«Η μαγική νύχτα» του Μάριο Κατέλι είναι μια καταβύθιση στον ψυχικό κόσμο των ανθρώπων

Στη σειρά «συναισθήματα» ανήκει αυτό το εξαιρετικά χρήσιμο βιβλίο, ένα εγχειρίδιο αυτογνωσίας και επαφής με τον εσώτερο εαυτό μας. Γιατί αυτό που περιγράφει ο Μάριο Κατέλι στην ιστορία αυτή είναι κάτι πολύ οικείο και καθημερινό, είναι μια ιστορία την οποία θα μπορούσε να μας έχει αφηγηθεί ένας φίλος ή γνωστός από τον περίγυρό μας. Τείνουμε να πιστεύουμε πως στα βιβλία τίποτα δεν είναι αληθινό και όλα είναι προϊόντα φαντασίας. Ωστόσο, αυτό είναι μια πλάνη διότι τόσο αυτό το βιβλίο όσο και άλλα παρόμοια που τυχαίνει να είναι εντελώς μυθιστορηματικά ενέχουν δόσεις αλήθειας και προσομοίωσης των όσων συμβαίνουν έξω στον κόσμο. Η αλήθεια δεν είναι τίποτε άλλο από την αντίσταση στην λήθη και αυτό προσπαθεί και καταφέρνει να πετύχει η Έμα, η ηρωίδα της ιστορίας του Κατέλι. Κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του μυστικά, τα οποία και δύσκολα αποκαλύπτει, μυστικά όμως που πολλές φορές αποτελούν βάρος και γέρνουν τους ώμους μας καθώς τα σκεφτόμαστε ως βαρίδια και φοβόμαστε πως αν αποκαλυφθούν θα τελειώσει ο κόσμος. Η ιστορία της Έμα είναι άκρως διδακτική για αυτά που μπορούμε να πετύχουμε, για τις αλλαγές που μπορούμε να επιφέρουμε στον εαυτό μας, τις οποίες ούτε καν φανταζόμαστε πως έχουμε τη δύναμη να φέρουμε εις πέρας.

Παλεύοντας για το καλύτερο του εαυτού μας είναι πολλές φορές επίπονο μα λυτρωτικό

Οι συγγραφείς πολλές φορές δεν επινοούν ιστορίες αλλά επιλέγουν ιστορίες από την ίδια τους τη ζωή και κυρίως από τη ζωή των άλλων, τις ζωές των άλλων παρατηρούν γύρω τους και από εκεί αντλούν πολύ συχνά τα θέματά τους. Αυτά τα θέματα τα περιεργάζονται και τα επεξεργάζονται και στην πορεία τα καταθέτουν μέσα από μυθοπλασία που πάντα όμως έχει ένα στοιχείο αλήθειας, κάτι το βαθιά ανθρώπινο και τόσο οικείο στους αναγνώστες. Το ίδιο επιδιώκει και κατορθώνει ο Κατέλι με το δικό του βιβλίο, μας μυεί σε έναν κόσμο προσωπικό, όπως αυτός της Έμα, εν τούτοις αυτός ο κόσμος δεν είναι διαφορετικός από το δικό μας με την έννοια πως οι ίδιες έγνοιες, ανησυχίες και αγωνίες απασχολούν τον καθένα από εμάς απλά εκφράζονται τις περισσότερες φορές με διαφορετικό τρόπο. Ο κάθε άνθρωπος κοιμάται και ξυπνάει με σκέψεις και σκοτούρες εκτός αν είναι εντελώς αναίσθητος και δεν τον αγγίζει τίποτα από ό,τι συμβαίνει γύρω του. Αν έχει και την παραμικρή ενσυναίσθηση και έστω και την ελάχιστη συναισθηματική νοημοσύνη τότε θα νιώσει τα δίχτυα των προβληματισμών του να τον πλησιάζουν.

Η Έμα αντιμετώπισε σε μια οικογενειακή συγκέντρωση ένα ζήτημα, το οποίο την ακολουθούσε σε ολόκληρη τη ζωή της, ένα γεγονός που τη στιγμάτισε όταν ήταν στην εφηβική ηλικία. Συνήθως, αυτά που μας συμβαίνουν στην τρυφερή παιδική ή εφηβική ηλικία είναι εκείνα που μας ακουμπούν περισσότερο και μας σημαδεύουν ανεξίτηλα. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και εδώ και η ίδια δυσκολευόταν να το ξεστομίσει και να το εκφράσει ανοιχτά μέχρι που εμφανίστηκε μπροστά της μια γυναίκα, ο άλλος της εαυτός μάλλον, η οποία και άνοιξε διάλογο μαζί της. Είναι εκείνες οι στιγμές που ένας σωσίας μας, όπως συνέβη τόσο στον Πόε όσο και στον Ντοστογιέφσκι, εμφανίζεται ενώπιόν μας και μας καλεί σε μια είδους μονομαχία, σε μια συνομιλία με τον ίδιο μας τον εαυτό με σκοπό και στόχο να ξεκλειδώσει συμπεριφορές. Η Έμα βρισκόταν λοιπόν σε μια δυσχερή κατάσταση, σε έναν πόλεμο με το παρελθόν της και η κυρία αυτή που εμφανίστηκε ξαφνικά και από τον πουθενά, μια γυναίκα που έμοιαζε στην γιαγιά της, ήρθε για να την βγάλει από αυτή τη δύσκολη θέση και να της αναπτερώσει τρόπον τινά το ηθικό της. Η βοήθεια έρχεται όπως και στις αρχαίες τραγωδίες από έναν από μηχανής θεό, από ένα χέρι που δεν γνωρίζουμε πώς προέκυψε και όμως το δεχόμαστε με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση.

Η Έμα αρχίζει λοιπόν έναν διάλογο με την παράξενη γυναίκα, η οποία της απευθύνεται με σκοπό να την ταρακουνήσει: «Και οι δύο ξέρουμε ότι έχεις ανάγκη να αλλάξει κάτι, ή μήπως κάνω λάθος; Αν μου πεις ότι δεν νιώθεις έτσι και ότι θέλεις να εξαφανιστώ χωρίς πολλά πολλά, θα φύγω. Αλλά αν περάσουν λίγα δευτερόλεπτα ακόμη και συνεχίσω να είμαι εδώ, θα είναι γιατί θέλεις να μιλήσεις και γιατί θέλεις να με ακούσεις». Τα λόγια αυτά είναι μαχαιριά στην καρδιά της Έμα, διότι κατά βάθος γνωρίζει πως όσα κρατάει μέσα της τόσα χρόνια πρέπει να βγουν για να μπορέσει να λυτρωθεί και επίσης διστάζει να εκμυστηρευτεί σε αυτή την άγνωστη γυναίκα την ψυχολογική της κατάσταση. Είναι εκείνες οι φορές που είμαστε αντιμέτωποι με τους πιο ισχυρούς μας φόβους και αδυνατούμε να έρθουμε σε ρήξη με όσα μας πληγώνουν, ωστόσο δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την κατά μέτωπο επίθεση στο πρόβλημα, μια μάχη που είναι μεν δύσκολη αλλά που οφείλουμε να την δώσουμε για δικό μας καλό.

Σε αυτή τη μάχη έχουμε ανάγκη να στηριχτούμε από κάπου, να μην είμαστε εντελώς μόνοι απέναντι στο όποιο τέρας έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Τότε είναι που συνήθως εμφανίζονται σύμμαχοι από το πουθενά που έρχονται να μας συνδράμουν, ωστόσο το κύριο μέρος το παλεύουμε μόνοι μας. Η ηλικιωμένη κυρία είναι αυτή η βοήθεια που θα οδηγήσει την Έμα στην ηρωική της έξοδο, την υποστηρίζει ψυχολογικά λέγοντάς της τα εξής: «…μην κατηγορείς πια τον εαυτό σου για όσα έχεις κάνει, εσύ δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα, ούτε να αποφύγεις την απώλεια του πατέρα σου ούτε να αρνηθείς τα συναισθήματά σου για την Άλμπα. Άσε όλες τις ευθύνες που ρίχνεις στον εαυτό σου να πετάξουν, μία προς μία». Λόγια σοφά, λόγια που λέγονται από καρδιάς προς την Έμα σε μια προσπάθεια να ανορθωθεί η εμπιστοσύνη στον εαυτό της και να διαλυθούν τα σύννεφα που έχουν μαζευτεί μέσα στην ψυχή της. Ο Μάριο Κατέλι μας παραδίδει ένα άκρως χρήσιμο βιβλίο για την πορεία της ζωής μας μέσα από τις διαφορετικές δυσκολίες που θα συναντήσουμε στο διάβα μας, δυσκολίες που τονώνουν το ηθικό μας και χαλυβδώνουν τις αντιστάσεις μας, μας ωριμάζουν και μας κάνουν καλύτερους σε σχέση με τον εαυτό μας.

«Εμπειρία είναι αυτό ακριβώς που μαθαίνουμε μετά τη στιγμή που το χρειαζόμαστε»

Διαβάστε επίσης:

Mario Catelli – Η μαγική νύχτα: Βιβλίο από τον Αργεντινό συγγραφέα που εξερευνά τη σεξουαλικότητα