Μουσικές του Αυγούστου

Λίγο πριν φύγω από την Αθήνα τον Αύγουστο έπεσα πάνω σε ένα mixtape του δισκοπωλείου Music Works (Πετρούπουλη) που ξεκινούσε με το τραγούδι του Αντώνη Λιβιεράτου από το μακρινό (;) 2000 και το άλμπουμ του «Το Πλαστικό Κουτί» (Hitch-Hyke).

Εξαιρετικά αγαπημένο μου τραγούδι τότε, ξεχασμένο εδώ και αρκετά χρόνια, το ότι ξαναέπεσε στην αντίληψη μου ήταν μια μορφή αναγέννησης. Το «κουβαλήσα» στις αποσκευές μου όλο τον Αύγουστο. Τριγυρνούσε στο κεφάλι μου πολύ συχνά κατά την διάρκεια των εβδομάδων που έλειψα. Είτε βρισκόμουν σε δουλειά, είτε σε διακοπές.

Ο χρόνος δεν με αφορά – Αντώνης Λιβιεράτος

Στις διακοπές κουμάντο για τα τραγούδια που ακούγονται μέσα στο αυτοκίνητο κάνουν συνήθως τα παιδιά. Επειδή το γνώριζα πολύ καλά αυτό είχα φροντίσει να φυτέψω στο αυτοκίνητο  το άλμπουμ “Round About A Midsummer’s Dream” του Gianluigi Trovesi (2000, Enja)  ποντάροντας στο ότι θα τους αρέσει. Είχα δίκιο και ακόμη παραπάνω. Το λάτρεψαν. Ολόκληρο. Τα περισσότερα repeat όμως τα πήρε το “Animali In Marcia”. Στο link το ακούμε σε live εκτέλεση (μιας και δεν βρέθηκε η στούντιο εκτέλεση στο you tube.)

Gianluigi Trovesi – Animali In Marcia

Η επιτυχία της παραπάνω επιλογής μου ήταν τέτοια που γύρισε μπούμερανγκ. Το cd έπαιζε ασταμάτητα σε βαθμό τέτοιο που να γίνει βάσανο. Τα παιδιά ήθελαν να ακούνε συνέχεια αυτό. Με τα πολλά τα πείσαμε με τη γυναίκα μου να ακούσουμε κάτι άλλο. Μετά από σκληρή διαπραγμάτευση συμφώνησαν αρκεί να διάλεγαν τα ίδια τα παιδιά ποιο θα ήταν αυτό το άλλο cd που θα ακούγαμε. Η επιλογή τους από τη μια με τίμησε, αλλά από την άλλη μου θύμιζε – εν μέσω διακοπών – τη δουλειά που είχα αφήσει πίσω μου. Αλλά η συμφωνία είναι συμφωνία οπότε το πολύ πρόσφατο άλμπουμ «Μια Ανάσα Δρόμος» που φτιάξαμε με τη Μαρία Λατσίνου βρέθηκε στο cd player του αυτοκινήτου με τα περισσότερα repeats να τα παίρνει το τραγούδι που έχει ήδη ξεχωρίσει στο ραδιόφωνο. Τα παιδιά μου και το ευρύτερο κοινό σε πλήρη συμπόρευση και το δικό μου μυαλό να μην μπορεί να κάνει ακριβώς διακοπές μιας και εκ του ηχητικού περιβάλλοντος βρέθηκε να τριγύρνα σε επικείμενες συναυλίες, συνεννοήσεις, οργάνωση προβών και τα σχετικά. Δεν τα νικάς τα παιδιά. Με κάποιο τρόπο θα σου τη φέρουνε…

Μαρία Λατσίνου – Χαμένη Γενιά

Για την ιστορία να συμπληρώσω ότι τις επόμενες μέρες τα παιδιά συνετίστηκαν και υπήρχε σαφέστατα μεγαλύτερη ποικιλία επιλογών στις οικογενειακές μας ακροάσεις μέσα στο αυτοκίνητο.

The Walkabouts – Lazarus Heart

Κατά τα άλλα υπήρχαν και μουσικά ευτράπελα. Όπως ένα μεσημέρι σε επαγγελματικό ραντεβού σε παραθαλάσσιο  καφέ όπου ακούγονταν συνεχώς στο repeat – από λάθος-  επί τουλάχιστον μισή ώρα (και δεν υπερβάλλω) το ίδιο lounge τραγούδι. Τουλάχιστον η ένταση ήταν πολύ χαμηλή και ευτυχώς κάποια στιγμή το πήραν είδηση και το cd προχώρησε επιτυχώς παρακάτω.

Emotional – I found it again

Ένα άλλο μεσημέρι σε περιοχή που κάποτε, παλιά, πριν πολλά-πολλά χρόνια είχε γνωρίσει μεγάλες δόξες, στο 80s περιβάλλον και στο 80s φαγητό που μου σερβιρίστηκε ήρθε κι «έδεσε» και το εξής  άσμα. Μεγάλη επιτυχία της εποχής του (1976), συνέχισε να ακούγεται μέχρι και τα 80s – μάλλον ξεχασμένο στις μέρες μας – ολοκλήρωσε το Déjà vu με τον πλέον κατάλληλο τρόπο.

Γιάννης Πάριος – Την αγαπούσα  παραδέχομαι  

Κι ενώ συνέβαιναν όλα τα παραπάνω, και για ολόκληρο τον τρομερό μήνα Αύγουστο, διάβαζα σε παράλληλη δράση το βιβλίο «Η τριλογία της Μασσαλίας» του Ζαν Κλωντ Ιζζό (Εκδόσεις Πόλις,2011). Παρακάμπτω για την ώρα (αλλά δεν ξεχνώ) ότι η τριλογία μου υπενθύμιζε συνεχώς ότι η Μαφία πλέον δεν ελέγχει στις μέρες  απλά και μόνο συγκεκριμένες περιοχές αλλά κράτη ολόκληρα, μέσω ενός πλέγματος νόμιμων και παράνομων εταιρειών, offshore, φορολογικής διαφυγής και τραπεζών που καταλήγει στο ότι «Η αύξηση των ελλειμμάτων στις περισσότερες δυτικές χώρες είναι συνέπεια και της μεγάλης αυτής φορολογικής διαφυγής που οδηγεί στη συγκέντρωση στους φορολογικούς παραδείσους τεράστιων αποθεματικών που ανήκουν σε μεγάλες εταιρείες» και μένω στο ότι και τα τρία βιβλία , εκτός όλων των άλλων, είναι γεμάτα με μουσική. Με υποδειγματική χρήση μουσικής. Όχι «χαλάκι». Πολλές από αυτές τις μουσικές μου έμεναν στο κεφάλι για μέρες  και αφού είχα γυρίσει σελίδα. Θα μπορούσα να διαλέξω πολλά αλλά μένω σε αυτό το κομμάτι μόνο και μόνο επειδή είναι και ο τίτλος του τρίτου βιβλίου της τριλογίας.

Miles Davis – Solea

Κάτι λείπει από όλα τα παραπάνω. Λείπει η επιτυχία του καλοκαιριού. Ποιά επιτυχία του καλοκαιριού; Πάνε αυτά. Τα καλοκαίρια (ευτυχώς ή δυστυχώς) δεν είναι αυτά που ήταν κάποτε. Που όπου πήγαινες άκουγες κάποια τραγούδια ξανά και ξανά και ξανά. Ταξίδεψα αρκετά αυτόν τον Αύγουστο αλλά επιτυχία του καλοκαιριού δεν συνάντησα. Ο όγκος της μουσικής πληροφορίας είναι τεράστιος πλέον και δεν βλέπω το κοινό να επιθυμεί να μπει στην διαδικασία να τον χειριστεί. Και γιατί άλλωστε να το κάνει; Το κοινό δεν παρακολουθεί πια ένα και μόνο είδος μουσικής όπως συνέβαινε επί δεκαετίες. Ή δεν παρακολουθεί σχεδόν τίποτε ή μετακινείται από είδος σε είδος με μεγάλη ταχύτητα και άνεση και χωρίς κόμπλεξ. Οπότε τη θέση του συλλογικού «top-ten του καλοκαιριού» έχει πάρει το προσωπικό top-ten του καθενός. Προσωπικά το θεωρώ καλό αυτό. Αρκεί να έχει κανείς τις κεραίες του ανοιχτές και για το καινούργιο που έρχεται και μπορεί να μιλήσει μέσα του. Το οποίο θα συμπληρώσει το παλιό και όλα μαζί θα γίνουν ένα.

Tania Giannouli Ensemble – The Sea (2015, Rattle records)

Καλή σεζόν να έχουμε.

(το «καλό Χειμώνα» Σεπτεμβριάτικα ποτέ δεν το κατάλαβα.)