Λίγο πριν τις γιορτινές μέρες, είχε σημειωθεί στο πρόγραμμα η εμφάνιση του Κωστή Μαραβέγια στο Γκάζι και πιο συγκεκριμένα στο “Άνοδος” στην Πειραιώς. Η βροχερή πρόβλεψη του καιρού για το Σάββατο μετατράπηκε σε έντονη συννεφιά, όντας σύμμαχος για την προσέλευση μου στο χώρο.
Το κρύο ήταν τσουχτερό αλλά δεν έδειξε να εμποδίζει τον κόσμο όλων των ηλικιών που συνέχισε να καταφθάνει μαζικά.
Άλλοι στα τραπέζια, άλλοι κοντά στη σκηνή και πάρα πολλοί στο μπαρ, με το σκηνικό να θυμίζει καλοκαίρι γεμάτο λουλούδια σαν να βρίσκεσαι κάπου εξωτικά, εύκολα μάντευες τις θέσεις των μουσικών, λίγα λεπτά προτού κάνει τη νύχτα γιορτή ο αγαπημένος τραγουδοποιός.
Οι συζητήσεις μεταξύ των θαμώνων διακόπηκαν ξαφνικά, λίγο μετά τις έντεκα το βράδυ, με τα φώτα να χαμηλώνουν και τον Κωστή Μαραβέγια μαζί με τους μουσικούς του ν’ ανεβαίνουν στη σκηνή.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι πρώτες νότες «Στο δρόμο» έδωσαν το σύνθημα για χορό, τραγούδι, για ένα μεγάλο πάρτι αμοιβαίας ενέργειας που την ένιωθες να αλληλεπιδρά σε κάθε γωνιά του μαγαζιού.
Για να έρθει το δικό του “Amore Mio” και οι διασκευασμένες «Παρτίδες» του Μανώλη Χιώτη, μπλεγμένα τόσο όμορφα, να επιβεβαιώσουν την πολύ καλή διάθεση του Κωστή αλλά και να ζεστάνουν όλους εμάς που ήμασταν εκεί.
«Δε ζητάω πολλά» και η φωνή μας ενώνεται με τη δική του, ένα σκηνικό που επαναλήφθηκε πολλές φορές, λίγο πριν κάτσει στο επιβλητικό εξ’ όψεως πιάνο του για το “Parapatam”, όπου τα πνευστά προσέδωσαν έναν άλλο πιο όμορφο τόνο στο κομμάτι, εισπράττοντας στο τέλος του το θερμό χειροκρότημα μας.
Από το ιδιαίτερα καυστικό “Κοmasusu”, όπου είχε μια διαρκή κίνηση στη σκηνή, στην κιθάρα με την πρόσφατη «Παρεξήγηση του Φάουστ» και από εκεί στο ακορντεόν για το ιδιαίτερο «Πάρε χρώμα», ένα κομμάτι του 2007, κέρδισε τις εντυπώσεις με τις εναλλαγές των τραγουδιών αλλά και με την ευχέρεια που διαθέτει στην επικοινωνία με το κοινό.
Ένα χαρακτηριστικό των εμφανίσεων αυτών είναι ότι μιλάει ανάμεσα στα κομμάτια, είτε για να πει την ιστορία τους είτε για να σχολιάσει κάτι από την επικαιρότητα, με την αντίδραση του κοινού να είναι λίγο παγωμένη και αυτό να δείχνει πως ίσως να ήταν καλό να το περιορίσει.
Η επιστροφή στα πιο πρόσφατα, έγινε με τη “Βάρκα στο γυαλό”, από το δίσκο «Κατάστρωμα» που κυκλοφόρησε το 2016, για να συνεχίσει με το προσωπικά αγαπημένο μου «Άσε με να μπω» όπου όλοι μαζί δε σταματήσαμε να τραγουδάμε, για να μας δώσει λίγο από το «Ζεστό κρασί» του, για να ξαποστάσουμε, ρίχνοντας έτσι αυλαία στο πρώτο μέρος του προγράμματος του μέσα σε αποθέωση.
Η επανέναρξη του δευτέρου μέρους έγινε σε πιο γρήγορους ρυθμούς μέσα από το “΅Welcome to Greece”, με τον ενθουσιασμό – ειδικά των νεαρών ατόμων – να είναι μεγάλος. “El Tango Del Rio – Antirrio” ακολουθεί, με εκείνον ξανά στο πιάνο για το συγκεκριμένο ορχηστρικό του, δεμένο με μαεστρία με το «Τσαλαπατώ», όλα του 2012, τα οποία έκαναν το μυαλό να ταξιδέψει και έδωσαν μια διαφορετική πινελιά στη ροή του προγράμματος.
Είχε φτάσει πλέον η ώρα για μια «Κυριακή εκδρομή», «Αρκεί να είμαστε μαζί», για να μεταμορφωθεί μαγικά ο Κωστής μέσα από το διαχρονικό «Πες μου μια λέξη» του Μάνου Χατζιδάκι, σε μια στιγμή που έπιασα τον εαυτό μου να ψιθυρίζει πόσο ωραία ερμηνεία μας χάρισε.
«Στο καλό» και «Λόλα» δεν μπορούσαν να λείψουν, με το δεύτερο να προκαλεί τεράστια έκρηξη κεφιού όπως ξέρει εκείνος να δημιουργεί! Παραμένοντας στο ίδιο ύφος, έδωσε πάσα στον Άγγελο Αγγελίδη να παίξει με την κιθάρα του ένα ορχηστρικό κομμάτι με ήχους της Λατινικής Αμερικής, το οποίο, μάλιστα, χόρεψε παροτρύνοντας το κοινό να συμμετέχει με παλαμάκια.
Στη συνέχεια, ήρθε το “Που να βρω μια να σου μοιάζει” σε μια στιγμή που γνώρισε ξανά την απόλυτη αποθέωση, μαζί με τις “Δύο γυναίκες” από τα παλιά του, για να πασπαλίσει το χώρο μέσα «στην καταιγίδα» και να φέρει τον «Τρελό από χαρά» στον καλύτερο επίλογο μιας άκρως διασκεδαστικής βραδιάς.
Κανείς δεν έφυγε γιατί ήθελε κι άλλο! Ο καλλιτέχνης έκανε και encore, αλλά δε πρόκειται να σας το αποκαλύψω γιατί αξίζει να το ζήσει ο καθένας με το δικό του τρόπο.
O Κωστής Μαραβέγιας είναι αεικίνητος και ξέρεις ότι θα περάσεις καλά. Γιατί από τη μια σε ξεσηκώνει με τα τραγούδια του και από την άλλη γίνεται τρυφερός, με αποτέλεσμα να σε πλημμυρίζει με συναισθήματα.
Αλληλεπιδράει με τον κόσμο μέσα από τα τραγούδια του και πετυχαίνει όταν φύγεις στο τέλος, να έχεις ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου, χωρίς ν’ αφήσει, νομίζω, κανέναν παραπονεμένο.
Συντελεστές
Άγγελος Αγγελίδης: Ακουστική Κιθάρα
Τζιμ Σταρίδας: Τρομπόνι
Κρίτων Μπελλώνιας: Τύμπανα / Κρουστά
Νίκος Αγγλούπας: Ηλεκτρικό Μπάσο / Ηλεκτρική Κιθάρα
Χρήστος Καλκάνης: Κλαρίνο
* Φωτογραφίες: Μιχάλης Τσεσμετζής
