Για σχεδόν 15 χρόνια το δισκοπωλείο Vinyl Microstore βρισκόταν στον αριθμό 34 της Διδότου. Πριν από αυτό, η πρώτη του έδρα βρισκόταν για κάποια χρόνια στο Μαρούσι. Αλλά όταν ο Νεκτάριος (ο πρώτος ιδιοκτήτης του) το μετακόμισε στη Διδότου, στα Εξάρχεια, τότε ήταν που άρχισε πραγματικά να κάνει κατάσταση. Μέχρι που έφτασε να είναι κάτι σαν αστικός μύθος.
Φαντάζει υπερβολικός ο χαρακτηρισμός; Προσωπικά πιστεύω πως όχι. Καλώ τους τυχόν διαφωνούντες να περιμένουν κάποια χρόνια πριν βγάλουν τα συμπεράσματα τους για το υπερβολικό ή όχι του χαρακτηρισμού.
To Vinyl Microstore ήταν ένας χώρος ζεστός, που σε καλούσε να περάσεις χρόνο να «φυλλομετρήσεις» cd, βινύλια, επιλεγμένα περιοδικά και λίγα βιβλία. Ένας χώρος που μπορούσες να ακούσεις ότι ήθελες πριν το αγοράσεις (οι υπηρεσίες streaming δεν είχαν κάνει ακόμη την εμφάνιση τους). Ένας χώρος που μπορούσες να συζητήσεις, να ρωτήσεις, να μάθεις, να σε κεράσουν καφέ, να αράξεις στις πολυθρόνες, να παραγγείλεις cd ή βινύλια. Κάποιες από τις προτάσεις του (του διεθνούς ρεπερτορίου) τις έβρισκες μόνο εκεί, ενώ ιδιαίτερη μνεία χρειάζεται οπωσδήποτε να γίνει στο γεγονός ότι όσον αφορά στην ελληνική σκηνή ήταν κάτι σαν … βιβλιοθήκη. Μπορούσες να βρεις όλες τις ανεξάρτητες εταιρείες και όλες τις αυτό-εκδόσεις (self-release) συγκεντρωμένες σε έναν χώρο.
Και βέβαια επί σειρά ετών, κάθε φθινόπωρο, η «φυλή» του Yuria Festival, κατέκλυζε τον χώρο και το πεζοδρόμιο της Διδότου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Όλο αυτό τελείωσε τον Ιούνιο του 2015. Με μία σαφή, μάλλον λιτή και σίγουρα καθόλου συναισθηματικά φορτισμένη ανακοίνωση στα μέσα, ο – ήδη επί σειρά ετών – δεύτερος ιδιοκτήτης του Κωνσταντής, μας ενημέρωσε ότι το Vinyl φεύγει από τον φυσικό του χώρο της Διδότου και ότι στο εξής θα είναι e-shop: “με συνεχή ενημέρωση με νέες παραλαβές ―imports και locals. Η διαρκής αναβάθμιση του ηλεκτρονικού καταστήματος αποτελεί τον βασικό άξονα της νέας εμπορικής λειτουργίας του VM.” Η ανακοίνωση κατέληγε ότι: «Tο καλοκαίρι του 2015 θα βρει το VM σε μία νέα έδρα στο κέντρο της Αθήνας, σε έναν χώρο με διαφορετικά χαρακτηριστικά σε σχέση με το σημερινό κατάστημα, ο οποίος θα στεγάσει τις πρακτικές, εμπορικές και επικοινωνιακές ανάγκες των δραστηριοτήτων του νέου VM. Περισσότερα σύντομα. Σας ευχαριστούμε!»
Κι έτσι δεν μαζευτήκαμε ποτέ στην Διδότου να κάνουμε ένα τεράστιο «πάρτυ». Όχι για να χορέψουμε, αλλά για να αποχαιρετίσουμε τον χώρο, να ακούσουμε, να συζητήσουμε, να γελάσουμε, να κλάψουμε, να διαφωνήσουμε, να συμφωνήσουμε, να θυμηθούμε και να ανταλλάξουμε προσωπικές ιστορίες, να συνειδητοποιήσουμε το «τέλος εποχής». Δεν συγκεντρωθήκαμε ποτέ όλοι μαζί για να αποχαιρετίσουμε τον χώρο (αλλά και το Vinyl) καθώς το Vinyl δεν έκλεινε. Απλώς (;) άλλαζε μορφή…
Ήταν μία τίμια, όσο και γενναία απόφαση αυτή του Κωνσταντή. Δεν το έβαλε κάτω. Προσπάθησε όσο ήταν δυνατόν να κρατήσει την σπίθα ζωντανή.
Και πράγματι στο δεύτερο μισό του 2015, στον πρώτο όροφο μιας πολυκατοικίας με γραφεία της οδού Μιαούλη, σε κεντρικό σημείο στου Ψυρρή, στήθηκε η νέα έδρα η οποία στην ουσία αποτελούσε το γραφείο του e-shop. Το οποίο πράγματι τήρησε την υπόσχεση του και συνέχισε να λειτουργεί με «συνεχή ενημέρωση και νέες παραλαβές».
Μέχρι τις 29 Μαίου 2017 οπότε και η επιχείρηση Vinyl Microstore έκλεισε οριστικά.
Και ελάχιστοι το πήραμε είδηση. Και αυτή η οριστική παύση δραστηριοτήτων δεν αναφέρθηκε σχεδόν πουθενά.
Σε αυτήν την κατάσταση έχουμε βρεθεί. Όχι απλώς δεν μπορούμε να συντηρήσουμε τους σύγχρονους αστικούς μας μύθους. Δεν είμαστε καν σε θέση να τους αποδώσουμε την δέουσα τιμή. Κυρίως ίσως γιατί δεν τους αντιλαμβανόμαστε καν ως τέτοιους.
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι μία από τις χειρότερες συνέπειες «των χρόνων της κρίσης» που διανύουμε είναι ότι κάτι που αγαπάμε ή κάτι που χρειαζόμαστε αποσυντίθεται σταδιακά, με αργούς ρυθμούς. Μέχρι που πια μένουν ελάχιστα που να θυμίζουν το πώς πράγματι ήταν. Και εδώ παίρνω σαν αφορμή το VM και μιλάω γενικότερα. Αυτά που αγαπήσαμε σιγά-σιγά καταλήγουν μία σκιά του εαυτού τους, μέχρι που τελικά σβήνουν, μέχρι που τελικά εξαφανίζονται. Ίσως θα μας βοηθούσε πολύ περισσότερο (ως άτομα, ως κοινωνικές ομάδες, ως κοινωνία στο σύνολο) να χάναμε τα πράγματα που αγαπάμε, τα πράγματα που χρειαζόμαστε, με μία «έκρηξη». Απότομα. Μια κι έξω. Ίσως έτσι να κατανοούσαμε καλύτερα τι μας συμβαίνει αυτά τα τελευταία σχεδόν 9 χρόνια. Κι ίσως να το αντιμετωπίζαμε το όλο πράγμα καλύτερα ή και να κάναμε κάτι ουσιαστικό για αυτό.
Ώρες – ώρες νιώθω πως αυτό που τελικά δεν παλεύεται είναι αυτό το … μαρτύριο της σταγόνας.
Κι έτσι, όπως ήρθαν τα πράγματα, αντί για το «μεγάλο πάρτι της συνειδητοποίησης και του αποχαιρετισμού» αυτό που μας έμεινε είναι αυτό που όμορφα έγραψε ο Κωνσταντής στη Facebook σελίδα «Φίλοι του Vinyl Microstore» :
So, this is how our microstory ends. Thank you all for being part of it. ―VM, 29.05.2017
Και το χειρότερο είναι ότι μας φαίνεται φυσιολογικό.
…that little souvenir of a terrible year…
