Κάπου μέσα στην όλη παράνοια της καραντίνας, σ’ ένα τηλεφώνημα με τον Γιώργο Παπαγεωργίου, μιας και ο Επιθεωρητής που είχαμε κάνει παρέα, μόλις είχε κυκλοφορήσει μαγνητοσκοπημένος στο youtube, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πως θα θέλαμε να δουλέψουμε και πάλι μαζί. Το “Δεσποινίς Μαργαρίτα” ενδιέφερε και τον ίδιο και έτσι συμφωνήσαμε. Ο καιρός πέρασε, τα σχέδια ναυαγούσαν και επέπλεαν, τα θέατρα έκλειναν και άνοιγαν, μέχρι που φτάσαμε ως εδώ.
Η Δεσποινίς Μαργαρίτα, είναι η δεύτερη φορά μετά τον Επιθεωρητή, που ένας ρόλος καταφέρνει να μου προσφέρει αυτό το μοναδικό συναίσθημα, να χάνεσαι για λίγο παίζοντας, δεν εννοώ φυσικά να γίνεσαι κάποιος άλλος, μην είμαστε υπερβολικοί, αλλά να ξεχνιέσαι στιγμιαία, αφήνοντας σε μια γωνία για μερικά λεπτά τον εαυτό σου και να μάχεσαι για λόγια που δεν σου ανήκουν. Πιστεύω ότι έχει να κάνει και με τον ίδιο τον Γιώργο αυτό. Ο τρόπος που σκηνοθετεί, καθώς είναι και ο ίδιος ηθοποιός, είναι αφιερωμένος στο πώς θα σου στρώσει ένα χαλί για να πατήσεις πάνω. Αν και το έργο το αγαπώ πραγματικά, φοβόμουν πολύ τη μοναξιά του μονολόγου.
Είναι και μια περίοδος που μόνο μοναξιά παρατηρεί κανείς γύρω του και δεν είναι και το πιο ευχάριστο. Οπότε είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, ότι στη χειρότερη των περιπτώσεων, θα πάρω τη Μαργαρίτα από το χέρι και θα πάμε μαζί για να μη νιώθει κανένας μόνος του. Είναι “ηρωίδα”, αν το σκεφτεί κανείς η Μαργαρίτα, πέρασε όλη της τη ζωή μέσα σε τάξεις, γνωρίζοντας κάθε χρόνο παιδιά που έρχονται και φεύγουν. Σήμερα είναι αυτά, αύριο τα παιδιά τους, μεθαύριο τα παιδιά των παιδιών τους, όπως λέει και η ίδια. Και αυτή εκεί, βιδωμένη στη θέση της, να διδάσκει στο διάβα των γενναίων, στο διάβα των αιώνων. Κανείς ποτέ δεν νοιάστηκε να μάθει κάτι περισσότερο για κείνη. Όχι βέβαια πως έχει και κάτι να διηγηθεί, αφού έζησε όλη της τη ζωή όπως επιθυμεί το σύστημα, οι γονείς, η κοινωνία και πέρασαν τα χρόνια συνειδητοποιώντας πως “κοροϊδεύτηκε” και δεν έχει πλέον και κανέναν να του μιλήσει. Γι’ αυτό και ξεσπάει στα παιδιά του Δημοτικού. Προσπαθεί να κρατηθεί από κάπου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η παράσταση αυτή εν τέλει, μόνο μοναξιά δεν είναι. Είναι ο Γιάννης και ο Μιχάλης Λατουσάκης, που παίζουν μουσική και κρατούν την παράσταση μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, δύο φίλοι αγαπημένοι πια, αφού κάθε φορά που αισθάνομαι χαμένος, βουλιάζω από το πλάι μέσα στα μάτια τους και συνεχίζω, είναι ο Γιώργος που μου προσφέρει για δεύτερη φορά ένα μεγάλο δώρο, έτσι που να μπορώ όταν δεν παίζω να αντέχω καλύτερα τον εαυτό μου και είναι και αυτός ο κόσμος που έχει τόση ανάγκη να μιλήσει δυνατά κατά τη διάρκεια του έργου, να απαντήσει σε ρητορικά ερωτήματα της Μαργαρίτας, να αισθανθεί ξανά παιδί, να γελάσει με την ψυχή του και να κλάψει στο τέλος βλέποντας σ’ αυτήν την οριακά γραφική φιγούρα, όλους εκείνους τους δικούς μας ανθρώπους που τους αφήσαμε να φύγουν από κοντά μας, χωρίς να ακούσουμε πραγματικά τη φωνή τους, τους φόβους τους και τις επιθυμίες τους.
Σκέφτομαι πάλι όλους εκείνους τους καλλιτέχνες, ηθοποιούς, μουσικούς, σκηνοθέτες, ποιητές και ζωγράφους και δεν ζουν πια κι όμως προσφέρουν ακόμη μέσα από το έργο τους παρηγοριά και ανακούφιση σε όλους τους ανθρώπους που περνούν δύσκολα. Αν ήξεραν πόσο κόσμο συντροφεύουν και στηρίζουν από μακριά, πως άραγε θα ένιωθαν; Πόσοι άνθρωποι εκεί έξω ελπίζουν σε κάτι καλύτερο μέσα από αυτούς… Τους ευχαριστώ! Θέλω να κλείσω με μια φράση του Νίτσε, όταν τον ρώτησαν: Τι αγαπάτε στους άλλους; Κι εκείνος απάντησε: Τις ελπίδες μου…
Ελπίζω πραγματικά, να απολαύσετε την παράστασή μας, όσο την απολαμβάνουμε κι εμείς κάθε φορά που την παίζουμε.
Πάνος Παπαδόπουλος
Ο Πάνος Παπαδόπουλος, είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και φοιτητής της Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ. Υπήρξε υποψήφιος για το Βραβείο Δημήτρης Χορν (2018), για την παράσταση «Έξυπνο Πουλί» του Φεντώ, σε σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη και Γιώργου Κατσή. Αυτήν την περίοδο πρωταγωνιστεί στο “Μπαίνει η Δεσποινίς Μαργαρίτα” του Ατάιντε, σε σκηνοθεσία: Γιώργου Παπαγεωργίου, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Την Άνοιξη θα βρίσκεται στο “Φρανκενστάιν – Ο Χαμένος Παράδεισος” της Λένας Κιτσοπούλου, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.
Διαβάστε επίσης:
Μπαίνει η δεσποινίς Μαργαρίτα, του Ρομπέρτο Ατάιντε στο θέατρο του Νέου Κόσμου
