Όταν ο δυτικός πολιτισμός στο γύρισμα του 20ου αιώνα ατενίζει, μεθυσμένος από την βιομηχανική επανάσταση και τα άλματα της τεχνολογίας, τις προοπτικές για ατέρμονη οικονομική ανάπτυξη που υποσχόταν – και υπόσχεται ακόμα – ο υλισμός ο Παλαμάς γράφει ένα έργο για την απελευθερωμένη ψυχή..
Όταν στο θέατρο της Ευρώπης το ισχυρό ρεύμα είναι το αστικό-ψυχολογικό δράμα, ο Παλαμάς αντιπαραθέτει ένα γνήσιο ποιητικό έργο για ανθρώπους της υπαίθρου, στις πλατείες και στα πανηγύρια τους, στους ανοιχτούς ορίζοντες της θάλασσας, του ήλιου, της σελήνης και των άστρων, των πηγών όπου κατοικούν οι νεράιδες.
Οι σύγχρονοι του Παλαμά, ειδικοί και συνάφι, απέρριψαν το έργο αυτό το μεγαλόπνοο πριν καν παρουσιαστεί και έτσι με την αποθάρρυνση του Παλαμά, διεκόπη η σύνδεση της νεοελληνικής δραματουργίας με το μεγάλο είδος του ποιητικού θεάτρου που αυτός ο τόπος γέννησε και διατήρησε σε προηγούμενους αιώνες. Ο Παλαμάς δεν ξαναέγραψε για το θέατρο.
Με αφορμή μια απλή ιστορία ανεπίδοτης αγάπης, ο Παλαμάς χτίζει με σοφή θεατρική αρμοδεσιά και ολοκληρωμένους χαρακτήρες ρόλους – πρόκληση για τον ηθοποιό – ένα οιστρήλατο γνήσια θεατρικό έργο που αναδεικνύει με πάθος τις κυρίαρχες ιδέες και τις συγκρούσεις τους που χαρακτηρίζουν την σημερινή πραγματικότητα έτσι όπως αυτή ξεδιπλώνεται στα έκπληκτα, εφησυχασμένα μάτια της εποχής μας.
Αναδεικνύει ιδέες όπως η αδιέξοδη εμμονή στην ύλη, η ιδιοτέλεια με τον πλούτο, η απόρριψη της διαφορετικότητας, η φυλακισμένη αγάπη, η καταστροφή της ομορφιάς και της φύσης, η περιθωριοποίηση της τέχνης ως περιττής πολυτέλειας σε αντίθεση με την απελευθέρωση της ψυχής από την φυλακή της ύλης, την επίγνωση πως «όλα ένα είναι», την γενναιοδωρία με τα υλικά δώρα της Γης, την αποδοχή του διαφορετικού, την αλληλεγγύη, την διεύρυνση της συνείδησης με την επίγνωση ότι η τέχνη μετατρέπει την θνητή εμπειρία του σώματος σε αθάνατο τραγούδι.
Η παράσταση, που με πολύ μεράκι και κόπο δουλεύτηκε από ηθοποιούς και συντελεστές, εμπνεύστηκε από το πλούσιο έργο του ζωγράφου Νίκου Στεφάνου. Σε αυτόν αφιερώνουμε την παράσταση αυτή, με ευγνωμοσύνη για το έργο που εδώ και δεκαετίες, γενναιόδωρα και σεμνά, μας χαρίζει.
Info: Η Λυδία Κονιόρδου είναι ηθοποιός. Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1977 αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «Θεάτρου της Άνοιξης» (1977) και από το 1978 έως το 1987 ήταν μόνιμο μέλος του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν. Το 1992 πήρε το βραβείο «Κουν» για την προσφορά της στην τραγωδία. Φέτος σκηνοθετεί την Τρισεύγενη στο Εθνικό.
