Σύμφωνα με τον Φίσερ, η εποχή μας χαρακτηρίζεται από τη μεγεθυμένη απόκλιση «ανάμεσα στην τεχνολογική πρόοδο και στην επιβράδυνση, την στασιμότητα και την οπισθοδρόμηση της κουλτούρας», με την τεχνολογία να μην προωθεί πλέον τη δημιουργικότητα, αναμασώντας τις προηγούμενες κατακτήσεις, αλλά να κάνει αισθητή την παρουσία της αποκλειστικά στο πεδίο της διανομής και της κατανάλωσης. Τόσο ώστε το υποκείμενο να μην βιώνει τα γεγονότα σε πραγματικό χρόνο, καθώς είναι απασχολημένο με την καταγραφή τους, με κυρίαρχο μέλημα την υψηλή ευκρίνεια παρά τις δημιουργικές ατέλειες του ίδιου του νοήματος. Η εισχώρηση στη μοναδικότητα του νοήματος περνάει σε δεύτερη μοίρα και η επιδίωξη του υποκειμένου έχει μετατοπιστεί στην εκπλήρωση της ανάγκης της επιτυχημένης συμπερίληψης στην ιλουστρασιόν εικόνα της καταγραφής της κατασκευασμένης πραγματικότητας και των προκάτ νοηματοδοτήσεων της.
Αυτό το ομογενοποιημένο κυνηγητό της αποτύπωσης του υποκειμένου στην αναμνηστική φωτογραφία μίας εποχής συνεχόμενων επιτυχιών θα κατέληγε αναπόφευκτα στην κόπωση και στην ανία αν το ίδιο το σύστημα που συνέλαβε αυτό το σχέδιο για να αποκλείσει τυχόν περιττές και αντιπαραγωγικές ενασχολήσεις με κάποιο διαφεύγον και φρούδο νόημα, δεν φρόντιζε, μέσω της τεχνολογίας, να δημιουργεί διαρκώς το επόμενο οπτικά σαγηνευτικό δίχτυ απόσπασης της ελλειμματικής προσοχής των υποκειμένων.
Πώς λοιπόν η τέχνη, μία εκ Πλατωνικού προοιμίου λανθασμένη μιμητικά πρακτική, ως προς την επιδίωξη της πιστής καταγραφής της πραγματικότητας, θα μπορούσε να διαρρήξει το δίχτυ του εκθαμβωτικού εγκλωβισμού σε μία προκαθορισμένη αντίληψης τελειότητας των πραγμάτων; Τι προτάσσει μπροστά στην παντοδυναμία της τεχνολογικής στιλπνής αρτιότητας; Ερωτήματα που απασχολούν τον επιμελητή από την προηγούμενη έκθεση του με θέμα την επιδραστικότητα και αλληλεπίδραση του ΑΙ με τη χειροποίητη δημιουργία.
Αλλόκοτα θηλυκά όντα που δημιουργούν λατρευτικά τρίπτυχα σαν απόκοσμες αγκαλιές αρχέγονων θεοτήτων ξεπροβάλλουν από τη φαντασία της Εριφύλης Θεοφίλου και έρχονται να κατοικήσουν με λαγνεία το υπνοδωμάτιο της καθεστηκυίας λογικής. Επιβλητικές και βγαλμένες από το σεντούκι αυτοχθονικών μύθων, οι μορφές και στα γλυπτά του Κώστα Κοϊνού που μοιάζουν να αποκτούν σαμανικές διαστάσεις μέσα από τον πλούτο των αδρών φυσικών υλών που θα μπορούσαν να φορεθούν σε κάποιο τελετουργικό επαναμάγευσης της νεότητας. Σκέφτεται άραγε ο καλλιτέχνης τους παλιούς εκείνους καρηκομόωντες που η ζωώδης φύση τους ερέθιζε τους εφιάλτες μας;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Ιωάννης Τούρλας σκιάζει και επαναεγγράφει την ένταση που μας κρατά ακόμη ζωντανούς, έστω κι επάνω στις αναμνηστικές εικόνες μίας βίαιης οπαδικής σκηνής, όταν η αφύπνιση της ανάγκης για ελεύθερη έκφραση της ομάδας κοντράρει πάνω στη συστεμική καταστολή. Ο Δημήτρης Γερούκαλης μας στέλνει πίσω στα βάθη παραμυθένιων ιπποτικών χρόνων, όταν οι αρχηγοί των φυλών έλυναν τις διαμάχες τους με το σπαθί και το φιλί, μόνο που η φλόγα ανάμεσα τους που κάποτε γεωμετρούσε το σύμπαν, τώρα σχεδιάζεται με τα τετράγωνα των πίξελς, σε ένα στιλ από περιοδικά μάνγκα ή βιντεογκέιμ, που μιμείται μια περασμένη ηρωική εποχή.
H Ανδριάννα Παναγιωτάκη έχει μία εμμονή. Ποθεί να ξετυλίξει τα σπλάχνα των μηχανών, να αποδομήσει τους μηχανισμούς της γρήγορης ταχύτητας τους, να κατανοήσει γιατί μας γητεύει η ψυχρή πολυπλοκότητα των νευρώνων των σωμάτων των υβριδίων. Από την άλλη μεριά ο Kildi Drasa έχει εμμονή με την παραδοσιακή, και πλέον μπανάλ, ζωγραφική της πάστας και της οπτικής εντύπωσης. Έτσι την επιχειρεί μέσα από το τυχαίο των λαθεμένων μελανιών χαλασμένων εκτυπωτών και ίσως η μηχανή χέρι χέρι με τον άνθρωπο παράξει την επόμενη εμβυθιστική συντάραξη, ποιος ξέρει; Ίσως σε αυτό αποσκοπεί και ο Δημήτρης Νεβεσκιώτης με τους αδρούς αμφορείς όπου ο πηλός εξιστορεί με το ατίθασο πνεύμα ενός στριτ άρτιστ αφηγήσεις από σύγχρονους πόθους και τραύματα. Όσο ο Αναστάσης Καρράς μιμείται μηχανικά το κελάηδισμα των πουλιών την μετα-αποκαλυπτική Επόμενη Μέρα, ο Βαγγέλης Σάββας κάνει μια μεταρομαντική πράξη- εγκιβωτίζει σε διάφανο πλαστικό από 3D εκτυπωτή την ανάμνηση ενός φυσικού περιβάλλοντος που έσβησε, ενός λουλουδιού που έξαφνα αποκρυσταλλώθηκε στο επέκεινα η ομορφιά του.
Ίσως έτσι επαναμαγευτεί η ψυχή και φυτρώσει ξανά η ελπίδα εντός μας. Αρκεί μόνο να κοντοσταθούμε για να μαζέψουμε τα θραύσματα από τον σπασμένο ουρανό της Shekine Naidi από την παιδική ανάμνηση ενός βυζαντινού τρούλου, ως εμβληματικός τόπος περισυλλογής και στάσης. Πριν βέβαια αδράξουμε τα δελφίνια που έπεσαν και σκόρπισαν πρόσφατα στην Κνωσσό, καθώς στη νεωτερικότητα το ενδιαφέρον έχει μετατοπιστεί στη διατήρηση της μνήμης μόνο όσο εξυπηρετεί μία τεχνολογική ουτοπία, και όχι επειδή αφορά ένα πραγματικά βιωμένο και αριστουργηματικά φιλοτεχνημένο από αληθινά χέρια παρελθόν.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Ανδριάννα Παναγιωτάκη
Διαβάστε επίσης:
Youths II. Κανείς δε βαριέται, απλώς όλα είναι βαρετά: Ομαδική έκθεση στο Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα
