Κάθε φορα, όταν ξεκινάμε με τον Κωνσταντίνο Γεωργαλή να πούμε την ιστορία αυτού του παιδιού, είναι σαν να ξανανοίγουμε ένα παλιό δωμάτιο που είχε μείνει για πάντα κλειδωμένο. Ένα δωμάτιο γεμάτο φωνές, ντροπή, φτώχεια, και κυρίως — σιωπή. Αυτή τη σιωπή που πέφτει όταν κάποιος είναι “διαφορετικός” σε έναν κόσμο που δεν το αντέχει.

Το έργο βασίζεται στο «Αλλαγή Μέθοδος» του Εντουάρ Λουί. Και λέγοντας “έργο”, δεν εννοώ μόνο τη θεατρική μας παράσταση, αλλά και την ίδια του τη ζωή. Γιατί αυτό το βιβλίο δεν είναι λογοτεχνία με τη συμβατική έννοια — είναι μια πράξη αντίστασης. Είναι η ανάγκη να επινοήσεις ξανά τον εαυτό σου για να μην σε σκοτώσουν, να μην χαθείς, να μην αφομοιωθείς.

Στην παράστασή μας, δύο πρόσωπα ενσαρκώνουν τον συγγραφέα: ο μεγαλύτερος και ο νεότερος. Εγώ βρίσκομαι ακόμα στην Αμιένη, στην επαρχία, στο σχολείο, στο σπίτι όπου το “αγόρι” σημαίνει βία, εξευτελισμός και προσποίηση. Είμαι ακόμα αυτός που προσπαθεί να “μάθει” να είναι άντρας, επειδή η διαφορετικότητα είναι αδίκημα. Είμαι αυτός που προσπαθεί να φτωχύνει τα λόγια του, να αλλάξει τη φωνή του, να κάψει τις χειρονομίες του. Να μην έχει τα λάθος πρότυπα.

Το βιβλίο του Εντουάρ Λουί, και η παράστασή μας, δεν είναι απλώς η ιστορία μιας σεξουαλικής ταυτότητας. Είναι η ιστορία μιας βίαιης κοινωνικής αναπαραγωγής — όπου το να γεννιέσαι φτωχός σημαίνει να είσαι προορισμένος για ήττα. Να μεγαλώνεις σε έναν τόπο όπου η μόρφωση είναι σχεδόν αδύνατη, το βιβλίο μόνο ντεκόρ, και η τρυφερότητα αδυναμία. Και είναι αυτή ακριβώς η συνθήκη που κάνει το έργο τόσο βαθιά επίκαιρο στην Ελλάδα του σήμερα.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Στην ελληνική πραγματικότητα, ακόμα και τώρα, υπάρχει έντονη αμηχανία μπροστά στη φτώχεια, την ταξική καταγωγή, τη μη-κανονικότητα. Πολλοί είναι οι έφηβοι που μεγαλώνουν ανά την επικράτεια και κουβαλούν συχνά τον ίδιο φόβο, την ίδια βία — σωματική ή συμβολική. Στα σχολεία, στα σπίτια, στο δημόσιο λόγο. Υπάρχουν ακόμα παιδιά που αλλάζουν περπατησιά για να μην θεωρηθούν “διαφορετικά”. Άνθρωποι που προσπαθούν να κρύψουν την προφορά τους, τη σεξουαλικότητά τους, την επιθυμία τους να ονειρευτούν αλλιώς.

Γι’ αυτό πιστεύω ότι αυτή η παράσταση ανήκει σε όλους εκείνους που δεν έμαθαν ποτέ να αγαπούν τον εαυτό τους χωρίς όρους. Ανήκει στους νέους και τις νέες που νιώθουν εγκλωβισμένοι σε ένα σώμα, σε μια οικογένεια, σε μια κοινωνική τάξη που δεν τους χωρά. Ανήκει σε εμάς, που ακόμα παλεύουμε να αποδείξουμε ότι η αλλαγή μεθόδου, η εξέλιξη, δεν είναι προδοσία — είναι επιβίωση.

Υπάρχει μια στιγμή στην παράσταση όπου συναντιόμαστε με τον πατέρα όπως δεν έχουμε ξανασυναντηθεί ποτέ. Και μετά σιωπή. Όχι σιωπή του φόβου, αλλά εκείνη που έρχεται όταν κάτι μέσα σου μετακινείται. Γιατί αυτό που λέει ο Λουί δεν αφορά μόνο τον ίδιο — είναι μια κραυγή για όσους ήθελαν να φωνάξουν και δεν μπόρεσαν. Είναι μια πρόσκληση να κοιτάξουμε ξανά τον κόσμο γύρω μας, και μέσα μας, με ειλικρίνεια. Να ακούσουμε αυτούς που δεν ακούστηκαν. Να πιστέψουμε ότι η αλλαγή, όσο επώδυνη κι αν είναι, μπορεί να γίνει. Όχι για να γίνουμε αποδεκτοί — αλλά για να σωθούμε.

Εκείνη την στιγμή θα γεννηθεί ο μελλοντικός Εντουάρ που τα κατάφερε. Που έφυγε οριστικά. Που έγραψε. Και μπορεί να έφυγε και να προχώρησε, αλλά κουβαλά για πάντα μέσα του τον μικρό Έντι.

***

Αλλαγή: Μέθοδος
μια διασκευή βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Εντουάρ Λουί σε σκηνοθεσία Εύας Φρακτοπούλου
Παίζουν: Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Διονύσης Πιφέας
Από 25/4 στο ΠΛΥΦΑ για λίγες παραστάσεις | Ημερομηνίες παραστάσεων: 25/4, 26/4, 27/4 και 2,3,4,9,11,16,18,30/5 και 1/6, στις 21:00

Photo Credit: Νικολέττα Ζαρίφη

Διαβάστε επίσης:

«Αλλαγή: Μέθοδος», του Εντουάρ Λουί σε σκηνοθεσία Εύας Φρακτοπούλου στο ΠΛΥΦΑ