“Ο κόσμος ολόκληρος μπορεί τώρα να γίνει «πλαστικός»⋅ ακόμη και η ίδια η ζωή” -R. Barthes, 1970
Ανατρέχοντας στην ετυμολογία της λέξης πλαστικό συναντά κανείς το ρήμα πλάσσω ως βασική πηγή προέλευσής της. Πλάσσω, δηλαδή: σχηματίζω – δίνω μορφή, αλλά και: προσποιούμαι – επινοώ, πλάθω κάτι ψεύτικο (Πύλη για την Ελληνική γλώσσα). Ετυμολογικά και πάλι, ο R. Barthes (1970), συνδέει το πλαστικό με «το κοινό του όνομα» (την πλαστικότητα), τονίζοντας τη δυνατότητά του να μετασχηματίζεται «ατέρμονα», αποκτώντας εκείνες τις «ταχυδακτυλουργικές» ιδιότητες μιας ύλης «θαυματουργής», στην υπηρεσία της «απομίμησης».
Το πλαστικό, ξεκινώντας ως ένα εύπλαστο τεχνητό υλικό που μιμείται τα φυσικά αντικείμενα και αναπαράγει μαζικά το πολύχρωμο, pop ομοίωμά τους, σε βάθος μόλις μερικών δεκαετιών, φαίνεται να υποκαθιστά το ίδιο το πρωτότυπο παίρνοντας ακόμη και τη θέση της Φύσης. Η επέκταση της χρήσης του ως υλικού, μάλιστα, φτάνει να προεκτείνει και τη χρήση της ίδιας της λέξης «πλαστικό», η οποία από υποκείμενο/φορέας συγκεκριμένων χαρακτηριστικών ή αντικείμενο σχετικά περιορισμένων ενεργειών, γίνεται προσδιορισμός όλο και περισσότερων φυσικών ή και κατασκευασμένων πραγμάτων. Έτσι, το κόκκινο πλαστικό στη λαβή πληθώρας κουζινικών σκευών του ’70, γίνεται ένα ζευγάρι πλαστικά κόκκινα χείλη ή και μια πλαστική ντοματοσαλάτα στις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα.
Η ομαδική έκθεση Fake plastic Trees *, μέσα από τα έργα οκτώ σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών, επιχειρεί να θίξει θέματα που σχετίζονται με την αντίθεση φυσικού – τεχνητού, την τεχνολογική επικράτηση και την υπέρμετρη ανθρώπινη παρέμβαση στο φυσικό περιβάλλον. Από μια οικολογική προσέγγιση της σύγχρονης πόλης έτσι όπως την φαντάζεται ο Αντρέας Βάης, στις neon υβριδικές φιγούρες του Ιάσονα Βενετσανόπουλου και από τις ατμοσφαιρικές, ομιχλώδεις τοπιογραφίες του Χρήστου Γιαννόπουλου στις περίτεχνες χρωματιστές φυλλωσιές της Εύης Ζαμπέλη, η έκθεση επικεντρώνεται σε πιθανούς τρόπους με τους οποίους η ζωγραφική, ως ένα παραδοσιακό εικαστικό μέσο, θα μπορούσε σήμερα να εγείρει ερωτήματα και προβληματισμούς γύρω από το πώς «ο κόσμος μας επινοεί πράγματι τον εικονικό του σωσία» (J. Baudrillard).
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
* από το ομώνυμο τραγούδι των Radiohead, άλμπουμ The Bends (1995)
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Aντρέας Βάης, Ιάσονας Βενετσανόπουλος, Χρήστος Γιαννόπουλος, Εύη Ζαμπέλη, Άγγελος Μεργές, Σωτήρης Πανουσάκης, Ράνια Ράνγκου, Πρόδρομος Χαραλαμπίδης
Επιμέλεια: Χρήστος Γιαννόπουλος, Ματίνα Χαραλάμπη
Ιδέα/Σύλληψη: Χρήστος Γιαννόπουλος
Κείμενο: Ματίνα Χαραλάμπη
