Αφού ξαναβρεί τον εαυτό του και περάσει επί τροχάδην από διάφορα άλλα θέματα καταλήγει στο να βρει κάτι θετικό ( ! ? !) που συνέβη μέσα στο 2020 ! Τι νομίσατε; ότι μόνο εσάς σας πείραξε η καραντίνα;

Ξύπνησα στις 19 Ιανουαρίου 2021, άνοιξα τον υπολογιστή μου για να πιάσω δουλειά και βλέποντας την ημερομηνία θυμήθηκα πως πέρσι ίδια μέρα ο Μπάμπης Παπαδόπουλος με το Ακούστικ Σετ του, παρουσίαζε για πρώτη φορά ζωντανά το τότε καινούργιο άλμπουμ του “Παραλογές του Άχρηστου” στον Φάρο του ΚΠΙΣΝ. Είχε κυκλοφορήσει λίγο πριν το τέλος του 2019 το άλμπουμ από την Puzzlemusik και λόγω της γνωστής ιδιότητας μου είχα ζήσει την όλη προετοιμασία από “τα μέσα”. Η βραδιά ήταν εξαιρετική και οι αναμνήσεις πολλές και ζωντανές. Αλλά, βέβαια, ένιωθα λες και είχαν περάσει πάρα, μα πάρα πολλά χρόνια από εκείνη την ημέρα του Ιανουαρίου του 2020, από εκείνο το τόσο όμορφο live.

Τι τό’θελα και τα θυμήθηκα ; με πήρε από κάτω και άρχισα να σκέφτομαι – ξέρεις τώρα, αυτά που σκέφτεσαι κι εσύ καμιά φορά- που κανείς μας δεν ξέρει πότε ακριβώς θα βρεθούμε σε ένα συναυλιακό χώρο μικρό ή μεγάλο, εσωτερικό ή εξωτερικό να νιώσουμε αισθητική απόλαυση, να ιδρώσουμε, να χορέψουμε, να φωνάξουμε ή απλώς να αράξουμε στο γρασίδι ή να φλερτάρουμε ή να κλείσουμε τα μάτια και απλώς να χαθούμε στη μουσική ή να κάτσουμε γαλαρία και να σχολιάζουμε σαν τους γεράκους του Μάπετ Σόου. Μετά με πήρε ακόοοομα πιο κάτω και πέρασε από το μυαλό μου ό,τι πάει, αυτό ήτανε, δεν θα ξαναπαίξουμε live ποτέ. Τέτοια σκεφτόμουνα και στεναχωρήθηκα και συγχύστηκα.

Και μετά, είπα να το αφήσω πίσω μου και να προχωρήσω με τη δουλειά μου, και εκεί ενώ τα σκέφτομαι αυτά και είμαι στη δεύτερη γουλιά του καφέ και την πρώτη τζούρα του τσιγάρου πέφτω πάνω σε ένα post στο Facebook…

Όχι άλλα “lives” !!!

παρακαλώ σταματήστε να γράφετε και να λέτε “lives”! Συγγνώμη αν θα σας φανώ σαν τον Μπαμπινιώτη αλλά κυριολεκτικά νιώθω φυσικό πόνο στα μάτια όταν το βλέπω και πονάνε τα αυτιά μου όταν το ακούω. Αλήθεια. Και όχι επειδή “οι ξένες λέξεις στα ελληνικά δεν κλίνονται” και άρα όπως δεν λέμε ” το μαγιό” – “τα μαγιά” και “το ταξί – τα ταξιά” έτσι δεν είναι σωστό να πούμε “το λάιβ” – “τα λάιβς”. Αυτό είναι αυτονόητο αλλά ισχύει μόνο όταν η ξένη λέξη γράφεται με το ελληνικό αλφάβητο. Και εξηγούμαι: είναι μεν οπωσδήποτε λάθος να γράψουμε “το λινκ” – “τα λινκς”, αλλά δεν είναι λάθος να γράψουμε “το link” – “τα links”.

Το πρόβλημα με … “τα lives” είναι ότι δεν υπάρχει πληθυντικός … ούτε στα αγγλικά! Το live είναι επίθετο που λειτουργεί ως επιθετικός προσδιορισμός: a live performance – live performances, καθώς επίσης και live gig – live gigs. Τον πληθυντικό στα αγγλικά τον παίρνει μόνο το ουσιαστικό και όχι και το επίθετο και το ουσιαστικό όπως συμβαίνει στα ελληνικά. Στα ελληνικά θα πούμε “ζωντανές εμφανίσεις” αλλά στα αγγλικά δεν θα συναντήσεις ποτέ το “lives performances”.

Όπως επίσης και για τις διάφορες ακουστικές εκτελέσεις ενός τραγουδιού το σωστό είναι το “live versions” και όχι το “lives versions” βέβαια…

Παιδιά. Κακά τα ψέματα. Live είναι η συναυλία και οι συναυλίες (δεν έχει πληθυντικό στα αγγλικά). Lives είναι οι ζωές μας. Και θέλετε τώρα να μιλήσουμε για τις ζωές μας; είστε σίγουροι; Θα μιζεριάσουμε όσο νά΄ναι και θα είναι κρίμα…

Και τώρα που σας μάλωσα και ταυτόχρονα έβγαλα κι ένα καημό από μέσα μου, ας περάσουμε στο μεγαλύτερο πρόβλημα με τα λάιβ (ή “με τα live”, όπως προτιμάτε) το οποίο (δυστυχώς) δεν είναι το παραπάνω. Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τα λάιβ είναι ότι …δεν γίνονται! Και δεν ξέρουμε βέβαια πότε θα γίνουν πάλι. Κι αυτό που με πονάει περισσότερο είναι ό,τι ήδη πριν από το καλοκαίρι του 2020 και για μεγάλο διάστημα εξαντλήθηκε η αυστηρότητα όσον αφορά στις απαγορεύσεις των πάσης φύσεως καλλιτεχνικών παραστάσεων, παρά το γεγονός πως παράλληλα:

α) μειώθηκε (!) ο αριθμός των δρομολογίων στα ΜΜΜ (με αποτέλεσμα να συνωστίζεται ο κόσμος)
β) άνοιξε ο τουρισμός με επιπόλαιο τρόπο (δεν είχαμε την πολυτέλεια να μην ανοίξει, αλλά με τον τρόπο που άνοιξε, τα ζούμε τα αποτελέσματα) και
γ) αυξήθηκε (!) τον Μάιο ο ελάχιστος αριθμός ανά τάξη στα σχολεία με αποτέλεσμα με το που ξεκίνησε η νέα σχολική χρονιά να έχουμε πάρα πολλές τάξεις στα μεγάλα αστικά κέντρα (και όχι μόνο) όπου συνωστίζονται 25 – 27 μαθητές (ακόμη και τώρα στις αρχές Φλεβάρη που άνοιξαν ξανά τα γυμνάσια). Βασικό αίτημα των καταλήψεων του φθινοπώρου ήταν να μειωθεί ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη στους 15.

Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, βλέπει κανείς ότι η θυσία του τομέα των πολιτιστικών εκδηλώσεων, με τις βαριές απώλειες που έφερε – και ακόμη φέρει και θα φέρει – σε εργαζόμενους, μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις του θεάματος και τις αντίστοιχα βαριές απώλειες στην συλλογική ψυχολογία της κοινωνίας πήγε … χαμένη.

Δεν θα πω, ότι “κακώς σταμάτησαν να γίνονται οι συναυλίες”. Αυτό θα το αφήσω να το κρίνουν άλλοι. Αυτό που θα πω είναι ότι τα τρία προαναφερθέντα ήταν αρκετά για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Οπότε, ναι. Τσάμπα η θυσία. Και αυτή και άλλες.

Όπως και να έχει, καλά ξεμπερδέματα τώρα.

Και τι κάνουμε εντωμεταξύ; εντωμεταξύ το πήραμε πια απόφαση πως η επίσημη πολιτεία εξακολουθεί να βλέπει τον πολιτισμό όχι σαν μια εν δυνάμει ισχυρή βιομηχανία, αλλά σαν περιττή πολυτέλεια και κάτσαμε στις φωλιές μας να μετρήσουμε τις απώλειες και τα τραύματα μας, περιμένοντας την επόμενη μέρα η οποία πάντως δείχνει να μετατίθεται σε ένα όλο και πιο μακρινό σημείο στο μέλλον.

Το κυριότερο όμως (και το ευχάριστο ταυτόχρονα) είναι άλλο. Με σχεδόν όποιον μουσικό και να μιλήσω, κάτι ετοιμάζει. …..

Την καταλαβαίνω πολύ καλά αυτή τη στάση, μου φαίνεται πολύ φυσιολογικό, απλώς σας μεταφέρω την εικόνα για την περίπτωση που έχετε διαφορετική εντύπωση. Κι εγώ το ίδιο κάνω. Έχω ανοίξει έξι διαφορετικά πρότζεκτ (που λένε και στο χωριό μου) η φύση των οποίων είναι τέτοια που τους επιτρέπει να ολοκληρωθούν σε πολύ μεγάλο ή απόλυτο ποσοστό με ότι τεχνικά μέσα έχω στο σπίτι (το πολύ – πολύ κάθε φορά που χρειάζομαι καλύτερη μίξη από αυτή που μπορώ να πετύχω στέλνω τα αρχεία και τις σχετικές οδηγίες σε στούντιο), και καταπιάνομαι συχνά-πυκνά, πότε με το ένα, πότε με το άλλο πρότζεκτ, χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα, χωρίς άγχος, χωρίς να με ενδιαφέρει πότε θα ολοκληρωθεί το ένα ή το άλλο ή ακόμη κι αν κάποια από όλα μείνουν στη μέση. Γιατί… και τι προγραμματισμό ακριβώς να κάνεις; τι πλάνο;

και από την άλλη, τι; να μην ασχολούμαι με την τέχνη μου και την τεχνική μου; (συχνά ξεχνάμε ότι το πρώτο συνοδεύεται και από το δεύτερο).

Από ότι καταλαβαίνω, λίγο – πολύ όλοι οι μουσικοί κάτι φτιάχνουμε, κάτι ετοιμάζουμε για την επόμενη μέρα, όποτε κι αν έρθει αυτή. Ή και για πριν έρθει η επόμενη μέρα. Γιατί μπορεί να μην υπάρχει η δυνατότητα να παρουσιάσεις το καινούργιο σου άλμπουμ ζωντανά, αλλά μπορείς να το κυκλοφορήσεις σε cd, βινύλιο, στο διαδίκτυο. Το οποίο μου θυμίζει…

Κοίταγα πάλι τις προάλλες τα στατιστικά στοιχεία στο Spotify και τα λοιπά streaming services. Θα περίμενε κανείς ότι επειδή ο κόσμος μένει αναγκαστικά περισσότερο στο σπίτι θα ανθούσαν οι αριθμοί. Οι αριθμοί ανθούν, αλλά μόνο για τα πολύ μεγάλα και τα κολοσσιαία ονόματα. Η παρούσα συνθήκη δείχνει ότι η μεγάλοι γίνονται μεγαλύτεροι και όλοι οι υπόλοιποι στην καλύτερη περίπτωση διατηρούν τις “δυνάμεις” τους. Συχνά δε, βλέπουν τον αριθμό των streams τους να πέφτει. Τους λόγους για αυτό μόνο να τους υποθέσω μπορώ, στην ουσία ομολογώ ότι δεν ξέρω ακριβώς γιατί συμβαίνει.

Πάντως, και σε σχέση με το παραπάνω, στα θετικά του … ακατονόμαστου έτους 2020 (του οποίου πάντως τον … 14ο μήνα εξακολουθούμε να διανύουμε) είναι ότι εν μέσω πανδημίας – αν θέλετε ακριβώς εξαιτίας αυτής – για πρώτη φορά εμφανίστηκαν κάποιες δημοσιογραφικές πένες διεθνώς και έγραψαν σημαντικά άρθρα, καταγράφοντας και καταγγέλλοντας το αυτονόητο. Ότι δηλαδή είναι απαράδεκτα τα ποσά που καταλήγουν στους δημιουργούς από το streaming και κυρίως το ότι υπάρχουν περιθώρια να εξορθολογιστεί η κατάσταση, αρκεί να αποφασίσουν οι ιδιοκτήτριες εταιρείες των υπηρεσιών streaming να μοιράσουν δικαιότερα την πίτα των εσόδων. Γιατί το streaming αποφέρει έσοδα και μάλιστα πολύ σημαντικά. Αλλά όχι, για τους δημιουργούς που κατά κανόνα εισπράττουν 0,003 με 0,004 του ευρώ ανά stream (κάποιες φορές και λιγότερο αναλόγως συγκεκριμένων παραμέτρων). Όχι, τα μηδενικά που μόλις διάβασες δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Τόσα είναι τα μηδενικά.

Όχι, οι παραπάνω αριθμοί αφορούν όλες τις υπηρεσίες streaming services και όχι μόνο το Spotify.

Εξαιρείται μόνο το Tidal που οι παραπάνω αριθμοί είναι περίπου στο διπλάσιο ή και το τριπλάσιο (και πάλι εξαρτάται από διάφορες παραμέτρους, και πάλι είναι πάρα πολύ λίγο).

Ναι, το YouTube λειτουργεί – εκτός των άλλων ιδιοτήτων του- και ως streaming service και κατά κανόνα αποδίδει στους δημιουργούς ακόμη λιγότερα από όσα διάβασες παραπάνω. Σε κάποιες περιπτώσεις δεν αποδίδει και τίποτα.

Όχι, το Soundcloud δεν είναι streaming service οπότε δεν αποδίδει τίποτα. Όχι, το Bandcamp δεν είναι streaming service οπότε από τα streams επίσης δεν αποδίδει τίποτα (για την πώληση βινυλίων, cd και mp3 μια χαρά-περίφημα αποδίδει, αλλά εδώ μιλάμε για τα streams).

Ζαλίστηκες; εμείς οι δημιουργοί να δεις…

Τέλος πάντων, θα επανέλθω σε αυτό κάποια στιγμή στο μέλλον, ιδίως αν υπάρξουν εξελίξεις. Οι οποίες εξελίξεις στο θέμα θεωρώ βέβαιο, αν όχι νομοτελειακό, ότι θα έρθουν. Απλώς πιστεύω ότι τοποθετούνται στη σφαίρα του μεσοπρόθεσμου – μακροπρόθεσμου και όχι του βραχυπρόθεσμου.

Εντωμεταξύ, εκτός από το να γράφω ή/και να ενορχηστρώνω μουσική, να ακούω μουσική, να διαβάζω, να παραδίδω διαδικτυακά μαθήματα, να ασχολούμαι με την Puzzlemusik, να ξεκλέβουμε χρόνο με τη σύζυγο μου για μια όμορφη “μετακίνηση 6”, να μιλάω με φίλους και συνεργάτες και να παίζω με τους γιούς μου ποδοσφαιράκι (όταν δεν συζητάμε διάφορα θέματα μέχρι … τελικής πτώσεως) φτιάχνω και καμιά λίστα στο Spotify όπως έφτιαξα για το προηγούμενο κείμενο της στήλης “Άρση – Θέση”, αυτό με την ανασκόπηση μου της χρονιάς 2020. Κατά καιρούς φτιάχνω κι άλλα playlists όμως.

Εκεί, στο Spotify προφίλ μου ως χρήστη (όχι στο αντίστοιχο που διατηρώ ως καλλιτέχνης – είναι άλλο πράγμα αυτό) θα βρείτε εκτός από αυτή τη λίστα (δείτε στο τέλος του παρόντος άρθρου) και μερικές άλλες playlist (πατήστε το ΔΕΣ ΤΑ ΟΛΑ στις Λίστες και θα βρείτε αρκετές. Σύντομα θα προσθέσω και καμιά ακόμη). Και αν τυχόν ακούσετε εκεί μέσα κάποιον καλλιτέχνη που σας ενθουσιάσει τόσο πολύ, τότε ας μπείτε στη διαδικασία να παραγγείλετε το άλμπουμ του σε cd ή βινύλιο από δισκοπωλείο της αρεσκείας σας ή σε mp3 από το Bandcamp.

Αυτή τη στιγμή, και μέχρι να αλλάξει κάτι προς το ορθολογικότερο – όσον αφορά στην απόδοση δικαιωμάτων στους καλλιτέχνες από τα streaming services – αλλά βεβαίως και προς το καλύτερο – όσον αφορά τις συνθήκες που δημιουργεί η πανδημία και την απαγόρευση των live (και όχι… lives… είπαμε, ε;, όλα τα άλλα είναι “να είχαμε, να λέγαμε”.

Καλή σας ακρόαση!