Μέσα από τη συλλογή Χασέπ του Αρτέμη Μαυρομμάτη διαφαίνεται ένα προσωπικό στυλ που έχει ενδιαφέρον. Πρόκειται για μια γραφή καλοδουλεμένη με εσωτερική μουσικότητα, την οποία ο ποιητής υπηρετεί καλύτερα απ’ ό,τι υπηρετεί το νόημα καθεαυτό.
Η μουσικότητα επιτυγχάνεται με συνεχείς προσθήκες λέξεων που κολλάνε στην προηγούμενη σαν κομμάτια παιχνιδιού Σκραμπλ, πολλές φορές απλώς για να συνεχίσουν το παιχνίδι («το βήμα ιερό προς τη λάθος κατεύθυνση των κεριών που σβήνουν λιώνοντας στον καπνό μιας εικόνας με φόρεμα πράσινο χωρίς μάτια»). Η συνέχιση των φράσεων χωρίς παύση καθιστά την ποίηση ρέουσα αλλά και καλεί σε εγρήγορση τον αναγνώστη που καταλήγει να προτιμά τελικά να διαβάζει ήχους παρά λέξεις με νόημα. Άλλες φορές η μουσικότητα επιτυγχάνεται με προσεκτική σύνδεση λέξεων που τονίζονται εναλλάξ («ερωμένες του πτώματος στον ημιτάφο το άρωμα»). Όπως βλέπουμε και σε άλλους σύγχρονους ποιητές, ο Μαυρομμάτης επιδιώκει την κατακόρυφη αλλαγή του τόνου με πάγιες διευκολυντικές δομές, όπως αυτή του «όμως» («διάκοσμος μ’ αγγέλους χορεύουν σάμπα/όμως/τα γένια έπεσαν και φάνηκε η γύμνια του καραβιού/και των ματιών»).
Αυτό που μου φάνηκε ως η μεγαλύτερη καινοτομία στην ποίηση του Μαυρομμάτη ήταν η «ασύντακτη μουσικότητά» του. Ο Μαυρομμάτης παιχνιδίζοντας μεταξύ δημοτικής και καθαρεύουσας θρησκευτικών κειμένων δίνει ένα αμάλγαμα που ακούγεται μεν ως αναμενόμενη γλώσσα, αλλά ‘χάνει νόημα’ εκεί που εμφανίζονται λέξεις που δεν αναμένονται συντακτικά, αλλά ηχητικά, πολλές φορές, ακούγονται σαν λέξεις που θα ταίριαζαν σε τέτοια σημεία («Τους άλλους αγαπάμε κι εμάς τους άλλους άρτο. Εγώ των άλλων κι εσύ στον άλλο κακή λαβή ορφανούς.», «Εγώ είμαι ως εγώ είμαι εγώ.»).
Ο ποιητής φαίνεται πως έχει δουλέψει αρκετά τη ρυθμική αυτή τεχνική, και καταφέρνει να δώσει πολύ επιτυχημένα παραδείγματά της. Ωστόσο η τεχνική αυτή δεν γίνεται (τουλάχιστον ακόμη) φορέας νοημάτων που αιχμαλωτίζουν τον αναγνώστη. Ομοιάζουν περισσότερο με επιτυχή γυμνάσματα παρά με μια ατόφια επικοινωνία κάποιας νέας σύλληψης ή οπτικής. Ο ποιητής μπορεί στο μέλλον με μια τέτοια τεχνική στη φαρέτρα του να θίξει θέματα και έννοιες φαινομενικά (και συντακτικά!) ασύνδετες, τονίζοντας μια πιο βαθιά σύνδεσή τους. Άρα η συλλογή είναι για εμένα ένα αξιόλογο πόνημα, υποσχόμενο, από το οποίο όμως δεν θα συγκρατήσω κάτι συγκεκριμένο.
