Πέρσα Σταματοπούλου: Ο χορός στην Ελλάδα έχει αρχίσει να ανθίζει, βρίσκεται ακόμα όμως σε δεύτερο πλάνο

Η Πέρσα Σταματοπούλου παρουσιάζει το ντουέτο Κοίτα με, με την ομάδα της, την χορεύτρια Μαρκέλλα Μανωλιάδη και τον χορευτή Γιώργο Κοτσιφάκη, για δύο μόνο παραστάσεις στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Λίγες ημέρες πριν την πρεμιέρα της νεάς της παραγωγής η χορογράφος Πέρσα Σταματοπούλου μας λέει λίγοα λόγια για το Κοίτα με και τον χορό.

Συνέντευξη στην Μαρία Κωφίδου

CultureNow: Τι σημαίνει ο χορός για εσάς; Τι βιώνετε κάθε φορά που χορογραφείτε και χορεύετε;

Πέρσα Σταματοπούλου: Ο χορός μου δίνει την ευχέρεια να επικοινωνώ, να ονειρεύομαι, όχι να ονειροβατώ, να φωτίζω σκοτεινά και άγνωστα κομμάτια του εαυτού μου και να τοποθετώ τη ζωή μου μέσα σ’ ένα πολιτικό και πολιτιστικό πλαίσιο.

Κάθε φορά που χορεύω βιώνω μια πολύ μεγάλη αίσθηση ελευθερίας και όταν χορογραφώ, η συνύπαρξη του εαυτού μου και των ιδεών μου, μέσα σ’ ένα ευρύτερο, ομαδικό σύνολο μου επιβεβαιώνει κάθε φορά πως η ουσία της δημιουργίας βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτό το μοίρασμα.

C. N.: Ποια ανάγκη σας οδήγησε στο να δημιουργήσετε την ομάδα Σύγχρονου Χορού;

Π. Σ.: Η Ομάδα Σύγχρονου χορού προέκυψε φυσιολογικά και σχεδόν αβίαστα, μετά από κάποια χρόνια δημιουργικής πορείας που είχα ως χορεύτρια, αλλά κι από μια έντονη ανάγκη να εκφραστώ καλλιτεχνικά και να τοποθετηθώ με τις ιδέες μου μέσα από ένα προσωπικό, ιδιαίτερο κινησιολογικό λεξιλόγιο.

C. N.: Η τέχνη του χορού στην Ελλάδα είναι σε δεύτερο πλάνο εν συγκρίση με τις υπόλοιπες τέχνες όπως για παράδειγμα το θέατρο ή τον κινηματογράφο; Ο χορός και ειδικότερα ο σύγχρονος έχει τη θέση που του αξίζει στην πολιτιστική ζωή της χώρας και την αποδοχή απο το κοινό;

Π. Σ.: Ο σύγχρονος χορός στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να ανθίζει, να εξελίσσεται, να επικοινωνεί με το κοινό, αλλά και με τους ίδιους τους δημιουργούς του βγάζοντας στην επιφάνεια ένα πιο φωτεινό, αλλά και υποσχόμενο πρόσωπο. Συγκριτικά με το θέατρο και τον κινηματογράφο βρίσκεται σε 2ο πλάνο, όχι ως αξία καλλιτεχνική ,αλλά γιατί οι παραπάνω τέχνες έχουν μια πιο λαική αποδοχή, περισσότερο χρόνο στη συνείδηση του κοινού και μία γλώσσα επικοινωνίας πιο εύκολα προσβάσιμη και αποδεκτή. Η πολιτεία όμως παραμένοντας αδρανής, αμέτοχη και χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο ανάπτυξης και στήριξης καταδικάζει γενικότερα την πολιτιστική μας ζωή σε προχειρότητες, σε ασφυκτικές και αντιδημιουργικές συνθήκες ύπαρξης μιας καλλιτεχνικής ζωής που οφείλει να σέβεται τον δημιουργό, τον συντελεστή αλλά και τον θεατή. Φύση και θέση όμως αισιόδοξος άνθρωπος θέλω να πιστεύω πως η τέχνη θ’ αποδειχτεί πιο ισχυρή από την ανθρώπινη απάθεια.

C. N.: Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών δίνετε το παρών με το ντουέτο  «Κοίτα με» σε συνεργασία με τους χορευτές Μαρκέλλα Μανωλιάδη και Γιώργο Κοτσιφάκη. Που εστιάζει, ποια ιστορία πραγματεύεται;

Π. Σ.: Το έργο Κοίτα με που θα παρουσιαστεί στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών εστιάζει στη συνομιλία δύο σωμάτων με πρωταγωνιστή το βλέμμα.

Αν υποθέσουμε οτι τα μάτια είναι όντως ο καθρέφτης της ψυχής κι αν παραδεχτούμε ότι το βλέμμα είναι ίσως ο πιο απλός και άμεσος τρόπος επικοινωνίας, ο οποίος έχει χαθεί πια, μέσα απ’ αυτή τη συνθήκη δημιουργούνται εικόνες και εξελίσσονται δράσεις ενός κόσμου όχι πάντα ορατού, αλλά σίγουρα υπαρκτού. Οι χορευτές, σαν ναυαγοί σ’ ενα έρημο νησί, ξεκινάνε ένα ταξίδι εσωτερικών διαδρομών, κάνοντας μιά βουτιά προς τα μέσα και βγάζοντας στην επιφάνεια μικρά, σκοτεινά κομμάτια του εαυτού τους. Η ιστορία του Κοίτα με φλερτάρει με το φαίνεσθαι και το είναι, παίζει με την έκθεση μέσα από την μεταφορική και πραγματική γύμνια, στηρίζεται σε σιωπές, σε μικρές και αναπάντεχες εκρήξεις και μέσα από την επανάληψη αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας άλλης, μη αναμενόμενης θέασης του ίδιου πράγματος.

C. N.: Υπάρχει έντονο το στοιχείο του σχολιασμού της καθημερινότητας και των σχέσεων στις δουλειές σας. Τι σας οδηγεί σε αυτό τον καλλιτεχνικό δρόμο;

Π. Σ.: Μου ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία ο σχολιασμός της καθημερινότητας και οι σχέσεις γιατί με βάζει αντιμέτωπη με τον ίδιο μου τον εαυτό, με τις συνήθειες μου, με κρυφές αγωνίες και υποσυνείδητες τοποθετήσεις που μέσα από τα έργα μου βρίσκουν χώρο να εκφραστούν και κατ’ επέκταση να μου φανερωθούν.

C. N.: Μετράτε στην πορεία σας σημαντικές συνεργασίες, καθώς παράλληλα ασχολείστε και με την διδασκαλία. Ποιο είναι το συναισθηματικό κέρδος απο αυτή την διαδικασία της παίδευσης;

Π. Σ.: Αυτή η διαδικασία της παίδευσης καταρχήν δεν σταματάει ποτέ και κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία να συναντηθώ μ έναν καλλιτέχνη και να ανταλλάξω απόψεις και ιδέες νιώθω να μου ανοίγεται ένα παράθυρο κι ένας καινούργιος κόσμος να ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Το μεγαλύτερο κέρδος πάντως που έχω αποκομίσει από τις συνεργασίες μου και την ενασχόληση μου με τον χορό και την τέχνη γενικότερα , είναι η αυτοεκτίμηση , η αίσθηση του μέτρου και η συνεχής παραδοχή της ασημαντότητας κάποιων πραγμάτων σ αυτό το ταξίδι της ζωής.

C. N.: Ποια είναι η ευχή σας για το μέλλον του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα;

Π. Σ.: Η ευχή μου για το μέλλον του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα, είναι να μην μείνουμε μόνο στις ευχές!