Live: En Lefko Festival 2014 @ Τεχνόπολις Δήμου Αθηναίων

Feel The Vibration

Δύο υπαίθριες σκηνές κι ένα αυτοσχέδιο κλειστό κλαμπ. Ελληνική μπίρα και χαβανέζικα, πορφυρά κολιέ από λουλούδια. Ένα κόκκινο καπέλο και νεοψυχεδέλεια υπό βροχή. Πολύς κόσμος χωρίς κανένα αίσθημα κλειστοφοβίας. Πολλή μουσική χωρίς καμία διάθεση σνομπισμού. Ένα φιλόδοξο, πρωτότυπο ραδιοφωνικό φεστιβάλ και το φουγάρο της Τεχνόπολης να δεσπόζει προστατευτικά από πάνω του.

Από την Τάνια Σκραπαλιώρη

Το φεστιβάλ του ραδιοφωνικού σταθμού Εν Λευκώ 87.7 έλαβε χώρα και ολοκληρώθηκε για δεύτερη συνεχή χρονιά την Παρασκευή 20 και το Σάββατο 21 Ιουνίου 2014 με ήρεμα επιτυχημένο τρόπο, αφήνοντας σε όσους το στήριξαν και βρέθηκαν στον υπέροχο χώρο της Τεχνόπολης του Δήμου Αθηναίων έστω και για ένα κομμάτι αυτού του διημέρου γλυκιά και ευχάριστη αίσθηση. Αυτό που ξεκίνησε πέρυσι ως νιόκοπο εγχείρημα έδειξε διαθέσεις καλλιτεχνικής «θεσμοποίησης» αυξάνοντας σκηνές, μεγεθύνοντας line-up και σπάζοντας το φράγμα της μονοήμερης διάρκειας.

Μπορεί πέρυσι να είχε το χαρακτήρα του εντελώς φρέσκου δρώμενου παρουσιάζοντας στο ελληνικό κοινό μια σφιχτή αλλά ποιοτική ομάδα καλλιτεχνών, οι οποίοι ιδωμένοι συνολικά αντικατόπτριζαν όσο το δυνατόν αντιπροσωπευτικότερα τη σφραγίδα του σταθμού στα fm και στο εγχώριο dj culture, ωστόσο και το φετινό πρόγραμμα υπήρξε άκρως ενδιαφέρον, δεμένο και χαρακτηριστικό της καλώς εννοούμενης ποικιλομορφίας και του ανήσυχου πνεύματος ενός από τους ιστορικότερους αθηναϊκούς μουσικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Η εναρκτήρια μέρα του Φεστιβάλ ίσως να ήταν η δυσκολότερη καθώς ήταν αυτή που αντιμετώπισε την απειλή της καλοκαιρινής μπόρας και τις τροπικές διαθέσεις του φετινού Ιουνίου. Το 5/25 stage –τη μικρή σκηνή/προσθήκη της φετινής διοργάνωσης- είχαν την τιμητική τους οι ντόπιες καταπληκτικές μπάντες που εδραιώνουν εαυτούς τα τελευταία χρόνια στην indie συνείδηση των Ελλήνων music nerds, με τους Egg Hell να ανοίγουν όμορφα το Φεστιβάλ και τα ενδιάμεσα sets των Wedding Singers και των Baby Guru  να αποτελούν από επιτυχημένα μέχρι πολύ επιτυχήμενα live acts, εφάμιλλα με αντίστοιχα του εξωτερικού. Ίσως η μικρή διάρκεια της εμφάνισης των Wedding Singers να τους αδίκησε καθώς το χτισμένο σε καταπληκτικές και δυναμικές διασκευές ‘80s και ‘90s hits πρόγραμμα χρειάζεται ξεδίπλωμα τουλάχιστον δύο ωρών για να παρασύρει, ωστόσο η παρέα του Λάμπη Κουντουρογιάννη στάθηκε στο ύψος της. Όσο για τους ταχύτατα ανερχόμενους Baby Guru, οι στιγμές του “Marginalia” ανακατεμένες με τις σταγόνες της βροχής που είχε αρχίσει να πέφτει συνέθεσαν μια εξωτική ηλεκτρισμένη καρτ ποστάλ που δικαίως πήρε τη θέση της στις αγαπημένες εμπειρίες του διημέρου.

Τα κυρίως acts της Παρασκευής στο main stage συμπεριλάμβαναν τη blender και mixgrill διάθεση του Κουρδουαυστριακού Karuan, η οποία δεν ήταν καθόλου κακή για ζέσταμα και την ονειρική trip hop των Hooverphonic, οι οποίοι αν και άψογοι τεχνικά δεν κατάφεραν όσο θα ήθελαν οι ίδιοι αλλά και οι διοργανωτές να τονώσουν το αμήχανο –κυρίως λόγω του καιρού- κοινό, χωρίς ωστόσο να παραβλέψουμε ότι οι υπεραγαπημένες από τους Έλληνες ακροατές επιτυχίες τους “Mad About You» και “Vinegar and Salt” δεν προκάλεσαν τον αναμενόμενο ενθουσιασμό.

Το κάτι παραπάνω που ζητούσαν οι παρευρισκόμενοι από τους Hooverphonic το πήραν όταν έφτασε η ώρα των Σκοτσέζων του Jim Kerr. Οι Simple Minds σίγουρα δεν είναι αυτό που ήταν τη χρυσή εποχή του new wave, όταν γέμιζαν μεγάλα στάδια και αρένες. Το παραλίγο μεγαλείο τους ίσως θυσιάστηκε στο βωμό της αλλαγής των καιρών. Είναι ακόμα σε θέση όμως να αποδείξουν γιατί ήταν αυτό που ήταν τότε, με έντιμη καλλιτεχνική παρουσία και καθαρές καλλιτεχνικές προθέσεις, χωρίς εκπτώσεις και δίχως ίχνος υπεροψίας. Το βράδυ προς νύχτα της Παρασκευής ανήκε αποκλειστικά σε αυτές τις μουσικές τους αποδείξεις που με εμπροσθοφυλακή το “Waterfront” γέμισαν τους νοσταλγούς του ροκ τους από κάτω με τα υπέροχα riff τους, την πρώιμη ηλεκτρονική κουλτούρα τους και τα χαρακτηριστικά φωνητικά που ξεχύθηκαν από το στόμα του Kerr σαν να μην πέρασε μια μέρα από την πρεμιέρα του “Breakfast Club”.

Το Σάββατο ήταν ακόμα πιο γλυκό και συγκινητικό. Η ακύρωση της εμφάνισης του ταλαντούχου music vintage διοπτροφόρου Nick Waterhouse λόγω αιφνίδιου προβλήματος υγείας δεν ήταν ικανή να επιφέρει μεγάλο πλήγμα στη διοργάνωση, ακόμα κι αν η προσθήκη των Xaxakes δεν θα μπορούσε ποτέ να καλύψει το καλλιτεχνικό κενό του νέου rhythm n blues/soul αστεριού της Καλιφόρνια, πολύ περισσότερο όταν ο Waterhouse αποτελεί και μία από τις «ανακαλύψεις» του σταθμού. 

Και πώς θα μπορούσε να επηρεαστεί μία συναυλιακή ημέρα που είχε στο δυναμικό της το σύμβολο του Boy George? Ίσως να μην είναι δημοσιογραφικά δόκιμο να ξεκινάς την περιγραφή ενός event από το τέλος αλλά δεν μπορεί να γίνει και πολύ διαφορετικά όταν έχεις να κάνεις με ένα καλλιτέχνη που παίρνει δικαιωματικά τη μερίδα του λέοντος από τον αντίκτυπο της όποιας διοργάνωσης. Και ο Boy George είναι ένας τέτοιος καλλιτέχνης.  Χαρακτηριστική φιγούρα του αγγλικού Νεορομαντικού κινήματος που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’70, σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά με την προώθηση της ιδέας της ελευθερίας μέσα από την αμφιλεγόμενη καλλιτεχνική δημιουργία του, τόσο όταν δισκογραφούσε με την μπάντα του Culture Club, όσο και ως solo performer. Το ανδρόγυνο στιλ του, οι glam επιρροές από το μεγάλο David Bowie και η ποιοτική του pop του έχουν δώσει όλο εκείνο το star quality που επεδίωξε να έχει και του έχουν χαρίσει  προεκτάσεις συμβολικής περσόνας.

Η εμφάνιση του με ένα κόκκινο καπέλο το Σάββατο ήταν μια όμορφη επιστροφή μετά την τελευταία του επίσκεψη στην Ελλάδα το 1985, όταν είχε λάβει όχι και τόσο κολακευτικά σχόλια από μερίδα του Τύπου. Αυτή τη φορά, περιστοιχισμένος από μια εκπληκτική μπάντα με υπέροχα πνευστά και φωνητικά και εντυπωσιακή κιθάρα, καταχειροκροτήθηκε τόσο από όσους τον είχαν αγαπήσει ως ‘80s popstar, όσο και από τους νεότερους, οι οποίοι δε σταμάτησαν να χορεύουν τις κλασσικές του επιτυχίες  αλλά και το σύνολο σχεδόν του τελευταίου album του, “This is What I Do”, το οποίο ο μουσικός Guardian χαρακτήρισε ως «την επιστροφή της χρονιάς».

Λίγο πριν τον Boy George, το main stage είχε σαρώσει ο κύριος Gramatik, o Σλοβένος που έχτισε με τα homemade beats του ένα φανατικό κοινό μέσω internet, πριν καλά καλά ενηλικιωθεί. O bluestep ήχος του, αποτελούμενος από γκρουβάτη dubstep και νοσταλγικά oldies samples πλημμύρισε το Σαββατόβραδο για μία και πλέον ώρα, ενώ το set του ήταν σκέτη έμπνευση για οποιονδήποτε επίδοξο dj παρεμφερούς στιλ τυχόν τον παρακολουθούσε. 

Στα συν της βραδιάς και η εμφάνιση της Jessica 6 στο 5/25 stage, μεταξύ Gramatik και Boy George καθώς και το ιδανικό κλείσιμο στο Dance Stage από τον «Εν Λευκώ» ΝΤΕΙΒΙΝΤ (κοινώς το ραδιοφωνικό παραγωγό Γιώργο Μπακαλάκο) σε αγαστή συνεργασία με τους πιονέρους της electro nu disco και γαλλικής house αντίστοιχα, Aeroplane και Alex Gopher. Όπως μαθεύτηκε, όσοι αψήφισαν το άγγιγμα του ορίου του curfew της Τεχνόπολης και χώθηκαν μέσα στο club του φεστιβάλ, χόρεψαν μέχρι το πρωί.

Κάποιο τραγούδι από τα καινούρια του Boy George έχει ως επωδό τη φράση “Feel The Vibration”. Δεν έχει σημασία αν ξεκοκάλισε κανείς το 2ο En Lefko Festival, αν είδε όλους τους καλλιτέχνες, ή μερικούς, ή μόνο έναν, αν ξενέρωσε με τη βροχή για λίγο ή αν γούσταρε σαν τρελλός και τις δύο μέρες. Το θέμα είναι ότι, με κάποιους πρόχειρους υπολογισμούς, όποιος βρέθηκε εκεί έστω και για λίγο, λογικά ένιωσε αυτή τη δόνηση. Είναι ένα έξυπνο φεστιβάλ φτιαγμένο έτσι ώστε να προσφέρει δόνηση για όλους όσους αγαπούν τη μουσική. Ακριβώς όπως και ο σταθμός. Γι αυτό αξίζει να συνεχίσει να υπάρχει.

Και του χρόνου !