“Κάποιες φορές τρέχεις με τις ζέβρες, κι άλλες πάλι αποκοιμιέσαι με τις αρκούδες στη χειμερία νάρκη τους. Και ξυπνάς για να διαπιστώσεις πως στο μεταξύ η ιστορία έχει κάνει μεγάλα βήματα προόδου. Απ’ τον απαγχονισμό στη γκιλοτίνα. Σπουδαία παρηγοριά, αν κινείσαι ανάμεσα σε δήμιους. Ή αν με το κεφάλι στη λαιμητόμο περιμένεις τη χάρη. Είναι βραδιές που σκέφτεσαι πώς θα επενδύσεις τα τριάκοντα αργύριά σου. Μα είναι και κάτι πρωινά, που βρίσκεις ένα εισιτήριο στο προσκεφάλι σου και στην τσέπη ένα κλειδί.” Αποσπάσματα από την ” Αντίστιξη ” του Κώστα Νικολάου
Στην έκθεση με τίτλο: “Σύγχρονες Μυθοπλασίες” , 4 καλλιτέχνες προσεγγίζουν ο καθένας με τον δικό του τρόπο, τη δική του γραφή, θεματογραφία και αναζητήσεις, την έννοια της σύγχρονης Μυθοπλασίας. Η έννοια του μύθου του παραμυθιού υπήρξε ανέκαθεν από την αρχαιότητα και τους διάφορους σπουδαίους πολιτισμούς της, έως τη σύγχρονη εποχή, ένας βασικός άξονας μάθησης, αλλά και έξαρσης της φαντασίας που είναι τόσο σημαντική για την κάθε είδους δημιουργική ενασχόληση του ανθρώπου.
Οι μύθοι έχουν εκφραστεί ανά τις εποχές μέσα από πολύ διαφορετικές μορφές της Τέχνης, όπως είναι η γραφή, είτε σε πεζό είτε σε ποιητικό λόγο, το θέατρο, από το αρχαίο θέατρο έως το σύγχρονο, με σπουδαία έργα δραματουργίας είτε σε μορφή δράματος είτε σε μορφή κωμωδίας, ο χορός, κλασσικός και σύγχρονος, στον οποίο με μοναδικό τρόπο έχουν παρουσιαστεί σπουδαίες ιστορίες, η όπερα, που είναι μουσική με λόγο μαζί, η ζωγραφική, η γλυπτική και οι πλαστικές Τέχνες γενικότερα και φυσικά ο κινηματογράφος.
Η κρυφή ποιητική των εικόνων των έργων και της μυθοπλασίας τους, δημιουργεί στον θεατή έναν ιδιαίτερο τρόπο για να περάσουν μηνύματα για τον ίδιο, το ρόλο και την οντότητα του στον κόσμο αυτό. Μέσα απ’ το παιχνίδι, ή μέσα απ’ τον ποπ χαρακτήρα της καρικατούρας ή μέσα από ωραίες ρεαλιστικές ονειρικές εικόνες ή μέσα από μια πιο abstrait γλώσσα της Τέχνης έντονα φορτισμένη με συναισθήματα, οι τρόποι να αφηγηθεί ένας καλλιτέχνης τους μύθους, τις έννοιες, τα συναισθήματα, τα όνειρα, τις σκέψεις του, διαφέρει πολύ. Αυτό ήταν που μας κέντρισε την ιδέα για τη συγκεκριμένη έκθεση, να προσεγγίσουμε τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους κάθε καλλιτέχνης καλεί τον θεατή να περπατήσει στους δρόμους του παραμυθιού, μεσ’ από την αλληλεπίδραση με τα έργα του και να δει ποια από αυτά θα τον αγγίξουν ή θα του μιλήσουν σε κάποιες πιο λεπτές χορδές του.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η ποίηση και η μυθοπλασία δεν πρέπει να θεωρείται μια άχρηστη τέχνη, αλλά μια τέχνη που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ισχυροποιήσει την ταυτότητα της. Έρευνες έδειξαν ότι τα παιδιά που τους διαβάζουν παραμύθια γίνονται πιο έξυπνα από αυτά που δεν τους έχουν διαβάσει ποτέ παραμύθια. Ο Ντελακρουά μάλιστα έχει πει την περίφημη φράση : “ Δεν υπάρχει Τέχνη χωρίς Ποίηση “.
Ας δούμε λοιπόν τους 4 καλλιτέχνες που σε διάλογο με τις σύγχρονες εκφάνσεις της Τέχνης δημιούργησαν τη δική τους μυθοπλασία.
Συντελεστές
Μιχάλης Δουκουμετζάκης
Ο Μιχάλης Δουκουμετζάκης με τις ζωγραφικές του συνθέσεις κινείται ανάμεσα στην ποπ και υπερρεαλιστική γραφή με έμφαση στο δυνατό σχέδιο και μια ιδιόμορφη μυθοπλασία στις συνθέσεις του, που συνδέουν τον σύγχρονο άνθρωπο με πλάσματα και μορφές άλλων εποχών και πολιτισμών σε σύγχρονα παραμύθια. Ο ίδιος αναφέρει για τη δουλειά του: “ Σαν ταραξίας της στιγμής ,αποτυπώνω τη χωροταξία της σκέψης που πολεμά να γίνει σπίθα δημιουργίας. Το βλέμμα ταξιδεύει απ’ το πεζό στο αθάνατο, όπως ένα μικρό “σήμερα” κλείνει πονηρά το μάτι σε ένα μεγάλο “πάντα”.
Η συνέχεια είναι το φόντο της ζωής μας. Μέσα σε όλα. Τελικά τα χρώματα είναι αυτά που επιλέγουν από νήματα της ζωής και του νου… Και το χέρι αφήνει τα ίχνη του, ακολουθώντας το μονοπάτι του “τώρα” που προκαλεί. ”
Αλεξία Ευσταθοπούλου
Η Αλεξία Ευσταθοπούλου στα έργα της με τα έντονα πλακάτα χρώματα και τις αποσπασματικά αποδοσμένες μορφές ανθρώπων, ζώων ή αντικειμένων που απαρτίζουν τις συνθέσεις τους, δημιουργεί έναν προσωπικό κόσμο ποπ – ναίφ, έναν κόσμο ονείρου ή φαντασίας, στον οποίο ο θεατής μπορεί εύκολα να εισχωρήσει και να ταυτιστεί με τους χαρακτήρες της μυθοπλασίας της. Η σειρά αυτών των έργων έχει άμεση αναφορά στην πραγματικότητα, καθώς αναπαριστά διαφορετικούς τύπους ανθρώπου με βάση τη στάση ζωής και τις επιλογές τους. Το κάθε έργο μιλάει για μία ανθρώπινη προσωπικότητα, που μπορεί να είναι ο Ήρωας, ο Ταξιδευτής, το Ρομπότ, ο Κοιμώμενος κ.α. , οι οποίοι παρουσιάζονται μέσα από υπερρεαλιστικές συνθέσεις γεμάτες συμβολικές εικόνες που απηχούν τα χαρακτηριστικά της στάσης ζωής και των επιλογών τους. Το χρώμα κατακλύζει τα έργα και η ανθρώπινη προσωπικότητα συνδέεται άμεσα με τα χαρακτηριστικά κάποιου ζώου, ενώ οι συνθέσεις τους προσομοιάζουν σε σκηνές ονείρου.
Αλεξάνδρα Νασιούλα
Η Αλεξάνδρα Νασιούλα στις μεγάλες αφαιρετικές συνθέσεις με τη χαρακτηριστική εξπρεσσιονιστική γραφή παρουσιάζει τον δικό της κόσμο μυθοπλασίας, με αναφορά στη φύση, την αρχιτεκτονική και το σώμα. Συστήματα που ενώ διαθέτουν τάξη, μοιάζει να κατακερματίζονται, να στροβιλίζονται, να διασπώνται στα μέρη τους, να ρευστοποιούνται και εν τέλει να οργανώνονται με τρόπο τέτοιο ώστε να ανα-δημιουργήσουν με αφαιρετικό, μετά-αφηγηματικό τρόπο νέους κόσμους τάξης και αταξίας μαζί. Μια εκ νέου χρονικότητα της μυθολογίας του σώματος στο συμπαντικό γίγνεσθαι της τάξης και του χάους. Η αφήγηση του βιώματος της επάλληλης αυτής σχέσης τάξης και αταξίας, γράφει παράλληλα την εμπειρία της πραγματικότητας που ενέχει την υπαρξιακή αγωνία και εξιστορεί τις ‘ άλλες ζωές ’ που περιλαμβάνει – της μυθοπλασίας, της παραβολής του παραμυθιού.
Έλενα Παπαδημητρίου
Η Έλενα Παπαδημητρίου στοχεύει στην επαναπραγμάτευση της ζωγραφικής αναπαράστασης, μεσ’ απ’ τους δικούς της προσωπικούς κώδικες, αλλά συνάμα και τον διάλογο της ‘αύρας’ των έργων της, με ιδέες και σκέψεις, που μπορεί αυτά να δημιουργούν, σε ανθρώπους του πνεύματος και της Τέχνης. Μέσα από το προσωπικό της ιδίωμα, που ξεχωρίζει για τη ρεαλιστική, εμφατική εμμονή στην απόδοση της λεπτομέρειας του μοτίβου, χρησιμοποιώντας διαφορετικά υλικά και υφές, η καλλιτέχνης αποκαλύπτει και ζωντανεύει μορφές και φιγούρες, που κρύβονται από τη φευγαλέα ματιά.
Οι ντεκουπαρισμένες ζωγραφικές μορφές που δεν κοιτούν κατάματα τον θεατή, αλλά μοιάζει να ατενίζουν ονειρικά ένα άλλο σύμπαν, αναδύονται άλλοτε επάνω στην διάφανη, αστραφτερή υφή του καθρέπτη, άλλοτε στην άγρια και τρισδιάστατα χρησιμοποιημένη ύλη της σίτας, ή ανάμεσα στον σαν ψηφιδωτό απ’ τις χιλιάδες μικρές πινελιές χρώματος, ζωγραφισμένο καμβά της. Παιχνίδια οφθαλμαπάτης, δημιουργούν στα έργα της την ψευδαίσθηση ενός τρισδιάστατου ζωγραφικού σύμπαντος που καλεί τον θεατή να εισέλθει στη μαγεία των δικών της παραμυθιών.
Ο σύγχρονος άνθρωπος χρειάζεται μαζί με τη ρεαλιστική του βάση στην πραγματικότητα και τη δυνατότητα να μπορεί να ονειρεύεται να ξεφεύγει μεσ’ από το παραμύθι, την έκφραση των βαθύτερων αναγκών και συναισθημάτων του, γιατί μόνο όποιος μπορεί να ονειρευτεί μπορεί να διεκδικήσει και ένα καλύτερο κόσμο για το αύριο !
