Το έργο πολήΤΤες, μιλάει για μια κοινωνία σε σημείο μηδέν, με πολίτες που ξόδεψαν όλα τους τα χαμόγελα στον αγώνα μέχρι που κατάλαβαν ότι δεν τους έμεινε τίποτα. Ή μήπως, μέσα από την ήττα, τα κέρδισαν όλα;
Πώς είναι να είσαι πολίτης μιας χώρας που χάνει;
Τί είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπίσεις. Τον θυμό, τον φόβο ή την ήττα;
Τί έχει μεγαλύτερη αξία? Η μάχη ή το αποτέλεσμα;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μπορείς να γίνεις ήρωας μέσα από μια αποτυχία;
Σήμερα για ποιoύς πολίτες θα ψάλλουμε κλέα ανδρών;
Για την ανάπτυξη της κίνησης η Απέργη και οι συνεργάτες της μελέτησαν την έννοια και τους τρόπους του θρήνου στον χορό της αρχαίας τραγωδίας, προσπαθώντας να μεταφέρουν τη θρηνητική χορευτική παράσταση/κατάσταση/αναπαράσταση σε σύγχρονα πλέγματα πολιτών που βρίσκονται ενώπιον της ήττας και του φόβου. Η ομαδική αυτή συνθήκη του θρήνου είναι μια ριζοσπαστική αντιμετώπιση του ίδιου του φαινομένου της απώλειας. Όπως ισχυρίζεται η παράσταση, καταλαμβάνοντας τον χώρο της απώλειας κατακτούμε την τέχνη της παρηγορίας, και σε συλλογικό επίπεδο αναγνωρίζουμε τη σοφία της από κοινού ανάκαμψης και αλλαγής.
Αντλώντας εξίσου τα υλικά του από νεότερους ιστορικούς και λογοτέχνες (Edouard Said, Δημήτρης Δημητριάδης, Edouard Glissant, Κωστής Καρπόζηλος κ.ά), το έργο Πολήττες εμφανίζεται με έναν τίτλο- λογοπαίγνιο προκειμένου να επισημάνει τις κοσμογονικές αλλαγές της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, την καταστρατήγηση της έννοιας και των δικαιωμάτων του πολίτη κάτω από την προσφυγική κρίση και τις συντηρητικές πολιτικές που καταπιέζουν κάθε είδους μειονότητες.
Η κληρονομιά των ελληνικών μύθων και του δράματος επεκτείνεται μέσα από την αντίληψη μιας ποιητικής πολιτικής η οποία αναγνωρίζει τις ανάγκες των αναδυόμενων κοινωνιών, όπου οι τάξεις μετατοπίζονται, οι έμφυλες ταυτότητες επαναπροσδιορίζονται και οι ατομικότητες, μέσα από την ψυχολογική και σωματική καταπόνηση, αμβλύνονται.
Σε αυτές τις αταυτοποίητες ακόμη κοινωνίες, οι σύγχρονοι πολίτες του κόσμου, ακούν τους τελευταίους ήχους του γνώριμου και μαθαίνουν να αναγνωρίζουν τη γονιμοποιητική, οργανική παρουσία του χάους. Στέκονται μπροστά στην αδήριτη ανάγκη να επινοήσουν νέους ήχους, νέες εικόνες και άλλες γλώσσες για να περιγράψουν την πραγματικότητα που έρχεται.
Συντελεστές
Σύλληψη-Χορογραφία: Πατρίσια Απέργη
Σύμβουλος Δραματουργίας: Tζωρτζίνα Κακουδάκη
Μουσική: Γιώργος Πούλιος
Σκηνικά: Δημήτρης Νασιάκος
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός χορογράφου: Δημήτρης Οικονομίδης
Σχεδιασμός προωθητικού υλικού: Καλλίνα Κυρατσούλη
Φωτογραφία: Tάσος Βρεττός
Παραγωγή: Ομάδα χορού Αερίτες
Εκτέλεση παραγωγής: Ρένα Ανδρεαδάκη
Σύμβουλος επικοινωνίας: Σάσα Παπαχριστοπούλου
Ερμηνεία – Δημιουργική Επεξεργασία: Ηλίας Χατζηγεωργίου, Εύα Γεωργιτσοπούλου, Alex Gotch, Λαμπρινή Γκόλια, Ραφαήλ Μπουμπουχερόπουλος
Το έργο έχει επιχορηγηθεί από το ΥΠΠΟΑ
