Ο Κυριακός Συφιλτζόγλου επιχειρεί με τη συλλογή αυτή μια μνημονική και γλωσσική ανασυγκρότηση ενός θραυσματικού τοπικού παρελθόντος. Συλλέγει διάσπαρτες αφηγήσεις, γλωσσικά σπαράγματα, ονόματα και χρονολογίες, λέξεις και ιστορίες χωρίς αρχή και τέλος, και τα συναρμόζει διατηρώντας τον υπόκωφο ρυθμό τους.
Απόσπασμα
«Γεννήθηκα στη Γούζουλου το ’13, στα χαρτιά μ’ είχαν το ’15, μη ρωτάς γιατί. Το ’22 φτάσαμε μισοί στη Ραβίκα, δίπλα μια πόλη Δράμα τηνε λέγανε, δεν ρωτήσαμε πολλά. Δυο βόδια είχαμε χαράμι, τσαλαβουτούσαμε στην κοπριά. Παντρεύτηκα το ’31, κάναμε κει ένα παλιόσπιτο, βάλαμε και καλάμι, γεννοβολούσε η κυρά, δεν ρωτούσε κι αυτή. Τις κότες τις είχαμε στο δωμάτιο, κατάπιε το στερνοπαίδι πούπουλο, πνίγηκε, το θάψαμε στον κήπο.»
