Η “κρυμμένη” ζωή της ύλης αποτέλεσε χωρίς αμφιβολία μία στέρεη θεωρητική προϋπόθεση για έναν παρατεταμένο εσωτερικό μονόλογο αρχικά, που εξελίχτηκε στη συνέχεια σε ποικίλες εκδοχές εικαστικής εκτέλεσης.
Μια χειραφετημένη σκεπτόμενη υποκειμενικότητα πλάθει σε ένα matter in the making τις εικαστικές της αφηγήσεις στις δύο και τρεις διαστάσεις με διαφορετικά υλικά, εγκαθιδρύοντας νέους χώρους, σαν στιγμιότυπα αναπτυγμάτων ή σαν πολλές διαφορετικές συνθετικές δράσεις και ελιγμούς σε ετοιμότητα.
Αν η ιατρική επιστήμη δίδαξε στη Θάλεια Γκατζούλη την οικουμενική ποιητικότητα της ύλης , η καλλιτεχνική της δυναμική με εμμονική περιέργεια στο κυνήγι του ίχνους, αλλά και με πειραματική ορμή την οδήγησε στη δημιουργία άμορφων έργων που κάνουν σχήμα, μεταφέροντάς μας την “απόκοσμη ποίηση” εν τω κόσμω.
[απόσπασμα από το κείμενο της επιμελήτριας Θ.Σ.]
