Η Αθήνα «βουίζει» τα απογεύματα και τα βράδια με συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις και πολλά άλλα πολιτιστικά δρώμενα.

Μήπως όμως, είναι οι επιλογές πολλές και εσύ σαστισμένος; Τo CultureNow έρχεται με συγκεκριμένες προτάσεις ώστε να σε καθοδηγήσει! Οπότε, δες την παρακάτω λίστα σαν οδηγό για τις εξορμήσεις σου στις θεατρικές σκηνές της Αθήνας.

***

Μια Ζωή – Ο μονόλογος μιας μοδίστρας | Θέατρο Ιλίσια
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας

Μια ηλικιωμένη μοδίστρα έρχεται αντιμέτωπη με κομμάτια της ζωής της καθώς μαζεύει ρούχα από το ατελιέ της για να μετακομίσει. Η προσωπική της ιστορία συναντά κομμάτια από την ιστορία της νεότερης και σύγχρονης Ελλάδας.  Μόνιμη συντροφιά στο ταξίδι των αναμνήσεων της, τα τραγούδια που σημάδεψαν γεγονότα και στιγμές της πορείας της.

Στο νέο θεατρικό έργο «ΜΙΑ ΖΩΗ», με τη συγγραφική και σκηνοθετική υπογραφή του Πέτρου Ζούλια, η Νένα Μεντή ερμηνεύει ένα μοναδικό ρόλο, ταξιδεύοντας μας από το χθες έως το σήμερα, με μια ιστορία – φόρο τιμής στις απλές προσωπικές ιστορίες του καθενός από εμάς, αλλά και στις μεγάλες συγκινήσεις της ζωής.

Η Τόνια Τσαμούρη γράφει για την παράσταση: «Με οδηγό την ιστορία της κυρίας Ελένης, το έργο επισκέπτεται τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Εμφύλιο, την επταετία και το Πολυτεχνείο, την άνοδο του σοσιαλισμού στην Ελλάδα, την οικονομική κρίση και τα μνημόνια, την πανδημία, την πυρκαγιά στην Ηλεία, το δυστύχημα στα Τέμπη. Η κυρία Ελένη υπάρχει για να δείξει στο θεατή ότι πίσω από αριθμούς και ονόματα υπάρχουν πάντα οι άνθρωποι και οι προσωπικές τους ιστορίες. […] Η Νένα Μεντή διηγείται με χιούμορ, απλότητα, ειλικρίνεια, πάθος, πόνο, αγάπη την ιστορία της ηρωίδας της, λέγοντας πολλές αλήθειες και ξυπνώντας πολλές αναμνήσεις. Σε μια παράσταση που θυμίζει μυσταγωγία, μια γυναίκα μιλάει για ιστορικές στιγμές της χώρας, αλλά και για προσωπικά της δράματα. Μιλάει για την «ιερότητα» της μητρότητας, για την επιθυμία αλλά και την αποτυχία της να ζήσει ευτυχισμένη, για τις ενοχές που την συνόδευαν σε όλη της τη ζωή, για τη μοναξιά όταν μεγάλωσαν τα παιδιά της, για την αποτυχία της να αγαπήσει και κυρίως, να αγαπηθεί, για την ακόρεστη λαχτάρα της να ζήσει. Το «Μια Ζωή» είναι μια παράσταση ύμνος στην ίδια τη ζωή: της κυρίας Ελένης, της Ελλάδας, τη δικής μας.»

Δείτε όλη την κριτική στο CultureNow εδώ.

Photo Credit: Διονύσης Κούτσης

Αιαυτός | Θέατρο Σφενδόνη
Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης | Σκηνοθεσία: Χάρης Φραγκούλης

Το τέλος του ήρωα

Ο μύθος του Αίαντα. μετά την πρόσκρουσή του στο φως του διαφωτισμού που φέρνει ο άνθρωπος το 1789.

φως του Εωσφόρου ή άγιο φως;

Ο άνθρωπος. που μόνος ουρλιάζει προς το κενό που άφησαν οι θεοί

σε έναν έρημο τόπο που γίνεται τόπος θυσίας του ανθρώπινου σώματος για το ανθρώπινο σώμα. ένας λόγος παράφορος καταρράκτης που γίνεται μουσική/προσευχή για τον πόθο.

Ένα έργο για δύο πρόσωπα.

O Γιώργος Παπαγιαννάκης γράφει για την παράσταση: «Ο μύθος του Αίαντα, όπως αποδίδεται στη σοφόκλεια εκδοχή, ανυψώνει ζητήματα, όπως η τιμή, το περί δικαίου αίσθημα και η υστεροφημία μέσα σε ένα εξόχως ηρωικό τοπίο. Ωστόσο, κάτι έρχεται να διεμβολίσει αυτή τη συνθήκη: η μετάβαση στη σφαίρα της διάνοιας και της διπλωματίας, που εκπροσωπεί ο Οδυσσέας, αν και αυτή ακόμα κρίνεται σαθρή και ύποπτη, καθώς σκιάζεται από σκοπιμότητες και πρακτικές συναλλαγής. Ο Δημήτρης Δημητριάδης, στη δική του εκδοχή, δημιουργεί μια νέα ισορροπία. Το θεατρικό του έργο «Αιαυτός» τοποθετεί τον Αίαντα στο επίκεντρο μιας βαθιά ανθρωπιστικής θεώρησης, απαλλάσσοντάς τον από φορτία που παραπέμπουν σε κραταιά πολιτισμικά αφηγήματα και αξιακές παρακαταθήκες. […] Η σκηνοθεσία του Χάρη Φραγκούλη στο Θέατρο Σφενδόνη στέκεται με σεβασμό απέναντι σε αυτήν την εμπνευσμένη, όσο και αποκαλυπτήρια, κατάθεση του Δημήτρη Δημητριάδη, ενδύοντάς την με μια αισθητικά άρτια επιτελεστική μυσταγωγία.»

Δείτε όλη την κριτική στο CultureNow εδώ.

Photo Credit: Karol Jarek

The Dumb Waiter | Θέατρο Σημείο
Κείμενο: Χάρολντ Πίντερ (Μετάφραση: Μιχάλης Μακρόπουλος) |
Σκηνοθεσία: Δανάη Σπηλιώτη

Ο Μπεν και ο Γκας κλεισμένοι σε ένα υπόγειο δωμάτιο περιμένουν τις οδηγίες τους. Ο χρόνος κυλά, η ένταση πυκνώνει σε κάθε ανάσα, ενώ οι ήρωες μιλούν σοβαρά για πολύ καθημερινά θέματα: τα σακουλάκια του τσαγιού, το ποδόσφαιρο, τις ασήμαντες ειδήσεις της τρίτης σελίδας στην εφημερίδα. Όμως, οι μυστηριώδεις και παράλογες παραγγελίες που έρχονται – κυριολεκτικά – άνωθεν, ανεβάζουν την ένταση, τεντώνουν τα νεύρα και δημιουργούν μιαν αίσθηση επικείμενης απειλής. Ο γνώριμος και οικείος κόσμος διαρρηγνύεται. Σαν κάποια δύναμη να παίζει ένα παιχνίδι. Η ιεραρχία αμφισβητείται, το δωμάτιο μοιάζει με παγίδα και οι ήχοι του ανελκυστήρα και των σωληνώσεων, υπονοούν ότι η πραγματικότητα, ίσως, δεν είναι αυτή που φαίνεται. Στα μάτια των ανδρών κυριαρχεί η ανησυχία: η κωμική αδυναμία να κατανοήσουν και να ελέγξουν τον παράξενο κόσμο που κατοικούν.

Η Τόνια Τσαμούρη γράφει για την παράσταση: «Η Δανάη Σπηλιώτη έστησε μια άρτια παράσταση, η οποία απέδωσε τόσο το πνεύμα, όσο και το γράμμα του Πίντερ. Διάβασε το κείμενο αναδεικνύοντας τη μουσικότητα της γραφής του Άγγλου θεατρικού συγγραφέα. «Ακούστηκαν» λοιπόν όλες οι παύσεις και οι σιωπές του κειμένου, υπογραμμίστηκαν τα κωμικά στοιχεία, καλλιεργήθηκε η ατμόσφαιρα απειλής και σταδιακά η παράσταση οδηγήθηκε στην κορύφωσή της. […] Η παράσταση είναι αληθινά απολαυστική, έντονα κωμική και γεμάτη νοήματα.»

Δείτε όλη την κριτική στο CultureNow εδώ.

Λεωφορείο ο Πόθος | Θέατρο Προσκήνιο
Κείμενο: Τενεσί Ούλιαμς (Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος) | Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς

Η Μπλανς Ντιμπουά, μια έκπτωτη μεγαλοαστή από τον Αμερικανικό νότο, φτάνει αιφνίδια στη Νέα Ορλεάνη, στο σπίτι της αδερφής της Στέλλας, όπου ζει με τον Πολωνό σύζυγό της Στάνλεϊ Κοβάλσκι, για να μείνει μαζί τους. Η συγκατοίκηση αυτών των τριών θα είναι οριακή. Η σύγκρουση της κοινωνίας των ψευδαισθήσεων και της προσκόλλησης στο παρελθόν (Μπλανς) με την κοινωνία της επιβίωσης, της ορμής και του πραγματισμού (Στάνλεϋ) θα είναι συντριπτική.

O Γιώργος Παπαγιαννάκης γράφει για την παράσταση: «Η σκηνοθεσία του «Λεωφορείου ο Πόθος» από τον Δημήτρη Καραντζά βαδίζει με στέρεο βήμα επάνω στα ίχνη του έργου του Ουίλιαμς, αλλά «διαβάζει» και κάτω από τις γραμμές, διεκδικεί περισσότερη ορατότητα, αντιπαρέρχεται παραστασιολογικές μυθολογίες.  […] Ο ρεαλισμός που λαξεύει ο Δημήτρης Καραντζάς παρουσιάζει εικόνες σάρκινες, ανάγλυφες, διαυγείς, χειροπιαστές, παλλόμενες, επιτρέποντας στον ποιητικό οίστρο του Ουίλιαμς να υπάρχει και να αναπνέει, χωρίς, ωστόσο, να υποκύπτει σε μελοδραματικά σχήματα.»

Δείτε όλη την κριτική στο CultureNow εδώ.

Photo Credit: Γκέλυ Καλαμπάκα