Από το Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011 θα παρουσιαστεί στο θέατρο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης η παράσταση Costa Rica, ένας

μονόλογος του Αλέξανδρου Ντερπούλη με την Καλλιρρόη Μυριαγκού. Η ηθοποιός λίγες ημέρες πριν την πρεμιέρα μιλά στο Culturenow.gr για την παράσταση, τον επίγειο παράδεισο, την ευτυχία και τις τάσεις φυγής της ηρωίδας Ρόζυ η οποία καλείται να δώσει απάντηση στο καίριο ερώτημα: Αλήθεια πως αναγνωρίζει κανείς την ευτυχία από την αρχή;

Συνέντευξη: Μαριάννα Παπάκη

CultureNow.gr: Από τις 26 Φεβρουαρίου θα παρουσιάσετε στο θέατρο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης την παράσταση Costa Rica. Μιλήστε μας λίγο για το έργο του Αλέξανδρου Ντερπούλη… Πώς προέκυψε και ποια είναι με λίγα λόγια η υπόθεσή του;

Καλλιρρόη Μυριαγκού: Μιλάει για την ανάγκη μας να τα παρατήσουμε όλα και να φύγουμε μακριά, πολύ μακριά, για να κάνουμε μια πραγματικά καινούργια αρχή! Η Ρόζυ, η ηρωίδα του έργου, επιθυμεί διακαώς να φύγει για Costa Rica. Στο σπίτι της όλα είναι πακεταρισμένα, οι βαλίτσες έτοιμες ή σχεδόν έτοιμες. Το μόνο που μένει είναι ένα τακ στο πληκτρολόγιο και έχει το εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την Costa Rica.

Μόνο που αυτό το τακ δεν είναι τόσο απλό. Το τηλέφωνο χτυπάει, το ίντερνετ κόβεται, το φορτηγό δεν έρχεται ποτέ, οι τράπεζες την καταδιώκουν για τα χρέη της, οι άντρες της ζωής της την αναζητούν, η μάνα της, της αφήνει μηνύματα στον τηλεφωνητή, ο αδερφός της, της χτυπάει την πόρτα… Όλη της η ζωή, όλα τα λάθη που έχει κάνει θα την εμποδίσουν να πατήσει το πληκτρολόγιο και να καταφέρει αυτό το τακ που θα της επιτρέψει να αποδράσει στην εξωτική Costa Rica;

Ξεκίνησε ως μια ιδέα παλιοπαρέας, ύστερα μπήκαν οι αυτοσχεδιασμοί  και σιγά σιγά ολοκληρώθηκε η γραφή του από τον Αλέξανδρο Ντερπούλη.

Cul.N.: Η Costa Rica είναι ο παράδεισος – ζητούμενο; Ο απόλυτος προορισμός; Ποια είναι η δική σας Costa Rica;

Κ.Μ.: Η Costa Rica  συμβολίζει την  ανάγκη του κάθε ανθρώπου που βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής του, έχει χάσει το δρόμο του και θέλει να βρει την ευτυχία. Η δική μου Costa Rica είναι να βρίσκω τη χαρά και την ευτυχία στο απόλυτο τώρα. Πράγμα που δεν είναι εύκολο πολλές φορές.

Cul.N.: Το έργο είναι ένας μονόλογος. Ερμηνεύετε, αν δεν κάνω λάθος, πρώτη φορά μονόλογο. Πώς είναι η εμπειρία και ποια είναι τα εμπόδια αλλά και το δέλεαρ του μονολόγου για έναν ηθοποιό;

Κ.Μ.: Ναι, είναι η πρώτη φορά, θα έλεγα ότι είναι μια σημαντική εμπειρία γιατί σηκώνεις με έναν τρόπο όλο το βάρος της παράστασης, αναμετριέσαι με τον εαυτό σου και έρχεσαι αντιμέτωπος με όλους τους φόβους  και τις δυσκολίες που έχεις. Από την άλλη, έχεις την ευκαιρία να κάνεις μια ολοκληρωμένη πρόταση να συμβάλλεις πιο ουσιαστικά στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Στο συγκεκριμένο μονόλογο, επειδή παρακολουθούμε τη σκέψη της ηρωίδας, έχει αξία πως αυτή  επικοινωνείται με το κοινό ακριβώς, μα ακριβώς, τη στιγμή που γεννιέται.

Cul.N.: Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ πως ολοένα και περισσότερα νέα ελληνικά  θεατρικά έργα έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό θέμα την τάση φυγής νέων ανθρώπων. Πού οφείλεται αυτό κατά τη γνώμη σας, πόσο συνδέεται με τη σύγχρονη πραγματικότητα και πόσο απαισιόδοξο σημάδι μπορεί να είναι, αν κατά τη γνώμη σας, είναι.

Κ.Μ.: Αυτό είναι αλήθεια και είναι αποτέλεσμα όλων των δυσκολιών που έχουν προκύψει στη χώρα τελευταία. Τα πράγματα είναι δύσκολα και απογοητευτικά. Δεν υπάρχουν οι συνθήκες για να σπουδάσει, να αναπτυχθεί πνευματικά και να απορροφηθεί στην αγορά εργασίας ο νέος άνθρωπος. Πάντα έτσι ήταν τα πράγματα στην Ελλάδα. Για να αλλάξει αυτό  πρέπει να γίνουν τεράστιες αλλαγές στην ουσία των πραγμάτων ξεκινώντας ο καθένας από τον εαυτό του, να αλλάξει ο καθένας τον εαυτό του. Μπορεί;

Cul.N.: Ως ηθοποιός ποια θα ήταν, αν υπήρχε ή και αν πιστεύετε πως υπάρχει, η «Ιδανική Πολιτεία» θεατρικά; Η χώρα που αποτελεί τον θεατρικό παράδεισο σήμερα για έναν καλλιτέχνη;

Κ.Μ.: Οι πιο αναπτυγμένες χώρες είναι πιο κοντά σε αυτό. Αλλά δεν πιστεύω ότι υπάρχει πουθενά παράδεισος για τον καλλιτέχνη. Και γιατί να υπάρχει; Αν υπήρχε δεν θα υπήρχε καν τέχνη.

Cul.N.: Και για την Ελλάδα ποια είναι η γνώμη σας σχετικά με τη θεατρική πραγματικότητα τόσο ως προς τις παραστάσεις και τις παραγωγές όσο και ως προς τις συνθήκες δημιουργίας;

Κ.Μ.: Είναι αρκετά παρήγορο ότι αυτή τη στιγμή στην Αθήνα υπάρχει μεγάλη ανάγκη για δημιουργία, άπειρες ομάδες παλεύουν χωρίς πόρους, χωρίς κανένα στήριγμα, δημιουργώντας έτσι το δικό τους δρόμο αντίστασης.

Cul.N.: Τα δικά σας καλλιτεχνικά όνειρα ποια είναι; Κλείνοντας, μιλήστε μας λίγο για εσάς… Πότε αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θέατρο;

Κ.Μ.: Να μπορώ να συνεχίζω να ζω από τη δουλειά μου, χωρίς να φοβάμαι, να αποφεύγω όσο μπορώ τους συμβιβασμούς, να βρίσκω κάθε φορά το αληθινά καινούριο στην τέχνη μου, να βρίσκω ανθρώπους που έχουν τις ίδιες αναζητήσεις, να εξακολουθώ να ανήκω στη θεατρική οικογένεια της χώρας μου.

Cul.N.: Υπήρξε κάποια παράσταση – ερέθισμα που σας κέντρισε το ενδιαφέρον και σας ώθησε να στραφείτε επαγγελματικά προς αυτή την κατεύθυνση;

Κ.Μ.: Ναι, υπήρχε, όταν είδα «Το σωσμένο» του Έντουαρντ  Μπόντ, στο θέατρο «Εμπρός». Ήταν τότε κάτι πραγματικά καινούργιο  που μου άνοιξε νέους ορίζοντες και κίνησε το ενδιαφέρον μου για το σύγχρονο θέατρο.

Cul.N.: Ως Καλλιρόη τι θα λέγατε στους νέους ανθρώπους που αναζητούν την Costa Rica τους και ως Ρόζυ  ποια φράση του έργου θα επιλέγατε για να τους προτείνετε να παρακολουθήσουν την παράσταση;

Κ.Μ.: Να ψάξουν να βρουν την πραγματική τους Costa Rica, αυτή που κρύβεται μέσα τους και όχι την ψευδαίσθηση, να τολμούν, να μην φοβούνται και τέλος να παίρνουν όση πιο πολλή γνώση γίνεται από όπου μπορούν. Η φράση κλειδί του έργου είναι  «Πως αναγνωρίζει κανείς την ευτυχία; Αλήθεια πως αναγνωρίζει κανείς την ευτυχία από την αρχή; Να ένα καλό ερώτημα να απαντήσεις Ρόζυ».

Σας ευχαριστώ πολύ

Κ.Μ.: Κι εγώ σας ευχαριστώ