Για κάθε πράγμα που

Για κάθε πράγμα που κάνεις υπάρχει κάτι που δεν κάνεις. Αυτό έμαθα το 2016.

Θα μου πεις… τώρα το έμαθες;

Θα σου πω ότι το 2016 έγινε ένα κλικ μέσα μου και συνειδητοποίησα για πρώτη φορά την βαθύτερη σημασία του.

Για κάθε άλμπουμ που ακούω υπάρχει κάποιο άλλο που δεν ακούω (η δική μου λίστα για το 2016, εσκεμμένα, θα αργήσει). Για κάθε βιβλίο που διαβάζω υπάρχει κάποιο που δεν διαβάζω. Και αναλόγως του πια άλμπουμ άκουσα ή ποια βιβλία διάβασα ή ποιες ταινίες είδα η σκέψη θα πάρει ή δεν θα πάρει συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Και οι κατευθύνσεις αυτές θα ορίσουν σε σημαντικό βαθμό τις πράξεις μου. Ή τις «μη-πράξεις» μου.

Για κάθε άνθρωπο που κανονίζω να συναντήσω υπάρχει κάποιος που δεν θα συναντήσω. Για κάθε τηλέφωνο που κάνω ή μήνυμα που στέλνω υπάρχει κάποιο που δεν κάνω ή που δεν στέλνω. Αν στείλω πολλά μηνύματα ή κάνω πολλά τηλέφωνα τότε το πιθανότερο είναι ότι θα συναντήσω κάποιον άνθρωπο λιγότερο. Και αναλόγως των παραπάνω θα γίνουν ή δεν θα γίνουν κάποιες ζυμώσεις, θα προχωρήσουν ή θα μείνουν πίσω συγκεκριμένες ιδέες ˙ κάποιες θα υλοποιηθούν, άλλες θα υλοποιηθούν με τρόπο διαφορετικό από αυτόν που αρχικά είχαν συλληφθεί και άλλες δεν θα υλοποιηθούν καθόλου.

Γιατί για κάθε πράγμα που κάνω υπάρχει και κάποιο που δεν κάνω.

Την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο θα μπορούσα αντ’αυτού να στέλνω ένα home demo από ένα καινούργιο τραγούδι μου στα μέλη του σχήματος της Μαρίας Λατσίνου που το περιμένουν για να δουλέψουν / δουλέψουμε πάνω σε αυτό. Θα το στείλω βέβαια αύριο αλλά αυτό θα τους /μας στερήσει μία μέρα ενασχόλησης με αυτό. Μία μέρα λιγότερη μέχρι την επόμενη πρόβα. Και επομένως θα μείνουμε κάπως πίσω.

Άρα το ότι επιλέγω να γράψω αυτό το κείμενο αντί να κάνω την παραπάνω αποστολή υλικού σήμερα, έχει (ή θα έπρεπε να έχει) μια σημασία. Ένα κάποιο βάρος. Αλλιώς γιατί να κάνω αυτό το ένα πράγμα και να μην το κάνω το άλλο;

Τα κριτήρια με τα οποία κάνω / κάνεις / κάνουμε τις επιλογές μας ποια να είναι άραγε; Μήπως καμιά φορά κάνουμε κάτι γιατί «πρέπει» να το κάνουμε; Και πόσες φορές άραγε πρέπει να το κάνουμε χωρίς τα εισαγωγικά; Ή πόσες φορές κάνουμε κάτι αφήνοντας το ένστικτο μας ελεύθερο; Καμιά φορά νιώθουμε μια αυθόρμητη έλξη να κάνουμε κάτι συγκεκριμένο, αλλά τελικά δεν το κάνουμε γιατί ίσως «πρέπει» να κάνουμε κάτι άλλο. Έτσι δεν είναι;

Για κάθε πράγμα (δράση, live, project, παράσταση, προβολή, άλμπουμ κλπ κλπ) που στηρίζεις με την συμμετοχή σου, υπάρχει κάποιο άλλο το οποίο τελικά δεν στήριξες. Συνήθως πάμε πρώτα στο «πρέπει», σε αυτό που για κάποιο απροσδιόριστο λόγο φοβόμαστε πως δεν «πρέπει» να χάσουμε, και αφήνουμε για αργότερα αυτό για το οποίο νιώσαμε μια αυθόρμητη έλξη. Εμένα τουλάχιστον μου συμβαίνει που και που αυτό. Φαντάζομαι και σε εσάς. Και ύστερα (αφού πάμε πρώτα και στηρίξουμε αυτό που «πρέπει») δεν μένει χρόνος ή χρήμα ή διάθεση ή υγεία για να στηρίξουμε αυτό για το οποίο νιώσαμε έλξη.

Και το ταμείο γέμισε ή δεν γέμισε. Στη λέξη ταμείο μπορείς να βάλεις εισαγωγικά. Ή και να μην βάλεις. Στη λέξη γέμισε μπορείς να βάλεις εισαγωγικά. Ή και να μην βάλεις. Αλλάζει τελείως η έννοια βέβαια.

Για κάθε πράγμα που κάνω υπάρχει και κάτι που δεν κάνω. Και αναλόγως του τι τελικά κάνω αλλάζει η έννοια. Όχι μόνο εντός μου αλλά και γύρω μου. Καμιά φορά είναι δυνατόν να αλλάξει η έννοια ακόμη και για τον διπλανό μου. Επειδή εγώ έκανα ή δεν έκανα κάτι.

Το κείμενο γράφτηκε υπό τους ήχους του άλμπουμ Tora του Alex Drakos Trio. Το trio παίζει live κάθε Παρασκευή στο Tesla Bar του Bios (με ελεύθερη είσοδο παρακαλώ) παρουσιάζοντας το νέο του project “The Lost Track”. Ειδικά αυτήν την Παρασκευή καλεσμένος του Trio θα είναι ο Γιώργος Κοντραφούρης. Γνωρίζοντας κάποιες από τις ιδιότητες μου κάποιος θα μπορούσε να πει ότι «πρέπει» να πάω. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι νιώθω μια ακαταμάχητη έλξη να πάω.

Αν πάω τότε κάτι θα συμβεί (ασχέτως αν θα το συνειδητοποιήσω ή όχι, ασχέτως αν θα το εισπράξω ή όχι). Αν πάω κάπου αλλού τότε κάτι άλλο θα συμβεί (ασχέτως αν θα το συνειδητοποιήσω ή όχι, ασχέτως αν το εισπράξω ή όχι). Κι αν κάτσω σπίτι μου τότε κάτι άλλο θα συμβεί. Επί το προσωπικότερον και σίγουρα όχι επί το συλλογικότερον αλλά πάντως κάτι άλλο θα συμβεί.

Μπερδευτήκατε; Θα προτιμούσατε να είχα γράψει τη λίστα μου με τα καλύτερα του 2016;

Κι εγώ.

Κατά κάποιον τρόπο.

Αλλά το γεγονός ότι τελικά επιλέγω να γράψω αυτό το κείμενο αντί να κάνω την παραπάνω λίστα έχει (ή θα έπρεπε να έχει) μια σημασία. Ένα κάποιο βάρος. Αλλιώς γιατί να κάνω αυτό το ένα πράγμα και να μην το κάνω το άλλο;

Για κάθε πράγμα που κάνεις υπάρχει κάτι που δεν κάνεις. Αυτό έμαθα το 2016.

Photo Credit: Markus YK