Πόσες στιγμές κράτησα στα χέρια μου το κενό της ζωής μου, μια στιγμή όπου τίποτα δεν με χωρούσε, κανείς δεν μπορούσε να μεταβολίσει συναισθήματα και σκέψεις που έπρεπε εγώ να αντέξω, να κρατήσω, να βιώσω και να στοχαστώ. Να μη βουλιάξω κυρίως μέσα στην ίδια την ύπαρξή μου, να μη γίνει το κενό αδιέξοδο, αλλά με αυτά τα υλικά να εξηγήσω μέσα μου με λέξεις, εικόνες, αρώματα, γεύσεις το σχοινί πάνω στο οποίο στηριζόμουν. Δεν ήταν στέρεο, δίχτυ ασφαλείας δεν υπήρχε, εγώ έστεκα αιωρούμενη και βαριά την ίδια στιγμή, η εγκατάλειψη έχει μεγάλο μερίδιο θλίψης και τύψης και εγώ δεν ήθελα, από τη φύση μου, να εγκαταλείψω ούτε να εγκαταλειφθώ. Εκείνες τις μικρές ώρες, έπιανα ως έφηβη μολύβι και χαρτί, μεγαλώνοντας υπολογιστή, τα τελευταία πολλά χρόνια πιάνω το μαγικό εξάρτημα του χεριού, τη συνέχεια μου, το κινητό μου, και γράφω μικρούς στίχους, ολόκληρες ιστορίες, ποιήματα.
Δεν ξέρω να πω τι σημαίνει ποίημα. Τι σημαίνει να είσαι ποιητής ή ποιήτρια. Το να είσαι συγγραφέας μπορεί να είναι πιο βατό, πιο γήινο, πιο συγκεκριμένο. Ποιητές δεν θα έπρεπε να είμαστε όλοι; Καταρχάς της ζωής μας; Δεν έχουμε φτιάξει όλοι μας κάποτε ένα κάστρο στην άμμο; Αυτό από μόνο του δεν είναι το μεγαλύτερο στοίχημα στη ζωή; Το πιο θνησιγενές πάτημα στην αιωνιότητα; Να φτιάξεις ένα κάστρο στην άμμο. Αυτό δεν είναι ολάκερη η ζωή μας;
Και σκαλίζοντας με λέξεις κεντήματα, μικρά και άτεχνα, ή μπαλώματα, για να μην μπάζω εγώ από παντού, γιατί πάντα πρέπει να σηκωθείς την επόμενη μέρα και να αδράξεις τη μέρα. Και ας είναι κάτι άπιαστο η μέρα, εσύ πρέπει να κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις, έτσι και εγώ ποτισμένη μέχρι τα βάθη της φλέβας μου, ποτισμένη από την ανάγκη μιας κανονικής καθημερινότητας, άφηνα κάπου κρυμμένα τα ποιήματά μου μέσα στα χρόνια. Μέσα στα πολλά χρόνια που μια μετρά η ζωή μου. Με λύπη σήμερα ομολογώ ότι δεν τα προστάτευσα πάντα. Ποιήματα χάθηκαν, ευτυχώς μερικά σώθηκαν χάρη κυριολεκτικά στην καλοσύνη των φίλων που τους τα είχα στείλει. Ακροβατώ ακόμα στο να χάνω κομμάτια της έμπνευσής μου, ίσως ασυνείδητα για να διαφυλάξω λίγο από το τυχαίο του ανθρώπινου, της σκιάς που όλοι θα γίνουμε, που θέλει τελικά να μην παίρνουμε πολύ σοβαρά τον εαυτό μας.
Στην πρώτη καραντίνα, μόλις άρχισε η πανδημία, εκείνο τον χειμώνα που έφευγε ένα εξαιρετικά δύσκολο για μένα 2019 και ανέτειλε ένα δύσκολο για όλους 2020, στάθηκα ολόσωμη απέναντί τους, απέναντι στον εαυτό μου που είχε γράψει ποιήματα για το τι σημαίνει να είσαι σήμερα γυναίκα και πόση διαδρομή και απώλειες, και θλίψη, και χαρά και εγκατάλειψη σημαίνει αυτή η διαδρομή, και ενώ είχα πει ότι αυτά τα ποιήματα δεν θα τα δει το φως της ημέρας, ενώ βυθιζόμασταν λόγω του φόβου του θανάτου στο σκοτάδι, τόλμησα να τα ξαναδιαβάσω και να συγκεντρώσω όσα μου φάνηκαν ότι έχουν μια συνειρμική αλληλουχία, έναν κοινό τόπο, μια κοινή θεματική. Και μόλις τα μάζεψα και τα δούλεψα λιγάκι, τα έδωσα στην εκδότριά μου την κα Λίζα Σιόλα, την οποία δεν γνώριζα μέχρις εκείνη τη στιγμή. Αλλά η μορφή της, η στάση της στα πράγματα και η ευγένειά της με έκαναν να αισθανθώ ότι μπορώ να αφήσω στο κατώφλι της τα μωρά μου, που δεν ήταν μεν νεογέννητα αλλά ήταν εξίσου εύθραυστα. Και την εμπιστεύτηκα. Κυρίως εμπιστεύτηκα τον εαυτό μου, σε μια εποχή όπου όλοι συναγωνιζόμαστε για μια περίοπτη θέση στον ήλιο, να ξεκουράζομαι μέσα στις ποιότητες της αφαίρεσης και της παθητικότητας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Επέτρεψα στον εαυτό μου να αφήσω τον αγώνα δρόμου και να απολαύσω την ανάσα μου. Χωρίς φόβο χωρίς πάθος. Η “Κόρη Χωρίς Πλάτη” ανήκει μεν στο παρελθόν μου, αλλά με δικαιώνει γιατί μάλλον για να ποιήσουμε το παρόν μας, πρέπει να μην έχουμε τόσες πολλές ασφαλιστικές δικλείδες. Ίσως η ζωή είναι ένας μετεωρισμός ανάμεσα σε όσα δεν θα μάθουμε ποτέ για εμάς και σε όσα δεν θα μάθουμε ποτέ για τους άλλους. Αλλά εκεί είναι όπου χωρά η αγάπη. Εκεί δημιουργείται η ποίηση.
Μαριαλένα Σπυροπούλου
Η Μαριαλένα Σπυροπούλου (Αθήνα 1977) εργάζεται ως ψυχολόγος και ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια. Αρθρογραφεί στα ΜΜΕ συστηματικά από το 2003. Έχει εκδώσει μια νουβέλα (“Ρου”, 2016), ένα ψυχαναλυτικό παραμύθι (“Μαγικός Καθρέφτης” 2018), ένα μυθιστόρημα (“Τάισέ με”, 2020). Η “Κόρη Χωρίς Πλάτη” είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή. από τις Εκδόσεις Στερέωμα.
Διαβάστε επίσης:
Κόρη Χωρίς Πλάτη: Η ποιητική συλλογή της Μαριαλένας Σπυροπούλου από τις Εκδόσεις Στερέωμα
