Φίλιππος Δραγούμης / Μουσικός
Η Πανούκλα του Καμύ μιλάει για τον θάνατο ενώ ταυτόχρονα συμφιλιώνει με αυτόν, σαν να είναι το απλούστερο καθημερινό πράγμα. Αυτό που συγκλονίζει, σε αυτήν την εκδοχή, είναι η υπερρεαλιστική και ευρηματική σκηνοθεσία της Πηνελόπης Φλουρή, που μέσω της παράλογης χορευτικής και μη κίνησης, των αιφνιδιασμών, της μουσικής που δουλέψαμε μαζί, αποδίδει μια ατμόσφαιρα– εξαιρετικά γνώριμη που όμως είναι ταυτόχρονα σαν να προέρχεται από ένα παράλληλο σύμπαν.
Η συλλογική δουλειά μας πάνω στο κείμενο και το κολάζ διαφόρων φαινομενικά ετερόκλητων στοιχείων εξελίχτηκε σαν οργανική ύλη, απλώθηκε, διακλαδώθηκε, μεταμορφώθηκε. Μερικές φορές θυμίζει πίνακα του Μαγκρίτ– που αναιρεί τον εαυτό του. Η διαφορά ανάμεσα στην ασθένεια και την υγεία εξαλείφεται.
Στο φως της πρόσφατης πανδημίας το κείμενο του Καμύ αποδείχθηκε αιώνιο– η διαφορά μας από έναν καταδικασμένο σε θάνατο είναι μονάχα ο χρόνος — ο χρόνος που έχουμε μπροστά μας. Με την πανούκλα ήρθαμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον ή απομακρυνθήκαμε; Συνεργαστήκαμε ή διχαστήκαμε; Τα ερωτήματα αυτά, που θέτουν τα πρόσωπα της παράστασης παραμένουν αναπάντητα, όμως τίθενται με επιτακτικό τρόπο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ανδρέας Μυλόπουλος / Ηθοποιός
Στην Πανούκλα 2022 περνάμε από τον σουρεαλισμό στο δράμα, από το αστείο στο αναπόφευκτο, με ευελιξία και στυλ μέσα σε μια “πόλη τελείως μοντέρνα”. Με αυτόν τον τρόπο εξερευνούμε τη σύγχρονη πραγματικότητα και δημιουργείται μια εμπειρία μέσα στην οποία μπορεί καμία/κανένας να νοιώσει και να συνειδητοποιήσει στιγμές, συμπεριφορές κι αλήθειες που περνάνε στα “ψιλά γράμματα” παραμένοντας συχνά στο ασυνείδητο κομμάτι της ύπαρξής μας. Γιατί όσα μας πονούν , μας ενοχλούν και μας βασανίζουν δύσκολα ομολογούνται. Οι ήρωες-αντιήρωες στο έργο αυτό περνάμε από το “όλα βαίνουν καλώς” στην απόλυτη καταστροφή και το αντίστροφο. Αυτό είναι παράδοξο ή μήπως οικείο; Αυτό που με συγκινεί στην Πανούκλα 2022, είναι ότι με τρόπο γοητευτικό, ευφυή και χαριτωμένο, αγγίζει, ψάχνει, φωτίζει την παράλογη πραγματικότητα αλλά γεμάτη συναισθήματα, όνειρα, ελπίδες και ανομολόγητους πόθους. Μια γλυκιά ματιά στην ανθρώπινη απελπισία και στον καθημερινό ψυχικό, σωματικό, νοητικό αγώνα του ανθρώπου.
Τάσος Ράπτης / Ηθοποιός
Πέντε άνθρωποι (χώρια οι συντελεστές) που μοιάζουμε και δε μοιάζουμε, ταιριάζουμε και δεν ταιριάζουμε, μαζευτήκαμε πριν κάτι μήνες μέσα στα κρύα, με μπουφάν και κασκόλ και σκουφιά κι αρχίσαμε να συνδέουμε τα κομμάτια του παζλ της Πανούκλας. Κρυώσαμε, πονέσαμε, κουραστήκαμε, πεινάσαμε, συγκρουστήκαμε, κλάψαμε και αγαπήσαμε ο ένας τον άλλον και είμαστε έτοιμοι να παρουσιάσουμε το αποτέλεσμα του μόχθου μας. Ε, αυτό είναι συγκινητικό. Για το κείμενο δε θέλω να μιλήσω. Προτιμώ να το κάνουν οι θεατές.
Αναστασία Τζελέπη / Ηθοποιός
Ο Α. Καμύ γράφει με τέτοιο τρόπο που μιλάει σε όλους μας. Το έργο αυτό, πιο επίκαιρο από ποτέ, έρχεται να μας συντονίσει στη νέα μας πραγματικότητα. Μας βάζει σε μία διαδικασία συνεχούς ενδοσκόπησης. Ποιοι είμαστε; Τι είμαστε; Τι κάνουμε; Γιατί το κάνουμε; Για πόσο θα το κάνουμε; Τα αποσπάσματα του έργου που έχουν επιλεγεί από το βιβλίο για την παράσταση και ο συνδυασμός τους με την πρωτότυπη μουσική του Φίλιππου, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα μέσα στην οποία σαν ηθοποιός, με γνώμονα το σώμα και την αναπνοή, μου δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνήσω όλα όσα με αφορούν και θα ήθελα να μοιραστώ. Η ζωή, ο θάνατος, η μοναξιά, η απώλεια, ο έρωτας, η πηγαία χαρά… Αισθάνομαι ότι όλοι μας, με ουσιαστική δουλειά και πολύ μεράκι έχουμε φτιάξει ένα παιχνίδι με κάποιους κανόνες, το οποίο είμαστε έτοιμοι να το επικοινωνήσουμε σε άλλους. Ένα παιχνίδι που καλούμαι να παίξω σαν παιδί. Και δεν το χορταίνω.
Πηνελόπη Φλουρή: Σκηνοθέτις /Ηθοποιός
Η Πανούκλα του 2022, είναι μια σύγχρονη ματιά πάνω στο έργο του Α. Καμύ. Μιλάμε για μια πόλη τελείως μοντέρνα μέσα στην οποία αναζητάμε την χαρά, την ψυχική και σωματική γαλήνη όταν εμφανίζεται η «συμφορά», η Πανούκλα. Τραγουδάμε, χορεύουμε, γελάμε για να ξορκίσουμε το κακό και λέμε πανανθρώπινες αλήθειες μέσα από μια απλότητα που μας ενδιέφερε να τις αποδώσουμε μιας και τα πρόσωπα του έργου δεν έχουν τίποτε το σπουδαίο. Ακολουθούν μια ρουτίνα όπως επιβάλλει η σύγχρονη κοινωνία. Σχεδιάζουν, προγραμματίζουν και ματαιώνονται. Πονούν. Ο πόνος προέρχεται από την φθορά της σκέψης και είναι πρώτα ψυχικός, πνευματικός κι έπειτα σωματικός. Ο Σισύφειος αγώνας αιώνιος. Η «πανούκλα» εμφανίζεται να αφυπνίσει, να φωτίσει κι έπειτα να θεραπεύσει τα τραύματα. Μας φέρνει πιο κοντά τον έναν στον άλλον. Οι συνεργάτες μου κι εγώ με γενναιότητα στεκόμαστε μέσα σε τούτο τον κόσμο γεμάτο αντιφάσεις, αντιστεκόμαστε στο σκοτάδι που μας περιβάλλει και φτιάχνουμε την δική μας Πανούκλα, τοποθετημένη στην Ελλάδα του σήμερα για να αγκαλιάσουμε τους φόβους, τον πόνο και την θνητότητά μας. Πέφτουμε, σηκωνόμαστε, χτυπάμε, πονάμε κι έπειτα συνεχίζουμε.. (Δεν μπορώ να συνεχίσω. Θα συνεχίσω.)
Photo Credit: © Κατερίνα Αρβανίτη
