Είναι εκπληκτικό να σκεφτεί κανείς ότι η προετοιμασία για το ανέβασμα του Birthland ξεκίνησε πριν ένα χρόνο. Η Ελένη Αποστολοπούλου και η Βένια Σταματιάδη είχαν ήδη δουλέψει πάνω σε διάφορες ιδέες όταν με κάλεσαν να συμμετέχω στην ομάδα τους ως θεατρική συγγραφέας, κάτι που με γέμισε χαρά.
Για πολλούς μήνες συζητούσαμε τα θέματα που θέλαμε να αναδείξουμε, κάναμε έρευνα και αναπτύξαμε την προσέγγιση και το περιεχόμενο του έργου. Μόνο μετά από αυτή τη λεπτομερή προετοιμασία ξεκίνησα να γράφω το έργο με τίτλο «Birthland Τα καλά κορίτσια δεν μιλανε γι αυτά». Έγραφα με την ίδια «παιχνιδιάρικη» διάθεση που ένιωθα κατά τη διάρκεια της συνεργασίας μας και με την ταπεινότητα που πηγάζει από την εμπιστοσύνη που μου έδειξε η ομάδα.
Ελπίζω το αποτέλεσμα να είναι ένα έργο, που καταπιάνεται με δύσκολα θέματα αλλά με επνευσμένο τρόπο, ώστε να μπορεί εύκολα να επικοινωνηθεί με τους millenians.
Η δουλειά πάνω στο Birthland με έκανε να κοιτάξω πιο προσεκτικά την παραδοξότητα του διλημματος που αντιμετωπίζουν πολλές γυναίκες. Το δίλημμα παιδί ή καριέρα δεν είναι καινούργιο, όμως έχει περάσει από πολλές μορφές και συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και σήμερα όπου θεωρούμε ότι η σύγχρονη γυναίκα μπορεί να έχει τα πάντα. Αυτή η επιδίωξη σπάνια καταλήγει σε win-win κατάσταση για τη γυναίκα, καθώς τόσο ο καπιταλισμός όσο και η πατριαρχία στηρίζονται στις θυσίες που κάνουν οι γυναίκες. Μία από αυτές τις θυσίες είναι ο χρόνος.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ζούμε κάτω από την ψευδή πεποίθηση ότι είτε δεν υπάρχει ποτέ αρκετός χρόνος για να πετύχουμε όσα αναμένονται από εμάς, είτε ότι ποτέ δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να πετύχουμε όσα θέλουμε. Η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος δεν υπάρχει, επειδή το σύστημα στο οποίο ζούμε δεν είναι ευνοϊκό για τις γυναίκες – το παιχνίδι είναι «στημένο».
Γι’ αυτό, η πρωταγωνίστριά μας, η Βεατρίκη, βρίσκεται σε μια κατάσταση όπου σχεδόν δεν υπάρχει χρόνος να αποφασίσει – να πετύχει το όνειρό της να πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία ή να κάνει παιδί.
Η αλήθεια είναι ότι, ανάλογα με τη χώρα, το σύστημα μπορεί να είναι πιο ή λιγότερο υποστηρικτικό στο να διαχειριστεί μια γυναίκα αυτό το δίλημμα, με διάφορα είδη υποστήριξης όσον αφορά στα προνόμια για τις εγκύους, καθώς και νόμους κατά των διακρίσεων. Ωστόσο, δεν γνωρίζουμε ακόμα καμία χώρα όπου η δυνατότητα να γεννήσει μια γυναίκα την τοποθετεί σε ευνοϊκή θέση στον καπιταλιστικό αγώνα. Αυτό το έργο είναι μια ευχάριστη «επανάσταση» ενάντια σε αυτό που η Βένια Σταμαδιάδη κάποτε περιέγραψε ως «φόβος πασπαλισμενος με χρυσόσκονη».
Αυτό που επίσης νιώθω πραγματικά υπέροχο είναι το γεγονός ότι η συνεργασία τριών γυναικών που ζουν σε τρεις διαφορετικές χώρες, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα που καμία από αυτές δεν θεωρεί μητρική της, ήταν όχι μόνο εφικτή, αλλά και καλλιτεχνικά δημιουργική και ανταποδοτική. Νομίζω ότι το γεγονός ότι έπρεπε να μιλήσουμε λίγο παραπάνω, για να κατανοήσουμε η μία την άλλη άνοιξε νέες προπτικές και δρόμους ελευθερίας.
Πριν από αυτό το έργο, δεν είχα φανταστεί ότι θα μπορούσα να γράψω σε γλώσσα εκτός της δικής μου, όμως η αγγλική γλώσσα που επέλεξα να γράψω, ήταν η γλώσσα της επικοινωνίας μας. Ήταν ένα εργαλείο που χρησιμοποιούσαμε προς όφελός μας για μήνες και το να το χρησιμοποιήσω και πάλι για να δημιουργήσω αυτό το έργο φαινόταν φυσικό.
Με μεγάλη προσμονή και υπερηφάνεια, ανυπομονώ να παρακολουθήσετε το «Birthland Τα καλά κορίτσια δεν μιλάνε γι αυτά» στην Αθήνα.
Photo Credit: Zoran Otrupčak
