Ένα πρωί, στην Αλεξάνδρεια, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, άνοιξα το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας μου κι είδα τον Άμπντου, τον κηπουρό μας να σκαλίζει την τριανταφυλλιά. Σκυμμένος, φαινόταν απολύτως απορροφημένος απ’ την περιποίηση του μικρού θάμνου με τα κίτρινα τριαντάφυλλα. Το προηγούμενο βράδυ μου είχε πει η γιαγιά μου πως ένα απ’ τα οκτώ παιδιά του, είχε πεθάνει από διφθερίτιδα. Ντρεπόμουν, δεν ήξερα τι να του πω για να τον παρηγορήσω. Ψέλλισα μια φράση που δεν ήμουν καν σίγουρη πως την άκουσε. Εκείνος σήκωσε τα μάτια του και με κοίταξε με μια στωική θλίψη. Είπε: «Μακτούμπ, για σετ!» «Ήταν γραμμένο, κυρία!».

Θαρρώ πως αυτή η μοιρολατρία του Αιγυπτιακού λαού είχε ποτίσει και τους Έλληνες της Αιγύπτου κι ίσως να τους βοήθησε να ισορροπήσουν μέσα τους την πίκρα που ένιωσαν, όταν ήρθε η στιγμή να εγκαταλείψουν αυτή την δεύτερη πατρίδα και να σκορπίσουν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Το έργο αφορά τρεις Ελληνίδες της Αιγύπτου, αδελφές, που υποχρεώθηκαν όταν ήταν μικρούλες να επαναπατρισθούν. Αυτή η εγκατάσταση στην Αθήνα της δεκαετίας του ΄60 επέδρασε στον ψυχισμό της καθεμιάς με διαφορετικό τρόπο. Τις συναντάμε σήμερα, μεγάλες γυναίκες πια, στην Ελλάδα της κρίσης και παρακολουθούμε το νοσταλγικό ξετύλιγμα των Αλεξανδρινών αναμνήσεων, τις συγκρούσεις τους, την αποστροφή αλλά και την αγάπη της καθεμιάς προς την άλλη, την δραματική αποκάλυψη ενός μυστικού, την προσπάθεια να σπάσουν τα δεσμά που τις δένουν, αλλά και την αποδοχή του «μακτούμπ», της «μοίρας» που αποφασίζει για όλα.

Κείμενο-σκηνοθεσία: Μαίη Σεβαστοπούλου

Παίζουν: Μαρία Μακρή, Δέσποινα Πόγκα, Μαίη Σεβαστοπούλου

Φωτογραφίες: Γεωργία Σιέττου, Στέλιος Δανιήλ