Ομολογώ έχω πολύ καιρό να μπω στη διαδικασία να γράψω κάτι έτσι ελεύθερα. Τον τελευταίο καιρό γράφω μόνο προτάσεις για χορηγίες, επιδοτήσεις και άλλα καλλιτεχνικά προγράμματα ζώντας το ανορθόδοξο του να περιγράφεις ένα έργο με όση ακρίβεια γίνεται πριν ακόμα ξεκινήσεις να το δουλεύεις.
Πέρα από τις προτάσεις, γράφω και λίστες των ατελείωτων υποχρεώσεων και κάνω και προϋπολογισμούς. Αυτοί είναι πλέον οι γραπτοί μου αυτοματισμοί. Και τώρα, με αφορμή αυτό το κείμενο σκέφτηκα να μιλήσω για αυτά που με απασχολούν μετά την παρουσίαση του έργου memorandum στο φεστιβάλ Αθηνών.
Γενικά η παράσταση πήγε καλά. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο καταφέραμε να θυμηθούμε αλλά και εξελίξουμε τους μηχανισμούς που δημιουργούν το έργο. Το έργο φάνηκε να βρίσκει απήχηση, κατάφερε να προκαλέσει κάτι. Ο κόσμος μας μίλησε γι’ αυτή την εμπειρία με συγκίνηση και ενθουσιασμό. Δημιουργήθηκε και ένας αντίλαλος. θα ξαναπαρουσιαστεί; Μπορεί τα λόγια του κόσμου να σε γεμίζουν αλλά η γενική κατάσταση ταυτόχρονα σε αδειάζει. Το ερώτημα επανέρχεται. Kαι μετά τι; Πώς μπορεί να συνεχίσει να έχει ζωή αυτό που μόλις έφτιαξες, που μόλις άρχισε να αναπνέει, να μιλάει, να έχει οντότητα; Πώς γίνεται να περπατήσει; Ποιοι είναι αυτοί που θα το στηρίξουν στα πρώτα του βήματα; Πώς μπορούν να βρεθούν νέοι δρόμοι, τρόποι και άνθρωποι που να εστιάσουν στο να υπάρχει συνέχεια των έργων, όπως εγώ εστιάζω στο να τα δημιουργήσω; Πού είναι αυτοί που βαφτίζονται ότι προάγουν, εξάγουν, παράγουν και παρουσιάζουν πολιτισμό στην Ελλάδα; Ψάχνουν γι’ αυτό που ζητάνε; Δίνουν το χρόνο τους να πάνε να παρακολουθήσουν κάτι καινούργιο που συμβαίνει τη χώρα τους;
Το να κάνει ο καλλιτέχνης όλους τους ρόλους (παραγωγή επικοινωνία, εκτέλεση) δεν είναι υγιές και ούτε λειτουργικό. Είναι μια δυσάρεστη διακοπή από τη συνεχή αναζήτηση της δημιουργίας. Δουλεύω ατελείωτες ώρες, ψάχνω, ερευνώ, πειραματίζομαι, επιδιώκω την ειλικρίνεια σε αυτό που κάνω και προς αυτούς που το παρακολουθούν και όπως το ένα κύτταρο φτιάχνει το άλλο έτσι και τα έργα, αποτελούν τα αποστάγματα αυτής της διαδικασίας. Όχι δεν θέλω να φτιάξω κάτι καινούργιο. Αυτή η υποχρεωτική ετήσια παραγωγή έργων, που προωθούσε το σύστημα επιχορηγήσεων του υπουργείου πολιτισμού, δεν πήρε ποτέ υπ’ όψιν της ότι ένα έργο μπορεί να πάρει περισσότερο χρόνο και ότι η συνέχεια των έργων πρέπει να μας απασχολεί όσο και η δημιουργία τους. Γιατί είναι κρίμα τόση δουλειά, τόση φαιά ουσία να μπαίνει στο ράφι και να αργοπεθαίνει εκεί, ασφυκτιώντας μέσα στη σκόνη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Info: Η Τζένη Αργυρίου γεννήθηκε στην Καβάλα. Αποφοίτησε από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης. Με υποτροφία του ιδρύματος Α. Ωνάσης συνέχισε τις σπουδές στη Νέα Υόρκη. Από το 2003 είναι ιδρυτικό μέλος της amorphy.org. Αν και ξεκίνησε από τη τέχνη του χορού γρήγορα ασχολήθηκε με τη χρήση νέων μέσων τεχνολογίας και τη δημιουργία multimedia παραστάσεων και εγκαταστάσεων.
* Αναδημοσίευση από το περιοδικό CultureNow Mag, τεύχος 29
