«Μάλιστα Κύριε Ζαμπέτα» στο θέατρο Άλσος | Κριτική Θεάτρου

Το έργο

Ο Πέτρος Ζούλιας αναβιώνει το φετινό καλοκαίρι μια παλαιότερη παράστασή του, η οποία έχει μεστώσει, σαν το παλιό καλό κρασί. Βασισμένη σε κείμενο του ίδιου του σκηνοθέτη, το έργο με επίκεντρο τη ζωή του Γιώργου Ζαμπέτα παρουσιάζει μια ολόκληρη εποχή, η οποία έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Άνθρωποι έφυγαν παίρνοντας μαζί τους τις δυσκολίες, τις χαρές, και τις λύπες τους, καθώς και τις συνήθειες που καθόρισαν και διαμόρφωσαν έναν τόπο. Τον τόπο μας.

Τον πρώτο λόγο στο έργο τον έχει μια παρέα. Οι άνθρωποι που στάθηκαν δίπλα και γύρω από τον Γιώργο Ζαμπέτα, οι φίλοι και η οικογένειά του. Άνθρωποι με τους οποίους ο Ζαμπέτας μοιράστηκε τις δυσκολίες και τις χαρές, τις λύπες και τις αγωνίες του. Με νοσταλγία ο Π. Ζούλιας αποτυπώνει σκηνικά τη σημασία της παρέας, η οποία διαμορφώνει τον άνθρωπο και καθορίζει τη ζωή του. Και τι μένει όταν οι άνθρωποι, ένας ένας, χάνονται από την παρέα; Τότε μένουν οι μνήμες, οι οποίες διαμορφώνουν το ατομικό, αλλά και το συλλογικό παρελθόν του καθένα μας.

Οι μνήμες αυτές άλλωστε είναι που διαμορφώνουν, ψηφίδα την ψηφίδα, την ιστορία, αλλά και τον πολιτισμό κάθε τόπου, κάθε παρέας, κάθε ανθρώπου. Με μια παρέα ξεκινάει το έργο, με την γέννηση του Ζαμπέτα, και με μια παρέα τελειώνει το έργο, όταν χάνεται ο αγαπημένος μουσικός. Στο ενδιάμεσο διάστημα, το κοινό παρακολουθεί τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο, έως την δικτατορία και τη μεταπολίτευση, μέχρι τις αρχές του 1990. Από τη σκηνή του θεάτρου περνούν επίσης μορφές οι οποίες διαμόρφωσαν τις αναφορές και την ταυτότητα της χώρας μας, όπως οι, Μελίνα Μερκούρη και Ζυλ Ντασσέν, Μάνος Χατζηδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Αλίκη Βουγιουκλάκη και Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Μαρινέλλα και Καζαντζίδης, Βίκυ Μοσχολιού και πολλοί άλλοι ακόμα με τους οποίους συνεργάστηκε ο Γ. Ζαμπέτας.

Το ιδιοφυές του έργου έγκειται στο γεγονός ότι σε μια παράσταση πλημμυρισμένη από τον Γ. Ζαμπέτα, δεν υπάρχει κάπου ο ίδιος. Πανταχού παρών επομένως, παρά την, εδώ και χρόνια, απουσία του. Είναι, όπως θα έλεγε και το τραγούδι, «παντού και πουθενά».

Η παράσταση

Πλημμυρισμένη μουσική, τραγούδι, γέλιο, αναμνήσεις, συγκίνηση, στη σκηνή του θεάτρου Άλσους, αναβιώνει μια ολόκληρη εποχή. Το θερινό θέατρο ταιριάζει απόλυτα στη συγκεκριμένη παράσταση, η οποία αν ήταν μυρωδιά θα μύριζε καλοκαίρι και βασιλικό, θυμίζοντας μια άλλη Ελλάδα, στην οποία οι άνθρωποι απολάμβαναν τη μουσική, τη ζωή και την παρέα. Στην οποία οι άνθρωποι μαζεύονταν στις αυλές για να γελάσουν μαζί, να γλεντήσουν, αλλά και να πενθήσουν μαζί. Η εναλλαγή χαράς-λύπης, όπως στη ζωή, χαρακτηρίζει την παράσταση, η οποία, σαν διονυσιακό γλέντι, δίνει τον πρώτο λόγο στη μουσική και το τραγούδι.

Οι Ηθοποιοί

Ένας πολυπληθέστατος θίασος βρίσκεται επί σκηνής (24 ηθοποιοί) που τραγουδάει, χορεύει και παίζει. Η σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια στη θερινή σκηνή του θεάτρου Άλσος «αναπνέει», θυμίζοντας τα παλιά, καλά ελληνικά μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη, τα οποία πλέον έχουν αποκτήσει συλλεκτική αξία.

Πάρα πολύ καλή η Βίκυ Σταυροπούλου στο ρόλο της γυναίκας του Γιώργου Ζαμπέτα. Χορεύει, τραγουδάει, αστειεύεται, αυτοσαρκάζεται και φανερώνει το πληθωρικό της ταλέντο. Καταπληκτικός στο πλάι της είναι ο Λευτέρης Ελευθερίου, ο οποίος περνάει, κατά τη διάρκεια της παράστασης, από όλη την ερμηνευτική του γκάμα δείχνοντας τις υποκριτικές του ικανότητες, οι οποίες υπό τη σωστή σκηνοθετική καθοδήγηση, άνθισαν. Πάρα πολύ καλοί επίσης η Χριστίνα Τσάφου και ο Κώστας Κόκλας οι οποίοι, δεν γνωρίζουν πολύ καλά μόνον τους κώδικες της κωμωδίας, αλλά και του δράματος. Πολύ καλός επίσης ο Αντώνης Κρόμπας, αλλά και ο Γιάννης Τσιμιτσέλης, αν και ίσως λίγο πιο υποτονικός από όσο χρειάζεται. Η Δανάη Μπάρκα αποδεικνύεται πάρα πολύ καλή στην πρόζα, ενώ διαθέτει επίσης πολύ καλοδουλεμένη και μελωδική φωνή. Τέλος, εξαιρετική είναι η Ελένη Καρακάση.

Πάρα πολύ καλοί και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, Αντώνης Βαρθαλίτης, Ραφαήλ Κριτούλης, Αλεξάνδρα Κολαΐτη, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, Παύλος Λουτσίδης, Γιώργος Ματζιάρης, Πάνος Παταγιάννης, Μαρίνα Σαμάρκου, Μαριάννα Τουντασάκη, Γιάννης Φιλίππου, Φαίη Φραγκαλιώτη, Ιάσονας Χρόνης, καθώς και οι χορεύτριες Ηλιάνα Υφαντή, Νίκη Παπαβασιλείου, Αναστασια Αλεξοπούλου.

Οι Συντελεστές

Τα σκηνικά (Αθανασία Σμαραγδή) αποτύπωσαν την εποχή αλλά και την αίσθηση της εποχής αυτής. Τόσο τα τρισδιάστατα σκηνικά, όσο και οι βιντεοπροβολές που τα πλαισίωναν, δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα καταλυτική για την παράσταση, θυμίζοντας τις παλιές αυλές που μοσχομύριζαν γιασεμί. Εξίσου ενδιαφέροντα και δηλωτικά της σκηνοθετικής πρόθεσης ήταν και τα κοστούμια της παράστασης (Κατερίνα Παπανικολάου), ενώ οι φωτισμοί (Μελίνα Μάσχα) βρέθηκαν σε αγαστή συνεργασία με τα κοστούμια και τα σκηνικά αποτυπώνοντας την εποχή, αλλά και την εκάστοτε κατάσταση.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στη ζωντανή επί σκηνής μουσική (Μιχάλης Ασίκης, Νίκος Σταυρόπουλος, Χρήστος Κοσσιβάκης, Κυριάκος Πασχάλης, Ερρίκος Σπηλιωτόπουλος, Ζαχαρίας Μαραγκός, Οδυσσέας Κωσταντόπουλος), χωρίς την οποία η παράσταση θα υστερούσε.

Εν κατακλείδι

Η αναβίωση μιας παλαιότερης παράστασης του Πέτρου Ζούλια αποδείχθηκε πολύ σωστή, καθώς ο σκηνοθέτης την εμπλούτισε δίνοντάς της το περιθώριο να αναγεννηθεί πιο ολοκληρωμένη και πιο μεστή νοημάτων και συναισθήματος. Με επίκεντρο τη ζωή και το έργο του Γιώργου Ζαμπέτα, ο σκηνοθέτης ανέστησε μια ολόκληρη εποχή, θυμίζοντας στο κοινό μνήμες που έχουν λησμονηθεί, αλλά είναι πάντα ζωντανές μέσα μας.

Μια εξαιρετική παράσταση, πλαισιωμένη από πολύ καλούς ηθοποιούς, η οποία αφήνει, στο τέλος μια γλυκιά επίγευση σαν το υποβρύχιο που τρώγαμε όταν ήμασταν παιδιά το καλοκαίρι, τότε που όλα μύριζαν καρπούζι. Παλιές μνήμες, αλλά όχι ξεχασμένες.

Photo Credit: Andreas Nikolareas

Διαβάστε επίσης:

Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα, του Πέτρου Ζούλια στο Θέατρο Άλσος ΔΕΗ