Μετά από μια τραυματική απώλεια, ο Τάσος και η σύζυγός του Όλγα εγκαταλείπουν το παλιό τους διαμέρισμα και μετακομίζουν στο νέο τους σπίτι. Καθώς προσπαθούν να προσαρμοστούν στην νέα πραγματικότητα, οι διαφωνίες και οι ανελέητες συγκρούσεις μεταξύ τους πυκνώνουν συνεχώς, και τα ψέματα που τους απομακρύνουν, βαθαίνουν όλο και πιο πολύ, ενώ στο σπίτι φιλοξενούν για λίγες μέρες και την ιδιόρρυθμη μητέρα του Τάσου. Ένας ξάδελφος και ένας διακοσμητής (interior designer), συμπληρώνουν τους χαρακτήρες αυτής της απρόσμενης αλλά και πολύ οικείας ιστορίας, στην οποία τίποτα δεν είναι αυτό που αρχικά φαίνεται. Το παρελθόν «εγκυμονεί» μυστικά που τσακίζουν και οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη, σαν μια οδυνηρή επιβεβαίωση ότι για να φτάσεις στην αλήθεια, πρέπει να «ματώσεις».
Το «Μακριά από Παιδιά», είναι μια ιστορία για τα παιδιά που δεν έγιναν γονείς και για τους γονείς που παρέμειναν για πάντα παιδιά. Μια ιστορία για τον απλό, καθημερινό άνθρωπο, που μια μοιραία μέρα «συναντάει» τα όρια της ύπαρξής του. Η Κωμωδία, το Δράμα και το Μυστήριο, συμπλέκονται και αφηγούνται το ταξίδι του καθενός μας για την αποδοχή και τη διαχείριση του ανήλικου εαυτού μας, με την ελπίδα να συνυπάρξουμε με όρους ειλικρίνειας και αγάπης.
***
-Τι είναι λοιπόν αυτό που συμβαίνει «Μακριά από παιδιά»;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μακριά από παιδιά συμβαίνουν παιδικά -και όχι μόνο- τραύματα που δεν διαχειριστήκαμε ποτέ, αλήθειες που δεν ειπώθηκαν κι ας καθόρισαν στα σκοτεινά τη ζωή μας, η κανονικότητά μας που αρνούμαστε να αλλάξουμε ακόμα κι αν μας πνίγει, η πορεία προς τη λήθη αλλά και η πορεία προς τη μνήμη.
-Οι χαρακτήρες του έργου θα λέγατε πως είναι “αντι-ήρωες” της διπλανής πόρτας;
Μάλλον θα τους ονόμαζα συνηθισμένους, κάτι μας θυμίζουν, είναι χαρακτήρες που φανερώνουν ότι σε μια μικρομεσαία «κανονική» οικογένεια μπορεί να μην υπάρχει τίποτα κανονικό. Είναι χαρακτήρες ενός έργου που σκηνές του τις ξέρουμε ήδη βιωματικά, τις αναγνωρίζουμε στις δικές μας «κανονικές» οικογένειες – αυτές από τις οποίες προερχόμαστε ή αυτές τις οποίες φτιάχνουμε μεγαλώνοντας.
-Τι έχετε να μας πείτε συγκεκριμένα για την «Όλγα»;
Την Όλγα την βρίσκουμε στο έργο σε μια περίοδο της ζωή της που προσπαθεί να διαχειριστεί μια απώλεια και μαζί τη δύσκολη σχέση της με τον Τάσο. Φροντίζει ένα σπίτι στο οποίο μόλις έχει μετακομίσει και δεν θέλει να βρίσκεται και ζει μια ζωή που δεν (;) θέλει: οι καβγάδες με τον Τάσο, η καλή της σχέση με τη μητέρα και τον ξάδερφό του, την Αλίκη και τον Μπάμπη, και η στροφή της προς το βιγκανισμό είναι βασικά στοιχεία μιας καθημερινότητας που τον τελευταίο χρόνο τη ζει κλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους.
-Με το έργο «Μακριά από παιδιά» “κλείνει” η δραματική τριλογία του Γιωργή Τσουρή (μαζί με τις παραστάσεις: «170 τετραγωνικά» & «Χαρτοπόλεμος»). Και οι τρεις σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη. Ποιος είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ τους;
Το σπίτι που μας «κληροδοτήθηκε», μαζί με όλα τα βάρη των προγόνων μας. Τι θα πάρουμε μαζί μας και τι θα αφήσουμε πίσω μας; Στο μυαλό μου αυτό συνδέει τα τρία έργα.
-Η παράσταση πριν καν ξεκινήσει είναι sold out. Ένα έργο που σχολιάζει παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας εν τέλει έχει απήχηση στον νεοέλληνα. Μήπως μας γοητεύει η “σάπια” μας αντανάκλαση;
Νομίζω ότι πράγματι ένα στοιχείο είναι αυτό που βάζετε. Από την άλλη, ίσως να υπάρχει και μια διάσταση πιο θεραπευτική σε όλο αυτό. Διανύουμε εδώ και χρόνια μια περίοδο βαθιάς κρίσης -οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής- στην οποία προστέθηκε και η υγειονομική παράμετρος. Οικονομική και κοινωνική ασφυξία από τη μία και εγκλεισμός από την άλλη, έφεραν με βία στην επιφάνεια όλες τις αλήθειες που δεν θέλαμε να δούμε. Σταματήσαμε να λέμε ότι όλα είναι καλά, αρχίσαμε να αποκαθηλώνουμε λογής λογής πατεράδες και δασκάλους και μέντορες, αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε τη βία και την κακοποίηση στην καθημερινότητά μας, αρχίσαμε να συζητάμε πιο ανοιχτά τα τραύματά μας, προσωπικά και συλλογικά, είπαμε χωρίς να ντρεπόμαστε ότι κάνουμε ψυχοθεραπεία μπας και την παλέψουμε.. Για να επιστρέψω στο έργο, εδώ δεν έχουμε μόνο τη «σάπια» μας αντανάκλαση, βλέπουμε και εκείνη την ελπίδα. Είναι τελικά στο χέρι των ηρώων να αλλάξει κάτι.
-Ποια είναι η άποψή σας για το νεοελληνικό θέατρο;
Αν μιλάμε για το θέατρο – δηλαδή για το νεοελληνικό έργο- της τελευταίας 30ετίας δεν έχω συγκροτημένη άποψη, μόλις έχω αρχίσει να αντιλαμβάνομαι τις δυναμικές του. Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι έχουμε συγγραφείς με δυνατή γραφή που αναζητούν τις «νέες φόρμες» που θα έλεγε ο Τσέχωφ και, κυρίως, που προσπαθούν να δώσουν χώρο στις αγωνίες της γενιάς μας, από τις πιο ψυχαναλυτικές μέχρι τις πιο κοινωνικές.
-Και ειδικότερα για τους γυναικείους ρόλους σε αυτό;
Όσο ανοίγει η συζήτηση με πιο ολοκληρωμένο τρόπο για τα ζητήματα του έμφυλου σε κοινωνικό επίπεδο τόσο πιο «τρισδιάστατα» θα αποδίδονται ρόλοι που δεν ανήκουν στην κατηγορία ετεροκανονικός στρέιτ άντρας, τόσο το έμφυλο θα συνδέεται με το ταξικό στην απόδοση θεατρικών χαρακτήρων που δεν «έχουν πέσει» από το πουθενά αλλά είναι κομμάτι μιας ευρύτερης κοινωνικής πραγματικότητας, τόσο η Τέχνη θα ασκείται στο να κάνει ορατό το μέχρι τώρα αόρατο.
-Το Προεδρικό Διάταγμα 85/2022 πώς κρίνετε πως θα επηρεάσει τα εργασιακά δικαιώματα των ηθοποιών;
Είναι σαφής η πρόθεση της εργασιακής μας εξόντωσης σε ένα χώρο που είναι ούτως ή άλλως ανοχύρωτος, χωρίς συλλογική σύμβαση με πρόβες απλήρωτες και μαύρη εργασία. Σε αυτό προσθέστε την απαξίωση της αξιοπρέπειάς μας, της νοημοσύνης μας («μάλλον δεν έχουμε καταλάβει» μας λένε) και κυρίως της Τέχνης ως κοινωνικού αγαθού και δικαιώματος.
-Πώς αισθάνεστε με την αλληλεγγύη που δείχνει ο κόσμος στον κλάδο σας αυτές τις ημέρες;
Είναι συγκινητική και ταυτόχρονα απαραίτητη. Η παιδεία, η υγεία και ο πολιτισμός είναι κοινωνική υπόθεση, όχι μόνο των εργαζόμενων σε αυτά. Είναι κριτήρια ελευθερίας και δημοκρατικότητας του τρόπου λειτουργίας μιας κοινωνίας και δεν είναι τυχαίο ότι είναι από τα πρώτα που πλήττονται στα απολυταρχικά καθεστώτα.
Photo Credit κεντρικής εικόνας: Αναστασία Γιαννάκη
Διαβάστε επίσης:
Μακριά από παιδιά, του Γιωργή Τσουρή σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης
