Με το Δάχτυλο στη Σκανδάλη
Navine G. Khan-Dossos, Shoot the Women First, Breeder Gallery
Μέσα στον αχό του #metoo κινήματος αλλά και των πρόσφατων school shootings, η Αγγλίδα Navine G. Khan-Dossos αντιλαμβάνεται τις πραγματικές διαστάσεις του νέου φεμινισμού και των transgender διεκδικήσεων, σε αντιπαραβολή με την πανδημία του bullying και της επικράτησης της βίας, ενώ ανταποκρίνεται σε αυτές με έναν πολύ ιδιαίτερο και καθόλου εύκολο, ως προς την ανάγνωση και την ερμηνεία του, τρόπο.
Έχοντας εντρυφήσει μέσα στο σαμανιστικό οπλοστάσιο του Μοντερνισμού, η Khan-Dossos, επιλέγει και χρησιμοποιεί τα δομικά του στοιχεία ως bullet-points. Κυριολεκτικά όμως. Από τον κώνο, τον κύλινδρο και τη σφαίρα του Σεζάν, επιλέγει ως πρωταγωνιστή την τελευταία για να χτίσει ένα περιβάλλον με τον θεατή θύτη και θύμα μαζί, όπου οι ζαχαρώδεις baby pink ‘αγιογραφίες’ σε ξύλο (Pink Discretionary Command), και τα ειδικά χαρτόνια σκοποβολής μίας χρήσης (Bulk Targets) που πωλούνται για εξάσκηση σε συσκευασίες των εκατό, προσομοιάζουν ανθρώπινα μπούστα, τη μορφή της ματριόσκας ή της γυναίκας με μπούρκα, ή ακόμα και τη φόρμα των μπουκαλιών παιδικού γάλακτος, εν είδη χειροποίητων στόχων έτοιμων να δεχτούν πιθανά πυρά, σε ένα εικονικό αλλά life-size και αναπάντεχα στομαχικό σκοπευτήριο. Την ίδια στιγμή η φρίζα του τυποποιημένου εγκληματολογικού χάρακα (Forensic Rule) διατρέχει τους τοίχους της έκθεσης τονίζοντας τη λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ εικονικής πραγματικότητας και αβάσταχτης αλήθειας.
Είναι μία εικόνα οξύμωρη, μοντερνιστική και αραβουργηματική ταυτόχρονα, low-fi και ψηφιακή, τρυφερή και σκληρή, διακοσμητική και εφιαλτική. Οι πολύχρωμοι στόχοι, bull’s eye ή περιφερειακοί, που αποτελούνται από τρίγωνα, κύκλους, αστέρια, μαύρους και άλικους σταυρούς, γίνονται τα σουπρεματιστικά σύμβολα μίας νέας ανεικονικής, απρόσωπης και μετα-ανθρώπινης χωρικής και ψυχολογικής γεωμετρίας, όπου επιδιώκεται και κανονικοποιείται ο μάξιμουμ έλεγχος, με το άτομο να ‘οργανοθετείται’ για ποικίλους σκοπούς, και να στοχοποιείται, χωρίς να γνωρίζει καν ποιος είναι πίσω από την εντολή κρούσης ή ποιος θα απασφαλίσει τη σκανδάλη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Dark Neon-modernism
Ζήσης Κοτιώνης, Do as, A. Antonopoulou Art
Εισερχόμενος στο αλλόκοτο οικιακό σύμπαν του καθηγητή αρχιτεκτονικής και εικαστικού Ζήση Κοτιώνη ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα νέο είδος μοντερνισμού, που ενώ αποτείει φόρο τιμής στα found objects του Marcel Duchamp, στον Robert Rauschenberg και στο Fluxus, φέρνει μαζί του κάτι καινούργιο- μια νέα αντίληψη στη πρακτική φύση των πραγμάτων τη στιγμή που εκείνα μόλις έχουν απολέσει την αρχική τους χρήση, προσφέροντάς τους μία παράξενη μετενσάρκωση σε μία δευτερογενή βιώσιμη ύπαρξη. Μόνο που αυτή η μετάλλαξη του αντικειμένου πέφτει κι αυτή θύμα της σαγηνευτικής εντροπίας των ερμηνειών οι οποίες καθιστούν την εικαστική εγκατάσταση ελαφρώς ανησυχητική, σαν ένα σύγχρονο postmortem εργαστήριο ενός postmodern Dr. Calligari. Οι καρέκλες του Gerrit Rietveld χάνουν το χρώμα τους και εξαϋλώνονται καθώς ισορροπούν επισφαλώς σε ψιλόλιγνες ντίζες, τα φωτιστικά μοιάζουν με δοκιμαστικούς σωλήνες από sci-fi labs, ενώ υπάρχουν πολλά αυτοσχέδια ‘έπιπλα’ που θυμίζουν ανακριτικές καρέκλες, έδρες BDSM, λαιμητόμους, ή serial killer sets όπως ο Dexter. Ή μήπως όλοι αυτοί οι συνειρμοί είναι απλώς αποκύημα του φαντασιακού φλερτ του καθημερινού με το τρομώδες?
Στα χέρια του Κοτιώνη καθημερινά χρηστικά αντικείμενα όπως κουβάδες, αλυσίδες, συρματόσχοινα, σωλήνες, λεκάνες, λαδωτήρια, βεντούζες σιφωνιών, χωνιά αλλά και τούβλα, καλάμια και παλέτες καταγράφονται ως η οργανική γεωγραφία των εσωτερικών και εξωτερικών χώρων των σύγχρονων ενδιαιτημάτων και των καταναλωτικών τους συνθηκών, που ενίοτε φαντάζουν πιο βασανιστικές κι από τους προαναφερόμενους συνειρμούς (και όπου αναπόφευκτα κυριαρχεί η αβάσταχτη ελαφρότητα του πλαστικού). Αυτά τα αντικείμενα έχουν επαναπροσδιοριστεί-ανακυκλωθεί ως οικιακά assemblages σε πολλαπλές εκδοχές, κάποιες από τις οποίες παρουσιάζονται σε σχέδια στον τοίχο ταυτόχρονα με την παρουσίαση όπου πρωταγωνιστούν τα εργαλεία που κατασκευάζουν τα έργα αλλά γίνονται έργα και τα ίδια, μαζί με μία ‘τοιχογραφία’-παλίμψηστο επιστρωματικής δομικότητας της ανθρωπότητας από την αρχή του χρόνου και των πρώτων μητριαρχικών γλυπτικών μορφών. Όλα αυτά τα απρόσμενα αλλά σφιχτοδεμένα στοιχεία λειτουργούν ως δομικά υλικά στην κατασκευή μίας λεπτοφυούς και παιχνιδιάρικης περιβαλλοντικής επιτέλεσης που αναμιγνύει την υλικότητα της ιερής καθημερινότητας, με απρόβλεπτα και ενδιαφέροντα αποτελέσματα.
Κεντώντας το Δέρμα μιας Προσωπικής Αλήθειας
Κωνσταντίνος Λαδιανός, Pink Boudoir, Can Gallery
Ο Κωνσταντίνος Λαδιανός είναι ένας άντρας που κεντάει. Και αυτό το κάνει πολύ καλά και αντιστρέφει τους gender όρους του γυναικείου αποκλεισμού αναπτύσσοντας αρετές ‘finishing school’ μέσω της εργασιοθεραπείας του κεντήματος. Και το εντάσσει μέσα σε ένα πλαίσιο χειροτεχνικής αγνότητας στα βήματα της Προραφαηλιτικής Αδελφότητας, όπου το καθημερινό πλεκόταν με το sublime και η πραγματικότητα λάμβανε τις διαστάσεις του μύθου. Κεντημένες εικόνες, γλυπτά και αυγοτέμπερα σε ξύλο αναδύονται ως δημιουργικοί αγωγοί του παρελθόντος, μεταφέροντας μια αίσθηση calm, lux et volupte σε ένα αιώνιο παρόν.
Σπάνιες παλιές μεταξωτές κορδέλες, μυθικά σύμβολα μαγικού ρεαλισμού, λατρευτικά αναθήματα, απόκρυφα σημεία του σώματος και λεπτομερώς ζωγραφισμένα αγαπημένα πρόσωπα, σχεδόν αγιοποιημένα και αποκομμένα από το σήμερα, πλαισιώνουν το προσωπικό μπουντουάρ του Λαδιανού, νωχελικά ακουμπισμένο στο θανατερό ροζ θάμπος του τοίχου, όπου ο χρόνος σταματάει επάνω στο λυρικό θρόισμα της κλωστής, επάνω σε ανομολόγητα πάθη και μυστικούς ψιθύρους. Καθώς τα μάτια μας απολαμβάνουν να χαϊδεύουν τις υφές και αποχρώσεις μίας Σαδικής λιμπερτινικής φιλοσοφίας ζωής, παρά το προσωπικό κόστος που αυτό συνεπάγεται μέσα σε μία ανειλικρινή κοινωνία, νιώθουμε προς στιγμή μία σπάνια αίσθηση ενδυνάμωσης και ατομικής ελευθερίας που αντιπροσωπεύεται από το έργο-σύμβολο της έκθεσης, το Μάτι του Ανθρώπου, γεμάτο πάθη, λάθη, ενδοσκοπική διάθεση και ασίγαστα ερωτήματα.
Η έκθεση του Κωνσταντίνου Λαδιανού διαρκεί ως τις 24/3.
Φωτογραφία θέματος από την έκθεση του Ζήση Κοτιώνη
