Θαλασσάκι μου: Ο Γιώργος Νταλάρας στο Christmas Theater

Λάτρης της θάλασσας ο ίδιος, με διαρκή μελέτη και αναζήτηση στη μουσική, ο Γιώργος Νταλάρας ανθολογεί λόγια και μουσικές που την ύμνησαν.

Τραγούδια για τη θάλασσα και τους θαλασσινούς: μελοποιημένα ποιήματα από μεγάλους συνθέτες, νέα τραγούδια που έχουν ήδη αγαπηθεί καθώς και τραγούδια “κειμήλια” της λαϊκής και της δημοτικής μας παράδοσης, που παραμένουν στα χρόνια αξεπέραστα.

Η θάλασσα, περισσότερο από κάθε άλλο στοιχείο μας εμπνέει, μας συγκινεί μας καθορίζει. Ειδικότερα στο τραγούδι μας, αποτέλεσε κυρίαρχο σημείο αναφοράς ανά τους αιώνες.

Στη συναυλία αυτή παρουσιάζονται οι θάλασσες των ποιητών μαζί με τραγούδια από την προφορική μας παράδοση.

Μέρος του προγράμματος δικαιωματικά ανήκει στα θαλασσινά τραγούδια των συνθετών και των στιχουργών που υπήρξαν μέντορες, σηματωροί και συνοδοιπόροι για τον Γιώργο Νταλάρα.

Για άλλη μια φορά ανοίγει διάλογο με τις νεότερες γενιές και μοιράζεται τη σκηνή, τις γνώσεις και τις εμπειρίες του με όσους έχουν το χάρισμα αλλά και τη θέληση να στηρίξουν το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού.

Κι αν οι περισσότεροι διανύουμε την περίοδο των γιορτών μαζί με όσους αγαπάμε, η σκέψη μας είναι κοντά στους ναυτικούς μας που θα είναι μακριά απ’ τους δικούς τους ανθρώπους.

Η συναυλία θα μεταδοθεί απευθείας σ’ όλο τον κόσμο από τη «Φωνή της Ελλάδας» της ΕΡΤ για να φτάσει το σήμα της σε όλους τους Έλληνες Ναυτικούς.

Συμμετέχει ο Παντελής Θαλασσινός.

Η θάλασσα στο ελληνικό τραγούδι

Ένα κείμενο του Λευτέρη Παπαδόπουλου

Το τραγούδι δεν γράφεται μέσα σε δοκιμαστικό σωλήνα.

Γράφεται από τη ζωή, και η δική μας η ζωή, των Ελλήνων, ανασαίνει, ταξιδεύει, ερωτεύεται, με τη θάλασσα. Αναρίθμητα είναι τα τραγούδια που μιλάνε για τη θάλασσα. Τα νησιώτικα, ιδίως, μυρίζουν αρμύρα, ήλιο, κύμα, ψαροκάικα. Και γράφοντας «μυρίζουν», το εννοώ: η θάλασσα η ελληνική ευωδιάζει. Ιδίως το καλοκαιράκι, που φοράει τα πράσινα και τα γαλάζια της και ονειρεύεσαι χρυσά κορίτσια και μελαχρινά αγόρια.

Έχω γράψει κι εγώ, πολλά τραγούδια για τη θάλασσα. Έναν δίσκο μου, μάλιστα, με τον Μάνο Λοΐζο, τον βάφτισα «Θαλασσογραφίες». Μιλάμε, εκεί, για δελφίνια και για γοργόνες, για αγάπες και πανηγύρια και συνεχίζουμε, σ’ έναν άλλο δίσκο -«Να ’χαμε τι να ’χαμε»- με καπηλειά των λιμανιών, με πρώην ναυτικούς που αφηγούνται παραμύθια και κατορθώματα, για φύκια, ναυάγια παλιά και χαμένα παλικάρια.

Η θάλασσα, είναι ο «ζωτικός χώρος» όλων μας. Την τραγουδάμε αιώνες τώρα. Από τη εποχή του Όμηρου. Για τα καπρίτσια και την οργή της. Μα, πιο πολύ, για την ομορφιά της. Που είναι μοναδική. Και δεν έχει τελειωμό. Ομορφιά άνευ ορίων και άνευ όρων.