COPI τόμος Β.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άπαρσις  ο Β’ Τόμος θεατρικών έργων του Copi και με τίτλο «Copi», ο οποίος περιλαμβάνει τέσσερα (4) θεατρικά έργα του γνωστού Αργεντινού θεατρικού συγγραφέα….

«Ο ομοφιλόφυλος ή η δυσκολία του να εκφραστείς», «Η σκιά του Βανσεσλάο», «Cachafaz», «Το Ψυγείο».  

Ένα θέατρο που ενοχλεί, απωθεί, ξεσηκώνει, αγανακτεί, χαστουκίζοντας τον καθωσπρεπισμό, την υποκρισία και την αποστεωμένη ηθική.  Εκφράζεται μ’ ένα τελείως προσωπικό ύφος, που παραπέμπει στο σουρεαλισμό, το θέατρο του παραλόγου και την αισθητική των κόμικς. 
Καυστική σάτιρα, μαύρο χιούμορ και απίθανες ίντριγκες κάτω από την επιφάνεια ενός βίαιου κυνισμού κρύβουν μια ιδιόρρυθμη λυρική μελαγχολία: ο Copi γράφει ένα θέατρο εξωστρεφές που στηρίζεται στη δράση και στο διάλογο, ένα θέατρο ακραίο και περιθωριακό που δύσκολα ταξινομείται καθώς αγγίζει συχνά τα όρια του μη-θεάτρου.
Στον αναρχικό θεατρικό του μικρόκοσμο, οι ήρωές του -θραύσματα χαρακτήρων κόμικς- κατακτούν την τραγικότητα μέσα από τη συνεχή εναλλαγή μυθοποίησης και απομυθοποίησης των προσωπικών τους στιγμών…που δεν είναι άλλες από τις δικές μας. 

Ο Κοπί σαν δραματουργός εκφράζεται κυρίως μέσα από τις αντιφάσεις του και τις εμμονές του. Αβίαστη, η ποίηση, στα έργα του, πηγάζει πάντα από τον ανελέητο σαρκασμό κι η βαθιά ευαισθησία του εκπορεύεται από την πιο τρομακτική ασέλγεια, αυτήν της σαρωτικής αναλγησίας. Ολομόναχος πορεύτηκε σε λεωφόρους πολυσύχναστες και ανεξιχνίαστος παραμένει στις βαθύτερες εκφάνσεις του, όσο άμεσα κι αν μιλάει. Ο κόσμος του, κόσμος σκληρότητας κι απώλειας, μπορεί να σαγηνεύσει τις συγγενικές μ’ αυτόν ψυχές αλλά δεν μπορεί να χωρέσει σε έτοιμες φράσεις και εικόνες. Ο λόγος του παραμένει ένας κοφτερός φαλλός-μαχαίρι που για να αποκαλύψει πρέπει να ξεσκίσει και για να επουλώσει πρέπει πρώτα να νεκρώσει.  ….  Εκείνοι που τον αγαπούν θα είναι μάλλον όσοι δεν προσπάθησαν να τον αναλύσουν. Κι αν προσπάθησαν, αναγνώρισαν εγκαίρως την αδυναμία τους… Γιατί, όπως θα αντιληφθείτε κι απ’ τα έργα του, ενώ ο μελετητής αναλώνεται σε άσκοπες κανιβαλικές τελετουργίες έξω από τα τείχη της ψυχής του, ο νυχτοβάτης-ονειροπόλος μπορεί, χωρίς να βάψει τα χέρια του με το αίμα του, να εισχωρήσει αθώρητος στα παρανοϊκά τοπία του αόρατου κόσμου του για να ψυχεγερθεί, να αναπαυτεί ή και να διασκεδάσει.

Ο Copi στην ελληνική σκηνή
Το όνομα του Copi πρωτοακούστηκε στην ελληνική σκηνή σ’ ένα σύντομο στιγμιότυπο, μέρος μιας παράστασης αποτελούμενης από δραματοποιημένα κόμικς, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, στον «Τεχνοχώρο», από την ομάδα «Θέαμα».
Το πρώτο, όμως έργο που ανέβηκε στην Ελλάδα, ήταν το «Μια Ανώφελη Επίσκεψη» σε μετάφραση και σκηνοθεσία Μόνας Κιτσοπούλου στο «Στούντιο Παράθλαση» στη Θεσσαλονίκη το 1992. Η παράσταση, με κάποιες αλλαγές στη διανομή, ανεβαίνει για περιορισμένο χρονικό διάστημα το 2007, είκοσι χρόνια μετά τον θάνατο του συγγραφέα. Η μετάφραση τυπώθηκε από τη σειρά «Θέατρο» των εκδόσεων «Ιώδιο».
Μια διασκευή του έργου «La Tour de la défense», με τον ελληνικό τίτλο «Σκρατς» προτείνει στο θέατρο «Αποθήκη» ο Αλέξανδρος Λιακόπουλος, σε σκηνοθεσία Βασίλη Αναστασίου, το 1992. Μια διαφορετική προσέγγιση της διασκευής και με κάποιες αλλαγές στη διανομή ανεβαίνει στο «Θέατρο Όρβο», ένα χρόνο αργότερα, ενώ μια τρίτη εκδοχή πραγματοποιείται το 1997 στο θέατρο «Ελυζέ» και στη συνέχεια στο θέατρο «Βίλκα», στη Θεσσαλονίκη.
Το 2007, στο θέατρο «Πορεία», ο θίασος «Ακροβάτες του Ονείρου» ανέβασε «Το Ψυγείο» σε μετάφραση Δημήτρη Οικονομίδη και σκηνοθεσία Esther Andre Gonnzalez. Το 2009, για πολύ σύντομο διάστημα, η ίδια παράσταση επαναλήφθηκε στο «Studio Μαυρομιχάλη».
Στον περιοδικό τύπο αλλά κυρίως στο διαδίκτυο διατίθεται υλικό γύρω από το έργο του συγγραφέα.  Για ένα ολοκληρωμένο αφιέρωμα στις ελληνικές παραστάσεις με συνεντεύξεις των συντελεστών και παρουσίαση, μπορεί κανείς να ανατρέξει στο τεύχος 19 (Νοέμ-Δεκ.2007) του θεατρικού περιοδικού «Φουαγιέ». 

Ο μυστηριώδης κύριος Copi
Πολυσχιδής και αμφιλεγόμενος καλλιτέχνης, ο Copi, ψευδώνυμο του Raul Damonte Botana, γεννήθηκε στο Buenos Aires το 1939 και πέθανε στο Παρίσι, όπου έμεινε και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, το 1987.  Στα ισπανικά «copi» είναι το υποκοριστικό του «copo de nieve» που θα πει «νιφάδα χιονιού».
Στην Ελλάδα, το όνομα του Copi εμφανίζεται κυρίως στα μεταφρασμένα κόμικς που δημοσίευαν τα περιοδικά των εκδόσεων Βαβέλ και Παρά Πέντε, ενώ παραμένει σχεδόν άγνωστος ως θεατρικός συγγραφέας. Από το 1961 που εγκαταστάθηκε στο Παρίσι γίνεται διάσημος σε όλο τον κόσμο ως δημιουργός κόμικς και ιδιαίτερα μέσα από τις ιστορίες της «Καθιστής Γυναίκας» («La Femme Assise») που δημοσιεύονταν στο περιοδικό Le Nouvel Observateur.
Με το θέατρο καταπιάνεται πρώτα ως ηθοποιός και στη συνέχεια ως θεατρικός συγγραφέας. Αλησμόνητες θα μείνουν οι ερμηνείες του στις «Δούλες» του Ζενέ και στους μονολόγους που έγραψε ο ίδιος «Loretta Strong» και «Le Frigo».
Παραστάσεις των έργων του Copi ανεβαίνουν με επιτυχία σε πολλές χώρες. Το 2001, η Comédie Française (Εθνικό Θέατρο της Γαλλίας) ανέβασε το τελευταίο έργο του «Μια ανώφελη επίσκεψη» σε σκηνοθεσία Lukas Hemleb. Το 2006, το Φεστιβάλ της Αβινιόν και το Théâtre des Lucioles διοργάνωσαν ένα εκτενές αφιέρωμα πέντε έργων του, σε σκηνοθεσία Marcial Di Fonzo Bo.
 

Υπενθυμίζεται ότι ο Α’ Τόμος θεατρικών έργων του COPI κυκλοφόρησε από τις ίδιες εκδόσεις το 2010, περιλαμβάνοντας επίσης 4 έργα του («Εύα Περόν», «Η Πυραμίδα!», «Οι τέσσερις Δίδυμες», «Λορέττα Στρονγκ» σε μετάφραση Νεκτάριου-Γεώργιου Κωνσταντινίδη).