Το πρώτο θεατρικό έργο της Ηρώς Μπέζου «Οι Ναυαγοί» ανεβαίνει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, σε σκηνοθεσία της ίδιας και του Γιάννη Παπαδόπουλου. Μια όμορφη συνεργασία που συμπληρώνουν τρεις εξαιρετικοί ηθοποιοί: η Σοφία Κόκκαλη, ο Γιάννος Περλέγκας και ο Μιχάλης Τιτόπουλος.
Πρόκειται για μια παράσταση που μάς καλεί να την βιώσουμε ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο, όπως μας εξηγεί ο ίδιος ο Γιάννης Παπαδόπουλος.
-Θα θέλατε να μας μιλήσετε αρχικά για την υπόθεση του έργου Οι Ναυαγοί, που μπορούμε να δούμε στο Θέατρο Τέχνης;
Η υπόθεση είναι πολύ απλή. Ένας νεαρός δημοσιογράφος επισκέπτεται έναν καταξιωμένο συγγραφέα που ζει απομονωμένος με την κόρη του τα τελευταία χρόνια για να του πάρει μια συνέντευξη. Και πολύ νωρίς αποκαλύπτεται ότι οι δυο άντρες έχουν συνδεθεί με κάποιο τρόπο λίγα χρόνια νωρίτερα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
-Ποια είναι τα βασικά ερωτήματα τα οποία θέτει και πραγματεύεται η παράσταση, κατά τη γνώμη σας;
Για μένα δεν είναι πολύ εύκολο να απαντήσω σ’ αυτήν την ερώτηση, όπως και σε όποιον ξέρει καλά την Ηρώ, νομίζω. Είναι να σα να μού ζητάς να περιγράψω έναν άνθρωπο που αγαπώ.
Σίγουρα, όμως, είναι ένα έργο για την ομορφιά του να μοιράζεσαι με λέξεις αυτά που νιώθεις
-Τελικά, ποια είναι η επίδραση των λέξεων στις ζωές μας;
Δυστυχώς, οι λέξεις μοιάζουν όλο και πιο αδύναμες να εκφράσουν αυτά που νιώθουμε. Ίσως και να ‘ταν πάντα έτσι, δεν ξέρω.
-Πρόκειται για το πρώτο θεατρικό έργο που γράφει η Ηρώ Μπέζου, ενώ το σκηνοθετείτε από κοινού. Πώς προέκυψε η συνεργασία μεταξύ σας;
Όταν η Ηρώ έγραψε το έργο μου φάνηκε αυτονόητο να είμαι σε αυτό! Όπως αυτονόητο μού φαίνεται και να την αγαπώ.
-Στους τρεις πρωταγωνιστικούς ρόλους βρίσκουμε τρεις πολύ ενδιαφέροντες ηθοποιούς. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τον κάθε χαρακτήρα και πώς αυτός αποτυπώνεται μέσα από τις ερμηνείες τους;
Πάλι δεν θα απαντήσω ευθέως- χαχαχα αλλά ξέρεις κάτι, αυτό που συμβαίνει σε αυτή την παράσταση είναι πως στο τέλος εγώ κι εσύ, έχουμε δει κάτι διαφορετικό. Άλλη Σοφία είδες εσύ κι άλλη εγώ. Είναι όπως όταν διαβάζεις ένα βιβλίο. Και είναι τόσο σπάνιο να συμβαίνει αυτό επί σκηνής.
-Πώς νιώθετε που τα θέατρα ανοίγουν ξανά μετά από ένα τόσο μεγάλο διάστημα παύσης και αβεβαιότητας;
Δυστυχώς δεν υπήρξε ακριβώς παύση. Είχαμε ένα χρόνο live streaming, που πιστεύω πως «λέρωσαν» την σχέση μας με το θέατρο.
-Τι θα λέγατε πως σας είχε λείψει περισσότερο το διάστημα που τα θέατρα παρέμειναν κλειστά;
Μου ‘λειψε το θέατρο. Οι στιγμές που έχω ζήσει επί σκηνής είναι στιγμές για τις οποίες αξίζει να ζω. Το ότι τις στερήθηκα με έκανε δυστυχισμένο.
