Χρήστος Ραφαηλίδης – Δημήτρης Καλαντζής: Αφιέρωμα στη δεκαετία του ‘70 στο Gazarte

Για την πρώτη συναυλία του έτους, την Δευτέρα (01/01), ο φιλόξενος χώρος του Gazarte υποδέχτηκε τον Δημήτρη Καλαντζή (πιάνο) και τον Χρήστο Ραφαηλίδη (βιμπράφωνο) για ένα μουσικό ταξίδι πίσω στο χρόνο, στην δεκαετία του ‘70. Αρκετοί ήταν εκείνοι που αποφάσισαν να ξεκινήσουν μουσικά την χρονιά και βρέθηκαν στην κεντρική σκηνή του Gazarte για να παρακολουθήσουν τους δυο μουσικούς τους οποίους συνόδευαν ο Ντίνος Μάνος (μπάσο), ο Δημήτρης Κλωνής (ντραμς) και η Τζένη Καπάδαη (φωνητικά).

Λίγα λεπτά πριν από τις 9, ανέβηκε στη σκηνή η πενταμελής μπάντα και ήχησαν οι μελωδίες από το πρώτο τραγούδι της βραδιάς, το «Everybody Loves the Sunshine» του Roy Ayers το οποίο περιελάμβανε εξαιρετικά solo από όλους τους μουσικούς. Στη συνέχεια, ο Δημήτρης Καλαντζής μοιράστηκε με το κοινό την ιστορία γνωριμίας του με τον Χρήστο Ραφαηλίδη και ακολούθησε το κομμάτι «On Broadway» των The Drifters και συγκεκριμένα μια εμπλουτισμένη εκδοχή περισσότερο όμοια με εκείνη του George Benson. Έπειτα, απολαύσαμε το «Feel Like Makin‘ Love» της Roberta Flack με μερικές στιγμές scat singing από την ταλαντούχα ερμηνεύτρια, το «I Heard It Through the Grapevine» του θρυλικού Marvin Gaye το οποίο ξεκίνησε με ένα πολύ όμορφο solo στο μπάσο, το soft rock τραγούδι «Summer Breeze» των Seals and Crofts το οποίο είχε ένα εκπληκτικό solo στο πιάνο, καθώς και το «I Love You More Than You‘ll Ever Know» του Donny Hathaway.

Το setlist περιελάμβανε μερικά τραγούδια της δεκαετίας του ‘70 τα οποία αντανακλούσαν τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που επικρατούσαν στην Αμερική εκείνη την εποχή και αποτελούσαν ένα μέσο έκφρασης και διαμαρτυρίας κατά των ανισοτήτων και των κοινωνικών διακρίσεων και ήταν μέρος του αγώνα κατά της βίας των αστυνομικών δυνάμεων έναντι των Αφροαμερικανών και υπέρ της ειρηνικής συνύπαρξης όλων των ανθρώπων. Ένα από αυτά τα τραγούδια, λοιπόν, ήταν το εμβληματικό τραγούδι-ύμνος προς την ειρήνη «What‘s Going On» του Marvin Gaye, το οποίο, παρότι γράφτηκε το 1971, δυστυχώς, παραμένει επίκαιρο έως τις μέρες μας, 47 χρόνια αργότερα. Ο Χρήστος Ραφαηλίδης, σε μια μικρή εισαγωγή, μας μίλησε για το πώς εμπνεύστηκε να γράψει το συγκεκριμένο τραγούδι ο μπασίστας Renaldo Benson όταν βρισκόταν στο στούντιο, ενώ αμέσως μετά ακολούθησε το «People Make The World Go Round» των The Stylistics και το «Pusherman» του Curtis Mayfield.

Τέλος, είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε μια ωραία εκδοχή του κομματιού «Higher Ground» του φημισμένου Stevie Wonder που ενίσχυσε τα funky στοιχεία της αυθεντικής ηχογράφησης, καθώς και το εξαιρετικό «Inner City Blues (Make Me Wanna Holler)» του Marvin Gaye που ανέδειξε τις ικανότητες του Δημήτρη Κλωνή με ένα φοβερό solo στα ντραμς. Σε απάντηση του έντονου χειροκροτήματος και της επιθυμίας του κοινού, ακολούθησε encore με το jazz-funk τραγούδι «Street Life» της Randy Crawford και του συγκροτήματος The Crusaders.

Σε όλες σχεδόν τις συναυλίες, χωρίς βέβαια αυτό να είναι απόλυτο, υπάρχουν μερικές ενδείξεις στη συλλογική συμπεριφορά του κοινού που φανερώνει εάν ο κόσμος περνάει καλά ή όχι. Μια από αυτές, λοιπόν, είναι η ανάγκη κάποιου που παρακολουθεί μια μουσική παράσταση που απολαμβάνει να βιντεοσκοπήσει ή να ηχογραφήσει ένα μικρό μέρος αυτής ώστε να το παρακολουθήσει ξανά αργότερα ή να το μοιραστεί με τους δικούς του ανθρώπους. Η ανάγκη αυτή ίσως να σχετίζεται και με την τάση των τελευταίων χρόνων με τις συνεχείς και συχνές αναρτήσεις αποσπασμάτων συναυλιών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά όταν βλέπεις να συμβαίνει αυτό από μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους -που πιθανότατα δεν το κάνουν για να το αναρτήσουν στο προφίλ τους- τότε αντιλαμβάνεσαι πως το θέαμα αρέσει πραγματικά στο κοινό.

Παίζοντας με την τεχνική με τις τέσσερις μπαγκέτες που εισήγαγε ο πρωτοπόρος Αμερικανός βιμπραφωνίστας της jazz και jazz fusion μουσικής, Gary Burton, ο Ραφαηλίδης προσέδιδε σε όλα τα τραγούδια μια jazz αισθητική μέσα από την γλυκιά μελωδία από τις μεταλλικές πλάκες του βιμπραφώνου του, ενός ασυνήθιστου μουσικού οργάνου με ξεχωριστό ήχο. Η εξαιρετική ακουστική του χώρου, ο ωραίος φωτισμός, το χιούμορ, η καλή διάθεση των μουσικών, η πολύ καλή χημεία μεταξύ τους και τα θαυμάσια solo που δείχνουν το υψηλό επίπεδο ικανοτήτων τους, καθώς και η καλή επιλογή κομματιών από την -ομολογουμένως- τεράστια μουσική συλλογή από τη δεκαετία του 1970, σε συνδυασμό με την εκπληκτική φωνή της Τζένης Καπάδαη και την αυτοσχεδιαστική ελευθερία της free jazz, συνετέλεσαν σε μια πολύ όμορφη βραδιά με soulful jazz μελωδίες που έφερε στην Αθήνα έναν διαφορετικό αέρα από την πρωτεύουσα της jazz, την Νέα Υόρκη.

«Καλή χρονιά, με καλή μουσική» μας ευχήθηκε ο Χρήστος Ραφαηλίδης και σίγουρα έγινε ένα ιδανικό ξεκίνημα με αυτήν τη συναυλία που άφησε τους πάντες ευχαριστημένους, καθώς περάσαμε 2 ώρες παρέα με μουσικούς που φαίνεται να αγαπούν πραγματικά την μουσική και να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή όταν παίζουν live.

Διαβάστε επίσης: 

Χρήστος Ραφαηλίδης και Δημήτρης Καλαντζής στο Gazarte