Διαβάζουν άραγε τα αγόρια ιστορίες με πριγκίπισσες; Κι αν τα διαβάζουν το ομολογούν ή απλά το κρύβουν στο ίδιο σημείο που έκρυψαν και το πρώτο «όχι» από το κορίτσι των ονείρων τους; Προσωπικά, το έκρυβα για χρόνια ομολογώ, παρόλο που δεν έχω διαβάσει και πολλές ιστορίες για πριγκίπισσες, αλλά σίγουρα το έκρυψα όταν διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο. Όχι μόνο επειδή θα έτρωγα καζούρα στο σχολείο, αλλά κυρίως γιατί έκλαψα κατά την ανάγνωση του, πράγμα που θα έδειχνε κάθε ευαίσθητη πλευρά μου, που εκείνη την περίοδο δεν ήθελα να δείξω. Βλέπεις, κάποια πράγματα δεν τα ελέγχεις και σίγουρα όχι τα συναισθήματά σου ή όσα φέρνει στο μυαλό ένα βιβλίο. Και ετούτο το βιβλίο, ήταν το πρώτο που με έκανε τα κλάψω ως παιδί, το πρώτο που με έκανε να νιώσω τι σημαίνει υπομονή, καλοσύνη και δικαίωση.

Από τους αμέτρητους τίτλους που θα μπορούσα να διαλέξω για να γιορτάσω με τη σειρά μου τα 130 χρόνια των εκδόσεων Άγκυρα, προτίμησα αυτό με ήρωα ένα μικρό κορίτσι. Ένα κορίτσι που, όχι, δεν ήταν αληθινή πριγκίπισσα, αλλά σίγουρα άξιζε κάθε στέμμα και κάθε τίτλο. Ένα κορίτσι τόσο ίδιο με όλα τα άλλα, όμως τόσο διαφορετικό στην ψυχή. Ένα κορίτσι που για κάποιο λόγο η ιστορία του ράγισε την καρδιά μου και έφερε δάκρια στα μάτια μου, τότε στην ηλικία των, περίπου, 14 ετών. Μόνο που η ιστορία της δεν είχε φέρει δάκρια μόνο σε εμένα αλλά και σε κάθε ευαίσθητο αναγνώστη ή θεατή που το λάτρεψε ως βιβλίο ή ως ταινία το 1939 με την υπέροχη τότε Σίρλει Τέμπλ. Γι’ αυτό και συνέχισε να μεταφράζεται σε τόσες γλώσσες, να γίνεται θεατρική παράσταση και να επιστρέφει ξανά στην οθόνη, το 1995, σε σκηνοθεσία του σπουδαίου Αλφόνσο Κουαρόν.

Πολύ πριν όμως μάθω τη δύναμη αυτής της ιστορίας, που έσπασε τα ταμία και στις δύο εκδοχές της, είχα τη χαρά να την φανταστώ μέσα από τις λέξεις της Φράνσις Χόντγτσον Μπάρνετ. Αν και η πρώτη έκδοση μας πηγαίνει πίσω στο 1905, χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 85 χρόνια για να φτάσει στα χέρια μου ένα καλοκαίρι του 1991. Θυμάμαι πολύ καλά την αρχική μου αντίδραση όταν μου το πρόσφεραν. «Ένα βιβλίο για μια πριγκίπισσα;» σκέφτηκα και προσπάθησα να βρω τρόπο να το αποφύγω. Αλλά βλέπεις ο «δωροθέτης» ήταν πολύ έξυπνος. Κάθε βιβλίο του συνοδευόταν με μερικές γραπτές ερωτήσεις για το τέλος. Αν απαντούσα σωστά, θα κέρδιζα ένα δώρο. Και το κέρδισα αυτό το δώρο, ευτυχώς…

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Τώρα τι μπορώ να γράψω για αυτό το βιβλίο και την πλοκή του; Μερικά πράγματα είναι καλύτερο να τα ανακαλύπτεις μόνος σου χωρίς πολλές προσδοκίες. Ακριβώς όπως συνέβη και σε εμένα. Η μικρή Σάρα είχε μια ζωή πολύ όμορφη, άνετη και ονειρική. Μαζί, είχε και έναν υπέροχο πατέρα. Για εκείνον, ήταν μια πραγματική Πριγκίπισσα. Όμως δεν έχουν όλα τα όνειρα όμορφο τέλος και οι «μάχες» πάντα έχουν αναπάντεχες απώλειες. Όταν όμως η ζωή σε αγαπά, όταν πάντα της προσέφερες καλοσύνη, ευγένεια και χαρά, τότε ίσως κράτησε κάτι όμορφο και για εσένα, τη στιγμή που όλοι σου έχουν γυρίσει την πλάτη. Κάτι τέτοιο συνέβη στη ζωή της Μικρής Πριγκίπισσας, κάτι τέτοιο ίσως να συνέβη και στη ζωή πολλών από εμάς…

Σε έναν κόσμο που αλλάζει τόσο γρήγορα, είναι υπέροχο που έχουν μείνει στη ζωή μας μερικά τόσο αγαπημένα βιβλία για να μας γυρίζουν πίσω στα χρόνια της αθωότητας και της ελπίδας. Και είναι τόσο σπουδαίο να γυρίζουμε πίσω σε εκείνες τις σελίδες, να τις διαβάζουμε ξανά, να τις κάνουμε δώρο, να θυμόμαστε, να μοιραζόμαστε τις ιδέες και τα μηνύματα. Πόσο υπέροχο πράγμα να προσφέρουμε τέτοια βιβλία στους νεότερους, να τους ζωντανεύουμε αξίες, να τους γεμίζουμε εικόνες, να μοιραζόμαστε ευαισθησίες και ομορφιά. Γιατί, τίποτα πιο όμορφο από τη «φιλία» ενός βιβλίου, από την παρέα ενός τρυφερού ήρωα, από τη γαλήνη μιας ήρεμης ανάγνωσης.

Η «Μικρή Πριγκίπισσα» είναι στο ράφι με τα αγαπημένα μου βιβλία. Και είναι η επιλογή μου για τα 130 χρόνια των εκδόσεων Άγκυρα. Που να φανταστώ όταν τη διάβαζα, κάπου εκεί στα 14 μου ότι, όπως και «εκείνη» έτσι και εγώ, θα είχα εκείνο το μικρό σύμβολο της Άγκυρας σε ένα δικό μου εξώφυλλο. Γεγονός άκρως συγκινητικό για εμένα που μου γεννάει την ελπίδα ότι ίσως και κάποιο δικό μου βιβλίο καταφέρει να δώσει λίγη δύναμη και ελπίδα σε κάποιο παιδί που θα το διαβάσει. Βλέπεις, όσο κι αν μεγάλωσα, δεν έπαψα στιγμή να ονειρεύομαι και να ελπίζω. Και, τόσο σαν αναγνώστης όσο και σαν συγγραφέας, πιστεύω πως κάθε «παιδί» αξίζει να νιώθει ένας μικρός πρίγκιπας ή μια μικρή πριγκίπισσα. Γιατί, η φαντασία και το όνειρο, είναι δικαίωμα όλων μας…

Η «μικρή πριγκίπισσα» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Άγκυρα.