Σεξεργασία. Ρευστότητα φύλου. Συλλογικές ταυτότητες. Υπάρχουν θέματα ταμπού για τη νέα γενιά καλλιτεχνών; Σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς, οι δημιουργοί βρίσκουν τη φωνή τους και προτείνουν νέους κόσμους με νέα πρωτότυπα έργα, που προκύπτουν μέσα από ένα ετήσιο ανοιχτό κάλεσμα. Νέοι δημιουργοί, νέες παραστάσεις, νέες ιδέες βρίσκουν Στέγη στον Νέο Κόσμο στο φεστιβάλ Future N.O.W της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση από 23 Μαρτίου έως 9 Απριλίου 2023.
Με το έργο Perseids ή πώς να παρτάρετε αγρίως, η Ζωή Σιγαλού και η Μαρίνα Σιώτου μάς συστήνουν μια ολόδική τους εκδοχή ενός Χορού του «εδώ και τώρα» όπου μιλούν για τον έρωτα, την αγάπη, τη φιλία και πως είναι να μεγαλώνεις ως θηλυκότητα στη γενιά των Millenialls και της Gen Z. Γιατί, όπως λένε οι ίδιες στο έργο τους, «τώρα, ήρθε η στιγμή να πάρουμε ό,τι απέμεινε και να το κάψουμε. Να καεί για να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες σαν φοίνικας. Ξεσηκωθείτε».
***
-Το «Perseids – Ή πώς να παρτάρετε αγρίως» είναι το πρώτο σας θεατρικό έργο, στο οποίο συμμετέχετε ως σκηνοθέτιδες, αλλά και ως ηθοποιοί. Πώς είναι αυτή η πολυεπίπεδη εμπειρία;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μαρίνα Σιώτου Όλη η διαδικασία για μένα είναι ένα δεύτερο σχολείο. Νιώθω σαν να κάνω μια δεύτερη φοίτηση σε δραματική σχολή αλλά σε πρακτικό επίπεδο. Όλα αυτά που διδάχτηκα, εφάπτονται και πλέκονται μεταξύ τους με απρόσμενους τρόπους. Κοντά στους συνεργάτες μου, νιώθω πρώτα μαθήτρια και μετά συνδημιουργός, καθώς όλοι ανεξαιρέτως με μαθαίνουν νέα πράγματα. Είμαι πραγματικά ευγνώμων για αυτή τη δουλειά. Γίνεται με πολύ όμορφους ανθρώπους και κάθε μέρα είναι γεμάτη με μια διαφορετική ανακάλυψη και κατάκτηση.
Ζωή Σιγαλού Είναι φοβερά διαφωτιστική, ελεύθερη, πειραματική. Όλα όσα έχω μάθει τώρα έρχονται στην πράξη αλλά έχω την επιτρεπτικότητα να τα «κουνήσω», να τα «χαλάσω» με τους δικούς μου όρους, καθώς ο παλμός της γενιάς μας είναι διαφορετικός από τις διδαχές που λάβαμε. Όχι πως δεν τις κρατώ, κάθε άλλο. Χτίζω πάνω σε αυτές με τη δική μου αντίληψη και ανάγκη.
-Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για τη συνεργασία μεταξύ σας;
Μ Η συνεργασία μεταξύ μας έχει ξεκινήσει από τη δραματική σχολή της Νέλλης Καρρά. Με τη Ζωή έχουμε κοινές αισθητικές αναφορές σε τρομαχτικό βαθμό, γεγονός που κάνει πολύ εύκολη και γρήγορη την συνεννόηση μεταξύ μας. Έχουμε γράψει 3 μικρού μήκους ταινίες, οπότε το να μετουσιωθεί η σεναριακή φόρμα σε θεατρική, ήταν φυσικό επακόλουθο.
Ζ Στο «Με τη Μαρίνα» δέσαμε μ’ ένα κλικ καρμικό. Είχαμε μεγαλώσει με τις ίδιες αναφορές, χαζεύοντας musicals, ταινίες επιστημονικής φαντασίας και ό,τι rom-com των 90’s υπήρχε. Ήδη από το τρίτο έτος δραματικής σχολής, αρχίσαμε να γράφουμε. Αποφασίσαμε να γράψουμε για το σινεμά που τόσο αγαπήσαμε και που θα θέλαμε να βλέπουμε. Και έπειτα, για το θέατρο που θα θέλαμε να δούμε και να είμαστε μέρος του.
-Πώς οδηγηθήκατε στην επιλογή ενός κλαμπ και δη του χώρου των γυναικείων τουαλετών ως του πιο κατάλληλου για να πλαισιώσει τη δράση;
Μ Η ιδέα ήρθε εν μέσω της 2ης καραντίνας. Σε όλη αυτή την αποστειρωμένη εποχή του εγκλεισμού και των απαγορεύσεων μας έλειψε αληθινά, η αίσθηση να χορεύεις σε ένα δωμάτιο γεμάτο με ανθρώπους-άφοβα. Μας έλειψε ένα πάρτι! Ύστερα από πολλές κουβέντες, κατασταλάξαμε ότι αυτό το μέρος θα μπορούσε να είναι ένα κλαμπ.
Ζ Οι γυναικείες τουαλέτες είναι ένας ασφαλής, προσωπικός και συνάμα οικείος χώρος που δίνει πολλά περιθώρια συναντήσεων και συζητήσεων, γι’ αυτό το λόγο επιλέξαμε να είναι αυτός ο σκηνικός χώρος δράσεων. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα δείτε κάτι απόλυτα ρεαλιστικό ή αναμενόμενο να διαδραματίζεται εκεί μέσα. Όλες οι σκηνές έχουν μια μεγάλη δόση υπερβολής παρόλα που η υποκριτική γραμμή είναι ο ρεαλισμός.
-Πώς συνδιαλέγεται το έργο με το παρελθόν;
Μ Προσωπικά είμαι λάτρης των χορικών επί σκηνής. Η αρχική ιδέα είχε ως στόχο να γραφτεί ένα θεατρικό κείμενο με πρωταγωνιστή τον Χορό του αρχαίου δράματος. Με τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα που ακολούθησαν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, η ιδέα μετακινήθηκε και ο Χορός απέκτησε χαρακτηριστικά ενός Χορού του εδώ και τώρα, που μιλά για καταστάσεις που γνωρίζει και βιώνει καθημερινά.
Ζ Μας απασχόλησε πολύ η ερώτηση «Τι έχει να πει ένας Χορός του σήμερα;» Τα ίδια με έναν Χορό αρχαίου δράματος; –πιθανόν, αφού τα κείμενα αυτά παραμένουν διαχρονικά- απλά με περισσότερα emoji, glitter και στρας.
-Τι αναδεικνύει η παράσταση για τις ανθρώπινες σχέσεις;
Μ Το πόσο αναγκαίο είναι το «μαζί», το μοίρασμα, η σύνδεση σε μια εποχή με βαθιά μοναξιά και πρωτοφανή αγριότητα.
Ζ Τη μοναχικότητα της γενιάς μας, τις προσδοκίες που ποτέ δεν έρχονται, η ανάγκη να βρισκόμαστε στο παρόν του εδώ και τώρα και όχι στο κεφάλι μας ή στα social media.
