Ήθελα να διαβάσω αυτό το βιβλίο από καιρό. Μα κάθε χρόνο εμφανιζόταν και μια καινούρια προτεραιότητα που άφηνε την αμέσως προηγούμενη πίσω. Βλέπεις, μου άρεσαν πάντα τα βιβλία που ήταν, όχι απλά βασισμένα σε αληθινά γεγονότα, αλλά που περιέγραφαν πραγματικές στιγμές, «πραγματικών» ανθρώπων, σε έναν πραγματικό κόσμο. Και η Μελίνα, ήταν κάτι παραπάνω από πραγματική. Πραγματική γυναίκα, πραγματική ελληνίδα, πραγματική σταρ!
Το πόσο πετυχημένος είσαι στη δουλειά σου, λένε από παλιά, δε φαίνεται αν είσαι πρώτος στο χωριό, αλλά πρώτος στην πόλη. Και η Μελίνα, δεν κατάφερε απλά να είναι πρώτη, κατάφερε να είναι κορυφαία. Όχι απλά στην Ελλάδα, αλλά στην πιο δύσκολη και ανταγωνιστική ήπειρο. Η Αμερική λάτρεψε τη Μελίνα, της άνοιξε την πόρτα της, την έκανε πρωταγωνίστρια, την ερωτεύτηκε, της αφιέρωσε τις πιο λαμπερές σελίδες στα πιο γνωστά περιοδικά της εποχής. Και η Μελίνα, από τη μεριά της, γέμισε την Αμερική με χαμόγελα, με ελληνικό φως, με ταπεραμέντο, με μαγεία και μια «μαγκιά» που καμία σταρ της εποχής της δεν είχε.
Ο Γιώργος Αρχιμανδρίτης και ο Σπύρος Αρσένης, σε αυτό το βιβλίο, αφιερωμένο στην πορεία της Μελίνας στην Αμερική, μας ανοίγουν την πόρτα σε έναν κόσμο λαμπερό, δύσκολο, μα πολλά υποσχόμενο. Σε έναν κόσμο που λίγοι Έλληνες μπόρεσαν να συναντήσουν και να γίνουν αποδεκτοί σε αυτόν. Σε έναν κόσμο που μπορεί να σε ανεβάσει στην κορυφή του βάθρου και να σου δώσει όλα όσα τόλμησες να ονειρευτείς στη ζωή σου. Και μπορεί η Μελίνα να μην τα ονειρεύτηκε ποτέ, μα της δόθηκαν, όπως αξίζει να δοθούν σε κάθε λαμπερό πλάσμα που κουβαλάει ολόκληρο τον ελληνικό ήλιο μέσα στην ψυχή του…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Διαβάζοντας το βιβλίο ένιωθα οι λέξεις να μεταμορφώνονται σε εικόνες, ξεδιπλώνοντας μπροστά μου την πιο αισιόδοξη και περήφανη ιστορία που είδα ποτέ. Και πόσο υπέροχο πράγμα να διαβάζω τις λεπτομέρειες σχετικές με τα γυρίσματα της Φαίδρας, στο ίδιο το νησί που πραγματοποιηθήκαν τόσες μοναδικές λήψεις της ομώνυμης ταινίας. Σε μια Ύδρα, που όπως αναφέρεται και στο βιβλίο, το νερό ήταν διαθέσιμο μόνο από τα πηγάδια και το ηλεκτρικό ρεύμα ήταν διαθέσιμο μόνο μετά τις επτά το βράδυ. Με το περιοδικό Life να δημοσιεύει φωτογραφίες της Μελίνας και του Άντονυ Πέρκινς στο νησί και με τους New York Times να έχουν τετρασέλιδα αφιερώματα από τα γυρίσματα στην Ελλάδα. Μιας Ελλάδας που αγαπήθηκε χάρη στη λάμψη αυτής της σπουδαίας γυναίκας που έκανε τα πάντα για να μας βάλει στο χάρτη του παγκόσμιου τουρισμού. Μιας γυναίκας που κάθε κίνηση της φώναζε και ακόμα και τώρα φωνάζει, «Ελλάδα»!
Και κάπου εκεί, στα μέσα της διαδρομής, μέσα στο μοναδικό αυτό βιβλίο, δεν κρύβω ότι συγκινήθηκα. Έπιασα τον εαυτό μου να γεμίζει συγκίνηση και περηφάνια, όταν το «Ποτέ την Κυριακή» κατέκτησε τον κόσμο, τόσο στη μεγάλη οθόνη όσο και στη θεατρική του μεταφορά στο Μπρόντγουεϊ. Τότε που μια παρέα Ελλήνων κατάφερε να μαγέψει τον κόσμο του θεάματος και έκανε χιλιάδες αμερικανούς να φωνάζουν στους δρόμους της Νέας Υόρκης τη Μελίνα με το μικρό της όνομα. Τότε που όλοι ήταν μαγεμένοι από την ενέργεια και το φως μιας γυναίκας που γεννήθηκε για να φέρει τη χώρα της στο προσκήνιο και να της προσφέρει όλα αυτά που ή ίδια ήξερε πολύ καλά ότι της αξίζουν. Με πρώτο και καλύτερο, το πολύτιμο αγαθό της Δημοκρατίας…
Όταν το βιβλίο άρχισε να φτάνει στο τέλος του, λυπήθηκα και ένιωσα άσχημα που άργησα τόσο πολύ να το διαβάσω. Μα σημασία έχει ότι το διάβασα! Και το διάβασα σε μια περίοδο που ετούτη η χώρα θα έπρεπε να έχει δέκα «Μελίνες» να την κυβερνούν, να την προστατεύουν και να την ντύνουν με τα πιο φωτεινά χρώματα που ετούτη η γη έχει να προσφέρει. Έφτασα στο τέλος, μα ακόμα και εκεί η Μελίνα είχε κάτι να μου προσφέρει, κάτι να αφήσει στον κάθε αναγνώστη που μπορεί να αγχώνεται για τον χρόνο, τη ζωή, το κάθε «τέλος»: έζησα και μίλησα όπως ήθελα. Δεν κέρδισα τίποτα χωρίς να το πληρώσω. Μου αρέσει να ζω. Θα αφήσω τον χρόνο να με καταστρέψει και θα απολαύσω την κάθε του στιγμή…»
Αν λοιπόν υπήρχε ένα μόνο βιβλίο να διαβάσετε αυτό το καλοκαίρι, τότε ας ήταν αυτό το βιβλίο. Γιατί σε αυτή την τόσο εύθραυστη και γεμάτη ανασφάλεια εποχή, είναι σημαντικό να θυμηθούμε, να παραδειγματιστούμε και να εμπνευστούμε από την πορεία σπουδαίων ανθρώπων. Είναι σημαντικό να γεμίσουμε ξανά ελπίδα, να ονειρευτούμε, να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας και να θυμηθούμε αυτό για το οποίο είμαστε γεννημένοι. Και ναι, είναι δύσκολο πλέον στις ημέρες μας να έχει κάποιος την καριέρα της Μελίνας, το σεβασμό, τα φώτα και το χειροκρότημα. Μα το να έχουμε την ίδια αγάπη με εκείνην για την πατρίδα μας, είναι το μοναδικό πράγμα για το οποίο μπορούμε και αξίζει να προσπαθήσουμε…
Καλή ανάγνωση!
