από τη ΜΗΔΕΙΑ της Λέας Μαλένη, μπαίνει στον τηλεφωνικό θάλαμο των ΤΡΩΑΔΩΝ του Χρήστου Σουγάρη συμπάσχει με την ΗΛΕΚΤΡΑ της Λιλής Μελεμέ, δονείται στον παλμό των ΒΑΚΧΩΝ της Έλενας Μαυρίδου, ξανακούει ολοκληρωμένη την ιστορία του ΟΙΔΙΠΟΔΑ μέσα από τις παραστάσεις του Σίμου Κακκάλα και του Γιώργου Σκεύα και θαυμάζει αυτήν την παράδοξη κίνηση που κάνουν τα ΒΑΤΡΑΧΙΑ της Έφης Μπίρμπα όταν τσαλαβουτάνε στα όρια της κωμωδίας.

Και την ίδια στιγμή περήφανο για τις επτά νέες δικές τους παραγωγές περιπλανιέται μέσα στην πόλη της Καβάλας. Δίνει ραντεβού με μια παρέα εφήβων για να ζήσουν μαζί την τελευταία μέρα του κόσμου σε ένα εγκαταλελειμμένο σχολείο στην ANGERLAND, καλύπτεται για λίγο από τη σκόνη των ΕΡΗΜΩΝ της Κικής Κέρζελη σε ένα ξέφωτο αστικών κτηρίων στο κέντρο της πόλης, εξερευνά το δύσκολο έργο των νοσηλευτών στη χώρα μας σε ένα κεντρικό υπόγειο parking στο ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΠΛΗΓΕΣ του Κωνσταντίνου Παπαχαραλάμπους, ανεβαίνει σε ένα λάθος λεωφορείο για τη ΔΙΑΔΡΟΜΗ 404 του Άρη Νινίκα- Εύας Οικονόμου – Βαμβακά, κρυφοκοιτάζει από το τοξωτό παράθυρο ενός παλιού Τζαμιού τη ΣΥΛΛΗΨΗ ΜΙΑΣ ΜΑΙΜΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕ ΧΩΡΟΥΣΕ ΠΟΥΘΕΝΑ των Δανάη-Αρσενία Φιλίδου, Υψιπύλη Σόφια και Ειρήνη Λαμπροπούλου, σερβίρεται ένα ξεθυμασμένο cocktail από αυτούς που δουλεύουν σαιζόν σε μια ξεχαρβαλωμένη πισινά στο ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ των Μιχάλη Πητίδη και Χριστίνα Κυπραίου και επιστρέφει σπίτι του, στο θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου για να κρατήσει το χέρι στις μητέρες των δολοφονημένων γυναικών, στην Pietà της Μάρθας Μπουζιόυρη.

Και την ίδια στιγμή κλείνει το μάτι σε όλους τους μικρούς του φίλους αφού τους διηγηθεί το ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ της Πηνελόπης Δέλτα και τους δίνει ραντεβού στα στενά της πιο ξεχωριστής συνοικίας της πόλης για να ανακαλύψουν μαζί, μέσα από ένα ιδιαίτερο application κρυμμένου θησαυρού όλους τους αφανείς αλλά και επώνυμους ήρωες του 66ου Φεστιβάλ Φιλίππων.

Και αφού τα κάνει όλα αυτά θα επιστρέψει και πάλι στη σκιά του περιμένοντας τον ήλιο του επόμενου Ιουνίου να το ξυπνήσει. Ή και όχι. Μπορεί να βρει τρόπο να ακτινοβολεί και από την σκιά. Άλλωστε είναι πάντα απρόβλεπτα αυτά τα 66χρονα.

Photo Credit: Ηλίας Κοτσιρέας

Διαβάστε επίσης:

To 66o Φεστιβάλ Φιλίππων είναι γεγονός!
66o Φεστιβάλ Φιλίππων: Οι 7 νέες παραγωγές του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καβάλας