Με έναν δημιουργό σαν τον Μπέκετ μπορείς να συνδεθείς μόνο με το ένστικτο, έχει σημασία να γνωρίζεις γιατί θέλεις να κάνεις παράσταση τα μικρά του έργα, αλλά νομίζω μεγαλύτερη σημασία έχει να κατανοήσεις την αλήθεια του μέσα από την προσωπικότητα και το αποτύπωμα σου σαν καλλιτέχνης. Υπάρχει λόγος για όλη αυτήν την αυστηρότητα στις σκηνικές οδηγίες, στο πως τα πράγματα θα περάσουν από το Α στο Β, αυτός είναι ο Μπέκετ. Αυτό όμως δεν συμβαίνει επειδή θέλει να σε εκμηδενίσει δημιουργικά, αντίθετα θέλει να σου φτιάξει ένα καραβάκι για να ταξιδέψεις με κάτι πολύ δικό του, κάτι πολύ πρωταρχικό. Εκεί κρύβεται όλη του η μαγεία, όλος αυτός ο τρόπος που έχει να κοιτάει με το ένα μάτι στη Γη και με το άλλο σε κάτι υπερβατικό, σε κάτι μαγικό.
Με τον Μπέκετ συνεργάζεσαι, αυτό θέλει και εκείνος, καθαρή και ανοιχτή συνεργασία. Θέλει να δεις τον ρυθμό του, να κοιτάξεις μέσα στην καρδιά του. Γράφει για την ζωή, όχι όπως την βλέπουμε εμείς στην επιφάνεια της, στην καθημερινότητα μας, σαν ένα γεγονός που ταξιδεύει επαναληπτικά μέσα στον χρόνο, αλλά σαν κάτι εύθραυστο, σαν κάτι που προσπαθεί να αποκτήσει μορφή και συνεχώς αποτυγχάνει. Όλη του η σκέψη έχει να κάνει με αυτό, το να είναι κανείς τέλειος δεν είναι αυτοσκοπός, είναι ένας αγώνας χωρίς ελπίδα, αυτό που μένει είναι ένας δρόμος που πρέπει να καλύψεις. Θέλει αυτήν την ευθραυστότητα να την καθρεφτίσει στον θεατή ξυπνώντας τον, όχι καταγγελτικά, όχι δογματικά, δείχνοντας του μια βαθειά ενσυναίσθηση και αγάπη.
Ο Μπέκετ είναι τόσο σπουδαίος γιατί αγαπάει την ζωή και τον άνθρωπο όπως κανείς άλλος στο θέατρο, βλέπει μακριά, έχει μάλλον ζήσει κάτι πολύ τραυματικό, ήταν ενεργό μέλος της αντίστασης, έχει πολεμήσει δηλαδή, δεν είναι αστείο αυτό, και έχει περάσει μέσα στην γραφή του ένα αδιανόητο ρίσκο να μιλάει για τα πράγματα και τις κατατάστασεις. Από την μία έχεις την αισθητική του σαν ένα λεπτό άνθος που το φυσάει ο αέρας και από την άλλη έχει μια θέση στα πράγματα σαν μια πρέσα που διαλύει σίδερα.
Στα Πέντε μικρά έργα του Σ. Μπέκετ προσπαθήσαμε να φτιάξουμε έναν υπαρξιακό θόλο και μέσα να κατοικήσουμε. Μιλάμε για πέντε μικρές ιστορίες σα να είναι τα πέντε κλικ μια φωτογραφικής μηχανής. Πέντε λάμψεις με τον τρόπο που λειτουργεί και η σκέψη όταν θέλει κανείς να σκεφτεί ένα κομμάτι από το παρελθόν ή και από την καθημερινότητα του. Είναι μια παράσταση που καλλιτεχνικά μιλώντας, απαίτησε πολλά από εμάς, δυνατές στιγμές της βιογραφίας μας, είναι και κάτι πρωτότυπο γιατί δεν συνίθιζεται να παρουσιάζει κανείς τον Μπέκετ με αυτόν τον τρόπο. Τα έργα ανήκουν στην ίδια ψυχική περιοχή του Μπέκετ, δεν μοιάζουν με αυτά που τον έκαναν γνωστό, και αυτό όλο το κάνει ακόμα πιο τρελό το ζήτημα. Είναι ένα μάθημα σε αυτό που ονομάζουμε ¨πειραματικό¨, μια χειροποίητη κατασκευή που ψάχνει να δημιουργήσει ρωγμές στην γραμική αφηγήση.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
***
Ο Αλκίνοος Δωρής υπογράφει τη μετάφραση & τη σκηνοθεσία για τα «Πέντε μικρά έργα του Σ. Μπέκετ», που ανεβαίνουν στη σκηνή Μπέκετ από την ομάδα Loxodox.
Photo Credit: Bernard Steffin, Sabrina Brodescu
Διαβάστε επίσης:
Πέντε μικρά έργα του Σ. Μπέκετ, από την ομάδα Loxodox στην σκηνή Μπέκετ
