Η Μαρία Λατσίνου δεν είναι αυτό που περιμένεις. Αυτό για μια πρωτοεμφανιζόμενη δημιουργό μπορεί να είναι το εφαλτήριο ενός δυναμικού ξεκινήματος,την ίδια στιγμή και για τους ίδιους ακριβώς λόγους,μπορεί να περάσει ως ”διάττων αστέρας” στην παραπαίουσα και αλλοπρόσαλλη ελληνική μουσική πραγματικότητα.Είναι πολύ μεγάλο ρίσκο να δοκιμάζεις ένα ξεκίνημα στην ελληνική δισκογραφία και να μην μοιάζεις απαραίτητα με κάτι που προϋπάρχει.
Από τον Γιάννη Λώλο
Η έκπληξη του μουσικά “ανένταχτου” σ ένα κατά πλειοψηφία απαίδευτο και μουσικά αμόρφωτο ακροατήριο – όπως το ελληνικό – λειτουργεί ανασταλτικά και είναι ένας βασικός λόγος που η ελληνική μουσική παραγωγή ορίζεται κατά κύριο λόγο από την μουσική της “πίστας” από τη μια, και την ανελέητη μιζέρια του “έντεχνου” από την άλλη…
Όσοι βρίσκονται ανάμεσα, νιώθουν τις “συμπληγάδες” στο πετσί τους χρόνια τώρα…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η συμβατικότητα της “ταμπέλας” στερεύει από πολλούς δημιουργούς την απαραίτητη διεργασία του πειραματισμού,στοιχείο απολύτως απαραίτητο για την εξέλιξη της μουσικής και την ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης.
Για την Μαρία Λατσίνου, διάβασα πριν από καιρό μια πολύ καλή κριτική για την πρώτη της δουλειά – “Μια Ανάσα Δρόμος” σε μουσική και στίχους Χρήστου Αλεξόπουλου – και αυτό στάθηκε αφορμή να την ψάξω και να ακούσω τα 12 κομμάτια του δίσκου. Ομολογώ ότι με την πρώτη ακρόαση ένιωσα την αμηχανία του, “που ανήκει αυτό τώρα;”, αμηχανία-παγίδα αν σκεφτείς ότι η μουσική σε καμία περίπτωση δεν είναι “ετικέτα” και “είδος”.
Την Κυριακή 11 Οκτωβρίου πήγα να δω live την Μαρία Λατσίνου στο 6dogs. Nα πω από την αρχή ότι ο συγκεκριμένος χώρος δεν ήταν η καλύτερη επιλογή για το συγκεκριμένο live. Η έλλειψη έστω και μερικών σκαμπώ απομόνωσε το κοινό στο γύρω-γύρω του χώρου με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια “ψυχρή” απόσταση ανάμεσα στους μουσικούς και το κοινό.
Το κενό αυτό καλύφτηκε επαρκώς από την δυναμική όσο και ιδιαίτερη φωνητική γκάμα της Μαρίας Λατσίνου αλλά και την ισορροπημένη επικοινωνία της με τον κόσμο. Ήταν στιγμές που ένιωθες καλεσμένος σε μια φιλική συγκέντρωση με “ζωντανή” μουσική παρά σ ένα live σε club.
Η ενέργεια της μπάντας θετική και μεταδοτική μετέφερε την “αύρα” της studio ηχογράφησης σε μια ολοκληρωμένη live παρουσίαση.
Τα τραγούδια – ακόμη άγνωστα στο πλατύ κοινό – είχαν την γεύση του “πρώτου καρπού”,κάτι σαν την εφηβεία όταν συναντά την ενηλικίωση. Συναίσθημα που απουσιάζει από την συμβατικά live που παίζουν – λίγο έως πολύ – με σημαδεμένα χαρτιά…
Περίμενα, εκτός από τα τραγούδια του δίσκου, παραπάνω από μια διασκευές _ τραγούδησε στο ancore το “Εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω” – έτσι ώστε να αξιοποιηθούν και να φανούν οι μεγάλες φωνητικές ικανότητες της Μαρίας Λατσίνου και να τζαμάρουν οι μουσικοί σε ένα πιο οικείο για τον ακροατή περιβάλλον. Παρεπιπτόντως η κρητική λύρα δεν “κόλλαγε” με το συνολικό μουσικό ακρόαμα και – κατά τη γνώμη μου – ήταν λάθος στημένος ο καθιστός μουσικός λυράρης δίπλα στην τραγουδίστρια. Το ακορντεόν μπροστά θα έδινε μεγαλύτερη θεατρικότητα – κάτι που ταιριάζει – με τη φωνή και την παρουσία της Μαρίας Λατσίνου. Αυτά φυσικά είναι δευτερεύουσες λεπτομέρειες, η ουσία είναι μόνο τα τραγούδια και η “ψυχή” των μουσικών. Αυτά ήταν ζωντανά και προσφέρθηκαν με ουσία και απροσποίητη ευγένεια σε όσους βρέθηκαν στο 6dogs. Mιά Ανάσα Δρόμος λοιπόν, αφού όλα είναι δρόμος…
[Την Μαρία Λατσίνου συνόδευαν οι μουσικοί: Χρήστος Αλεξόπουλος: πιάνο, Αντώνης Σταύρου: ακορντεόν, Γιώργος Ανδρουλάκης: λύρα, Γιώργος Λιάπης: μπάσο, Φοίβος Βαλαβάνης: τύμπανα]
Foto: Vaso Alexandri
