Η Εβίτα Τσακαλάκη και η Michaela Poklanova συναντήθηκαν στο πλαίσιο του διακρατικού καλλιτεχνικού residency, που υλοποιεί το Dance Days Chania – μια πλατφόρμα που ενώνει δημιουργούς από διαφορετικές κουλτούρες και πρακτικές, δίνοντάς τους τον χώρο και τον χρόνο να συνδημιουργήσουν μέσα από τη συνάντηση, τη συνύπαρξη και την ανταλλαγή.
Η φετινή συνεργασία εκτυλίχθηκε σε δύο φάσεις: στα Χανιά και στη Banská Bystrica της Σλοβακίας. Μέσα από τη συμβίωση, τον διάλογο και την κοινή έρευνα, το πρότζεκτ Consensus γεννήθηκε όχι ως στατικό έργο αλλά ως ζωντανή διαδικασία που δοκιμάζει, αμφισβητεί και αναδημιουργεί τις έννοιες της σχέσης, της σύγκρουσης, της επικοινωνίας και της συνύπαρξης και θα παρουσιαστεί σε καφέ της πόλης τωv Xαvίωv.
***
Εβίτα Τσακαλάκη & Michaela Poklanovavα
To διακρατικό καλλιτεχνικό residency του Dance Days Chania αποτελεί μια πλατφόρμα που στοχεύει στη δημιουργία καλλιτεχνικών γεφυρών μεταξύ ανερχόμενων δημιουργών χορού από διαφορετικές χώρες. Καλλιτέχνες που δεν έχουν συνεργαστεί στο παρελθόν, συναντιούνται και ανταλλάσσουν πρακτικές και εμπειρίες. Η δράση πραγματοποιείται σε δύο φάσεις, διάρκειας μιας εβδομάδας η καθεμία, με έρευνα και παρουσίαση της δουλειάς σε εξέλιξη σε κάθε συμμετέχουσα χώρα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Φέτος είχαμε την ευκαιρία να συνεργαστούμε με τη Miska Pocklanova σε αυτή την πλατφόρμα. Συναντιόμασταν τακτικά μέσω διαδικτυακών συναντήσεων για να αρχίσουμε να γνωριζόμαστε και να ανταλλάσσουμε ιδέες. Έπειτα συναντηθήκαμε από κοντά στα Χανιά, στο iP12 τον Νοέμβριο, και ξανά τον Μάιο στη Banska Bystrica, στο Divadlo Studio Tanca.
Σύντομα καταλάβαμε πως το πιο σημαντικό κομμάτι της φιλοξενίας ήταν να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον – όχι μόνο μέσα από την κίνηση, αλλά και μέσω της ανταλλαγής εμπειριών και της κοινής δημιουργίας. Είναι ουσιώδες να ξέρουμε πώς πίνουμε τον καφέ μας ή ότι και οι δύο αγαπάμε την αναρρίχηση. Είναι απαραίτητο να βρούμε το κοινό μας έδαφος για να χτίσουμε κοινές ιδέες. Έτσι, βήμα-βήμα, η ουσία της δημιουργίας μας αναπτύχθηκε γύρω από τη συνάντηση, την ανταλλαγή, την επικοινωνία, τα όρια, και την ενσυναίσθηση.
Τα ερωτήματα που μας απασχόλησαν ήταν:
- «Πώς προσεγγίζουμε έναν ξένο;»
- «Πώς πλησιάζουμε την οικειότητα σε σύντομο χρόνο;»
- «Μπορεί η σύγκρουση να είναι η απάντηση;»
- «Πώς διαχειριζόμαστε τις αναδυόμενες συγκρούσεις;»
- «Θες να παίξουμε;»
- «Πόσο ακούμε και αναγνωρίζουμε τις διαφορές και πώς εργαζόμαστε γύρω από αυτές είτε με συναίνεση είτε με διαφωνία;»
- «Είναι το παιχνίδι ένας τρόπος να σπάσει ο πάγος;»
- «Πόσο ενσυναισθητικοί μπορούμε να είμαστε χωρίς να χάνουμε τον εαυτό μας;»
- «Υπάρχουν σύνορα στην τέχνη;»
- «Πώς εφαρμόζονται παραδόσεις, συγκεκριμένες ηθικές ή ρουτίνες σε διαφορετικές καλλιτεχνικές κουλτούρες;»
- «Ποιος είναι ο ορισμός της φιλοξενίας;»
- «Μπορούμε να συναντηθούμε χωρίς κανόνες;»
- «Μήπως απλά πρέπει να παίξουμε;»
Αυτά τα ερωτήματα –και πολλά ακόμα, χωρίς απαραίτητα να έχουμε σαφείς απαντήσεις– αποτέλεσαν τον πυρήνα του πρότζεκτ μας.
Δύο ξένοι δημιουργούν έναν κόσμο και αφήνουν τον κόσμο να τον επηρεάσει ακαριαία, με τα παράθυρα ανοιχτά. Είναι μια δουλειά που αλλάζει συνεχώς, βασισμένη σε δομημένο αυτοσχεδιασμό, με διαφορετικό κινησιολογικό υλικό που ξεδιπλώνεται χωρίς σειρά στον χώρο και τον χρόνο. Πρόκειται για το να ακούμε και να μας ακούν, για την ελευθερία επιλογών, όπου συνθέτουμε ακαριαία με όσα ήδη διαθέτουμε και με όσα μας φέρνει το περιβάλλον.
Πρόκειται για έναν ζωντανό οργανισμό, που χρειάζεται τις πολυεπίπεδες αντιθέσεις ενός εξωτερικού χώρου, έξω από τα συμβατικά θεατρικά πρότυπα, για να επιβιώσει. Τα χαρακτηριστικά, οι ιδιαιτερότητες και ακόμη και οι απαιτήσεις του χώρου ορίζουν ιδανικά το «Consensus».
Η προσαρμοστικότητα, η αντιμετώπιση του απροσδόκητου, η ζύγιση του χώρου και του χρόνου, χωρίς όμως να χάνεται η ουσία και ο σκοπός της αρχικής ιδέας, χωρίς να χάνεται ο εαυτός και ο άλλος. Η διάθεση για κατανόηση του περιβάλλοντος ως μέσο για να κατανοήσουμε και να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας, σε κάθε κίνηση, ως πολιτική πράξη. Η επίλυση προβλημάτων με ενσυναίσθηση, επιμονή και διαθεσιμότητα είναι αναπόσπαστα στοιχεία της προσέγγισής μας και της διαδικασίας της δουλειάς μας.
Γιατί σε ένα καφέ; Γιατί είναι ουσιαστικό να ξέρω πώς σου αρέσει ο καφές σου – κι εγώ θέλω να μάθω περισσότερα.
Πολλές ευχαριστίες στη Σοφία Φαλιέρου και τη Livia Balazova για την ευγενική και χαρισματική καθοδήγησή τους.
Michaela Poklanova
Αυτή η δημιουργική διαδικασία μου προσέφερε έναν ιδιαίτερο χώρο για να εξελιχθώ, να μάθω και—το πιο σημαντικό—να συνδεθώ. Η ιδέα να φέρεις κοντά δημιουργούς από διαφορετικές χώρες, με μόλις μία εβδομάδα φιλοξενίας σε καθεμία, είχε τις δικές της προκλήσεις. Οι συνθήκες αυτές δημιούργησαν ένα είδος ορίου—ένα από τα πολλά που έπρεπε να ξεπεράσουμε μέσα από την εύρεση και δημιουργία λύσεων μαζί.
Αυτό που θεωρώ μοναδικό σε αυτή την καλλιτεχνική φιλοξενία είναι πως συναντάς έναν εντελώς άγνωστο άνθρωπο και σταδιακά τον γνωρίζεις, δημιουργώντας έναν ασφαλή χώρο, στον οποίο και οι δύο αισθάνονται αρκετά άνετα ώστε να εκφραστούν και να φροντίσουν ο ένας τον άλλον.
Η σημαντικότερη γνώση που απέκτησα σε αυτή τη διαδικασία ήταν πώς να διατηρώ τη ροή της δημιουργίας, όχι σταματώντας όταν προκύπτει διαφωνία, αλλά προσθέτοντας επίπεδα πάνω σε αυτήν. Πώς να βρίσκουμε συνεχώς λύσεις που να ταιριάζουν με τις ιδέες μας. Πώς να βρίσκουμε συναίνεση.
Στη διάρκεια του πρότζεκτ, έμαθα επίσης να εστιάζω περισσότερο στο ίδιο το ταξίδι—να το εμπιστεύομαι, ακόμη κι όταν δεν είναι σαφές πού οδηγεί, και να απελευθερώνομαι από την προσκόλληση στο αποτέλεσμα.
Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ Ή ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ
Η τέχνη του να γνωρίζεις έναν άλλον άνθρωπο. Η εξερεύνηση του κόσμου του άλλου. Η αλληλοτροφοδότηση. Η ανακάλυψη του πόσο μοιάζουμε και πόσο διαφέρουμε ταυτόχρονα. Το να φροντίζεις τον άλλον.
Το να μην εστιάζεις αποκλειστικά στο αποτέλεσμα. Το να αποδεχτείς πως υπήρχαν πολλές πτυχές που θέλαμε να αγγίξουμε, να αναπτύξουμε περισσότερο, αλλά δεν υπήρχε αρκετός χρόνος. Χρειάστηκε να αποδεχτώ το “επίπεδο της διαδικασίας”.
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΧΑΝΙΩΝ – ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΛΕΧΘΗΚΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΙ ΣΕ ΚΑΦΕ
Να φέρουμε την τέχνη στους ανθρώπους. Θέλουμε να τραβήξουμε τους ανθρώπους έξω από την καθημερινότητά τους—έστω και για μια στιγμή. Να τους σταματήσουμε. Να τους κάνουμε να κοιτάξουν. Να σκεφτούν. Να νιώσουν.
Φέρνουμε στο προσκήνιο το θέμα των σχέσεων—κάτι παγκόσμιο, κάτι που όλοι διαχειριζόμαστε καθημερινά: στη δουλειά, στην οικογένεια, στους φίλους, με συντρόφους, με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Φέρνοντας τα ερωτήματα στον κόσμο:
- Πώς φροντίζουμε τις σχέσεις μας;
- Πώς επικοινωνούμε τις ανάγκες μας;
- Πώς αντιμετωπίζουμε τις συγκρούσεις—όχι αποφεύγοντάς τες, αλλά μαθαίνοντας να εμπλεκόμαστε σε αυτές;
- Πώς μένουμε πιστοί στον εαυτό μας χωρίς να υποχωρούμε ή να επιβαλλόμαστε;
Στόχος μας είναι να εξερευνήσουμε τις πολλαπλές πτυχές της ανθρώπινης σύνδεσης. Να προκαλέσουμε τη δυσφορία. Να δημιουργήσουμε χώρο για εξέλιξη, ευαλωτότητα και αλλαγή.
Κεντρική εικόνα θέματος: Evita Tsakalaki (αριστερά) by Martin Dubovvsky | Michaela Pocklanova (δεξιά) by Adam Lukáč
Διαβάστε επίσης:
15ο Διεθνές Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού Dance Days Chania: Το φετινό πρόγραμμα
15ο Διεθνές Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού Dance Days Chania: Το πρόγραμμα των φετινών σεμιναρίων
