Οι πρόσφατοι πίνακες του Κορνήλιου διακρίνονται για την εικαστική τους αρτιότητα, το τονικά δουλεμένο χρώμα, την τεχνική επάρκεια της σύνθεσης, το επιβλητικό οπτικό αποτέλεσμα, και για τη στοχαστική τους, φιλοσοφημένη διάθεση. Ο θεατής εντυπωσιάζεται βλέποντας πυκνές επάλληλες σειρές ενός αστικού τοπίου, ενός τυποποιημένα δομημένου χώρου, χωρίς ορίζοντα και προοπτικό βάθος, μια πόλη του παραμυθιού που έφτιαξε ένα σοφό παιδί σαν τον Hans-Christian Andersen και αναρωτιέται: «Μα πού πήγαν όλοι οι άνθρωποι;». Πράγματι. Στα πρόσφατα έργα του Κορνήλιου Παπαδημοσθένη ελλείπουν οι μορφές, τα πρόσωπα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι άνθρωποι, φοβισμένοι και ανήσυχοι, κρύβονται για να προστατευθούν μέσα στα σπίτια τους, στις πατρογονικές εστίες, εκεί που ακόμα συντηρούνται αξίες και ιδανικά. Εκεί που θα μπορούσε να γεννηθεί μια καινούρια γενιά απαλλαγμένη από τα λάθη και τις αμαρτίες του παρελθόντος. Μια Regeneration.
Πρόλογος έκθεσης την ημέρα των εγκαινίων και επιμέλεια κειμένου: Μάνος Στεφανίδης
