2016: Μετά από έναν χωρισμό μετακόμισα σε ένα καινούργιο σπίτι. Άγνωστος χώρος, άγνωστη γειτονιά, άγνωστοι άνθρωποι, άδεια δωμάτια, κενό και επαναπροσδιορισμός.
Εκείνη την εποχή ως ανάγκη η ως διαφυγή από το αίσθημα της μοναξιάς που με διακατείχε, έτυχε να ανακαλύψω κάποια ενδιαφέροντα ιστολόγια που φιλοξενούσαν κατά βάση μικροδιηγήματα Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Αρκετά κείμενα από αυτά μιλούσαν για την μοναξιά, άλλοτε με ευαισθησία κι άλλοτε με αυτοσαρκασμό ενώ κάποια από αυτά απέπνεαν και μία σουρεαλιστική διάθεση. Ενδιαφέρουσες ανθρώπινες ιστορίες μέσα από τις οποίες αντίκριζα, ειδικά εκείνη την εποχή, κάτι από τον εαυτό μου. Άνοιξα ένα word και όσα μου μιλούσαν με κάποιο τρόπο στην ψυχή άρχισα να τα συλλέγω. Και έμειναν εκεί για κάποια χρόνια ήσυχα και κοιμισμένα σε ένα “ηλεκτρικό συρτάρι” έχοντας μετακομίσει και αυτά από ένα ιστολόγιο σε ένα ηλεκτρονικό αρχείο.
2019: Έρχεται η πανδημία Covid 19 .Η ανθρωπότητα κλεισμένη στα σπίτια της, εφόσον βέβαια κάποιος έχει σπίτι (μια έννοια καθόλου αυτονόητη σε παγκόσμιο επίπεδο). Εγκλεισμός, ψυχική αποσύνδεση των ανθρώπων, απαγόρευση του αγγίγματος, δαιμονοποίηση της εγγύτητας, μοναξιά και χώροι – καταφύγια. Ο άνθρωπος και η σπηλιά του. Ξανακαταφεύγω σε αυτά τα λογοτεχνικά κείμενα κάνοντας την σκέψη ότι ίσως θα είχε ενδιαφέρον να δραματοποιηθούν. Κάποια από αυτά μάλιστα ήταν γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο, θα μπορούσαν ενδεχομένως να αντιμετωπιστούν και ως θεατρικοί μονόλογοι.
2022 και μετά: Τελειώνει σιγά σιγά η πανδημία αφήνοντας ένα τραύμα ίσως σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο. Οι άνθρωποι ναι μεν ξανά ελεύθεροι, έπαψαν όμως να νιώθουν μόνοι; Όχι απαραίτητα, ίσως πάντα να ένιωθαν μόνοι σε κάποιες φάσεις της ζωής τους , μόνοι ανάμεσα σε πολλούς άλλους ανθρώπους… Μόνος ίσως να ένιωσε κι ο πρώτος άνθρωπος για αυτό δημιούργησε κοινωνίες, δίκτυα, σχέσεις. Διαχρονική και διακαής η ανάγκη του ανθρώπου για συντροφιά. «Φύσει ζώον κοινωνικόν» εξάλλου κατά τον Αριστοτέλη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
2024 -2025: Οι σκέψεις αυτές με οδήγησαν στο να μοιραστώ την ιδέα με κάποιους ανθρώπους που εκτιμούσα την γνώμη τους . «Ναι, μάλλον έχουν θεατρικό ενδιαφέρον» ήταν η απάντηση. Έγινε το πρώτο ξεσκαρτάρισμα και η πρώτη συρραφή. Κρατήθηκαν γύρω στα 20 κείμενα πάνω- κάτω. Ήρθα σε επαφή με τους ηθοποιούς – φίλους Τάσο Ράπτη και Βίκυ Λέκκα, μοιράστηκα τις σκέψεις μου. «Ενδιαφέροντα κείμενα, ωραία ιδέα αλλά με ιδιαίτερες δυσκολίες. Είναι ασύνδετα λογοτεχνικά κείμενα η μήπως όχι τελικά; Θα ναι σίγουρα ένα στοίχημα να γίνουν θέατρο, πάμε να το κάνουμε!…».
Ξεκινήσαμε πρόβες, μας βρήκε το 2025 να πλάθουμε και να ζυμώνουμε , να γελάμε και να προβληματιζόμαστε. Τα κείμενα άλλαζαν λίγο θέση, κάτι αφαιρέθηκε κάτι νέο προστέθηκε, αλλά άρχισαν να παίρνουν σιγά σιγά μορφή θεατρική… Πρόβες σε ένα σπίτι κάπου στην Νέα Ιωνία. Πάντα η ιδέα ήταν ένα σπίτι, ο χώρος είναι συμπρωταγωνιστής σε πολλά από αυτά τα κείμενα, σχεδόν τα καθορίζει. Στήθηκαν θεατρικά μέσα σε ένα σπίτι ως ένα τόπος σύμβολο, άλλοτε «καταφύγιο» και άλλοτε «κελί» ενδεχομένως του κάθε άνθρωπου. Τα σπίτια εξάλλου έχουν την δική τους ζωή, έχουν την «φυλή τους» κατά Σεφέρη. Κουβαλούν την ιστορία τους καθώς και το αποτύπωμα όλων των υπάρξεων που φιλοξένησαν εντός τους.
Στην ομάδα, στην πορεία, προστέθηκε κι ο Νικόλαος Κεχαγιάς, άρτι αφιχθείς από Σέρρες, αναζητώντας σπίτι, μια νέα αρχή και νέες γνωριμίες. Αρχιτέκτονας και μπασίστας. «Δεν κατέχω πολλά από θέατρο παίδες, αλλά μ’ αρέσει πολύ η ιδέα σας, θα σας βοηθήσω σε ότι μπορώ». Κι όλα έγιναν σιγά σιγά με μεράκι και φαντασία, ανάμεσα σε γέλια και προβληματισμούς, σουρεαλιστικούς μεταξύ μας διαλόγους και «inside jokes», υλικά που εντέλει αποτέλεσαν την συγκολλητική ουσία αυτών των κειμένων. Χιούμορ, ευαισθησία και συγκίνηση ήταν ο στόχος. Μια παράσταση «σπιτίσια», ανάλαφρη σαν το βαμβάκι, στέρεα σαν τους τοίχους των σπιτιών.
Kodokushi, ο τίτλος της. Μια ιαπωνική λέξη που καθρεφτίζει τον «μοναχικό θάνατο» των ανθρώπων των σύγχρονων μεγαλουπόλεων, ίσως όμως και της επαρχίας που ολοένα και ερημώνει. Κατ’ επέκταση και τον «συμβολικό θάνατο» που εμπεριέχει η έννοια της μοναξιάς και η έλλειψη ψυχικής σύνδεσης. Υπότιτλος υπάρχει; Μια παράφραση ενός θεατρικού έργου του Μπερνάρ-Μαρί Κολτές έδωσε την απάντηση. «Στη μοναξιά των σπιτιών από βαμβάκι» λοιπόν… Το βαμβάκι πάντα παρόν ως σύμβολο – περιτύλιγμα του μέσα και του έξω…
Μάιος 2025: Το «Σπίτι» μας άνοιξε τις πόρτες του για υποδεχθεί τους πρώτους θεατές – καλεσμένους του. Κάποιοι ήρθαν κρατώντας στα χέρια ένα γλυκό η ένα κέικ η μία ρακί! Κάθε παράσταση μια παρέα 20 ανθρώπων, μια εξομολόγηση, βλέμματα, αγκαλιές, μια διάρρηξη της μοναξιάς, ένα βήμα προς την σύνδεση ηθοποιών και θεατών, ανθρώπων (σε τελική ανάλυση) που αλληλεπιδρούν και μοιράζονται… Ένα δρώμενο ανάμεσα σε θέατρο και performance, ανάμεσα σε επίσκεψη , θεατρική παράσταση και κοινωνικό πείραμα…
Εσύ ακόμα δεν μας επισκέφτηκες; Έλα… Σε περιμένουμε στο «Σπίτι» μας Κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 9 μ.μ. έως και 1η Ιουνίου…
Υ.Γ.: Στην εν λόγω παράσταση εντέλει αξιοποιήθηκαν κείμενα η αποσπάσματα κειμένων των παρακάτω συγγραφέων/ ποιητών: Γεράσιμου Βώκου, Αλέξανδρου Κορδά, Σύλβιας Τσολέβας, Γεωργίας Βεληβασάκη, Αντιγόνης Βουτσινά, Γιάννη Φαρσάρη, Σωκράτη Μεργιανού, Αλεχάντρο Μπεντιβόλιο, Εσπάδα Μανουέλ, Κατερίνας Καριζών, Ηλία Χαραλαμπόπουλου, Πιλάρ Γκαλάν, Κάρλο Βιτάλε, Γκεόργκι Γκοσποντίνοφ, Σάμουελ Λαρόκια, Ρεζί Ζωφρί, Μάγδα Κόσσυβα, Αργύρη Χιόνη, Αδαμαντίνης Καβαλλιεράτου.
Διαβάστε επίσης:
Kodokushi – Στη μοναξιά των σπιτιών από βαμβάκι, από την ομάδα Hic et Nunc
