Η ανακοίνωση της επανεμφάνισης της Νατάσσας Μποφίλιου αποτέλεσε την αφορμή να βρεθώ στο Γκάζι Live, για να παρακολουθήσω το «Μπελ Ρεβ», τη μουσική παράσταση της δημοφιλούς τριάδας Ευαγγελάτου – Καραμουρατίδη – Μποφίλιου.
Η είσοδος μου στο χώρο, συνδυάστηκε με μια γλυκιά αύρα προσμονής για την έναρξη της παράστασης, μαζί με ένα μεγάλο χαμόγελο τόσο για τα όμορφα σκηνικά όσο και για την υψομετρική κατανομή των θέσεων.
Λίγα λεπτά μετά, η κουρτίνα έφυγε και αποκάλυψε την πολυμελή, δεκαέξι στον αριθμό, εξαιρετική ορχήστρα. Στο κέντρο της σκηνής, δίπλα σε έναν φοίνικα, ο Θέμης Καραμουρατίδης καθισμένος στο πιάνο του να δίνει το σήμα της έναρξης, για να ακουστούν οι πρώτες νότες του “Belle Rêve”, δηλαδή του «Όμορφου ονείρου».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι συζητήσεις σταμάτησαν και όλα τα πρόσωπα στράφηκαν προς τη σκηνή, εισερχόμενοι στο κόσμο της λαμπερής Νατάσσας Μποφίλιου. «Ένα ακόμα όνειρο ξεκινά», ανέφερε στο καλωσόρισμα της η οικοδέσποινα, λίγο πριν αρχίσουμε όλοι μαζί «Το μέτρημα» με εκείνη να κινείται συνεχώς πάνω στη σκηνή, μεταφέροντας με μαγικό τρόπο την ενέργεια της προς εμάς.
Ένα ξεχωριστό ταξίδι στο χρόνο είχε ξεκινήσει, με τη Νατάσσα άλλοτε να θυμίζει το αθώο κορίτσι που ήταν κάποτε και άλλοτε να γίνεται μια ώριμη γυναίκα, δίνοντας την απαραίτητη ένταση όπου χρειαζόταν.
Η παρουσία του έμπειρου Λάμπη Κουντουρόγιαννη στις κιθάρες, ιδιαίτερα στην ηλεκτρική, έδωσε τα αναγκαία ροκ στοιχεία μέσα από το σόλο του στο «Πάμε ξανά», όπου η τραγουδίστρια σκόρπισε δυναμισμό και αισιοδοξία, τόσο κινησιολογικά όσο και ερμηνευτικά, κερδίζοντας στο τέλος ένα δυνατό χειροκρότημα.
Από το έντονο μάς οδήγησε στο πιο μελαγχολικό με «Τα τσιγάρα βαριά», ως ντουέτο με το Θοδωρή Μαυρογιώργη, στην πρώτη του εμφάνιση. Κάτω από τα φώτα, που έφτιαχναν μια μεγάλη βεντάλια, συνδυάστηκαν άψογα δύο αισθήσεις, η όραση με την ακοή, σε ένα από τα πιο ιδιαίτερα στιγμιότυπα της βραδιάς.
Μένοντας ξανά μόνη, παρουσίασε το καινούριο κομμάτι «Ως την επόμενη ζωή» και έφερε τις «Μέρες του φωτός» στη ψυχή μας, με την συμμετοχή του κόσμου να είναι καθολική.
«Το τέλος στο σαλόνι» έδεσε άψογα με τα προηγούμενα, όπως ακριβώς και το παίξιμο όλων των εγχόρδων στη γέφυρα του κομματιού, φτάνοντας στη στιγμή που σήκωσε τον Θέμη Καραμουρατίδη από το πιάνο του, για λίγο.
Ο λόγος;
Η διασκευή του “Back to Black” με εκείνη στο πιάνο να ερμηνεύει, «ενωμένη» με συγχορδίες από τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Μπετόβεν, σε μια ιδιαίτερα φορτισμένη στιγμή τόσο για την ίδια όσο και για όλους εμάς, αποδεικνύοντας πως μπορεί να μας εκπλήσσει κάθε φορά.
Η γλυκόπικρη γεύση παρέμεινε με το «Σ’ έχω βρει και σε χάνω» κι ας ήρθε ο Θέμης με το «Αυτό που περιμένουμε» να ζωγραφίσει ξανά το χαμόγελο μας και να επιβραβευθεί με το χειροκρότημα, λίγο πριν μονολογήσουμε πόσο «Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει» στο κλείσιμο του πρώτου μέρους.
Το συναίσθημα έδωσε τη θέση του στο χορό και στη ψυχαγωγία σχεδόν με την επανέναρξη του προγράμματος.
Το δεύτερο μέρος, βρήκε το Θοδωρή με τη Νατάσσα να κάθονται σε δύο γυάλινους κύβους αντικριστά, με τις δικές της «Ομπρέλες του Demy» να χάνονται στο «Wild is the Wind» εκείνου, σε έναν διάλογο μοναδικό που καταλήγει στο ντουέτο τους «Padam Padam», σκορπίζοντας αγάπη και χιλιάδες άλλα έντονα συναισθήματα.
Από εκείνο το σημείο ξεκίνησε ένα πιο λαϊκό πρόγραμμα, είτε με διασκευές που μας ξεσήκωσαν, όπως το “Hey Neh Nah Nah” της Vaya Con Dios και ένα «Τραγούδι απ τα Αλγέρι», είτε με δικά της όπως το «Το ραντεβού», όπου το μπουζούκι έδωσε μια άλλη χροιά, αλλά και «Τα επόμενα φιλιά».
Στη συνέχεια, τα φώτα χαμήλωσαν και βρέθηκε καθισμένη πάνω στον τετράγωνο κύβο, δίπλα στον Λάμπη Κουντουρόγιαννη. Λουσμένη με ένα λευκό φως, εξομολογήθηκε με τρόπο θεατρικό «Το όνομα μου», στην καλύτερη στιγμή της για μένα.
Ακολούθησε η «Αλεξάνδρα», που δεν λέει συχνά στις εμφανίσεις της, για ν’ ανεβάσει το ρυθμό με την αγαπημένη μου «Βαβέλ» και κατόπιν να έρθουν «Τα μεθύσια» – παρέα με το Θοδωρή Μαυρογιώργη – να μας συνεπάρουν και να τραγουδάμε μαζί τους κάθε στίχο.
Πως τελείωσε αυτή η μυσταγωγία;
Με το «Κοίτα εγώ» αγκαλιασμένοι όλοι μαζί, να συμμετέχουμε ως χορωδία συνοδεύοντας τη φωνή της, και το ομώνυμο «Μπελ Ρεβ» να ρίχνει την αυλαία όπως ακριβώς ξεκίνησε. Όλοι ήθελαν κι άλλο, με το encore να έρχεται ως επακόλουθο όλων όσων ζήσαμε, δεδομένου ότι η ψυχή ήταν γεμάτη αλλά χωρούσε και κάτι ακόμα.
Η σκηνοθεσία του Άγγελου Τριανταφύλλου, η σκηνογραφική επιμέλεια της Μαίρης Τσαγκάρη, ο σχεδιασμός του ήχου από τον Βασίλη Μιχαηλίδη και η απόδοσή του από τους Γιάννη Παξεβάνη και Αντώνη Ζαχόπουλο άγγιξε το τέλειο, ενώ οι θαυμάσιοι, θεατρικής οπτικής φωτισμοί επιμελήθηκαν από τον Περικλή Μαθιέλλη.
Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ο οποίος επιμελείται το πρόγραμμα, και ο Θέμης Καραμουρατίδης κρατώντας την μπαγκέτα του μαέστρου, μαζί με την πολύτιμη βοήθεια του έμπειρου τσελίστα Άρη Ζέρβα στα έγχορδα, αποτέλεσαν τους συνδετικούς κρίκους ενός σπουδαίου ορχηστρικού αποτελέσματος που απέδωσε άψογα κάθε τραγούδι.
Η Νατάσσα Μποφίλιου έζησε και ερμήνευσε με τη ψυχή της όλα τα κομμάτια, καταθέτοντας τη δική της αλήθεια και οδηγώντας μας σε μια συναισθηματική πληρότητα.
Κάποιες φορές, οι λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψουν τις στιγμές και τα συναισθήματα που σε πλημμυρίζουν όταν βλέπεις μια παράσταση. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στο «Μπελ Ρεβ», όπου η σχέση ροής, ήχου και εικόνας αποτυπώνεται στον τέλειο βαθμό, με αποτέλεσμα να φωτίζεται και το πιο σκοτεινό μέρος του μυαλού έτσι ώστε να ελευθερωθεί η καρδιά χωρίς φόβο, μόνο με την αλήθεια της.
Όσοι δεν προλάβατε, πήρε παράταση και σας προ (σ) καλεί να κλείσετε τα μάτια και να δείτε με την καρδιά!
Μαζί επί σκηνής είναι οι μουσικοί:
Θέμης Καραμουρατίδης: ενορχηστρώσεις – πιάνο
Γιώργος Μπουλντής: ηλεκτρικό μπάσο, κοντραμπάσο, synth bass
Νίκος Μέρμηγκας: μπουζούκι, λαούτο, μαντολίνο, λάφτα
Λάμπης Κουντουρόγιαννης: ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα
Μανώλης Γιαννίκιος: τύμπανα
Γιώργος Κάστανος: κλαρινέτο, τενόρο σαξόφωνο
Άρης Ζέρβας: τσέλο – επιμέλεια εγχόρδων
Θοδωρής Μουζακίτης: βιολί
Μιχάλης Βρέττας: βιολί
Κωστής Καριτζής: βιολί
Σταματέλλα Σπίνουλα: βιολί
Βασιλική Μαζαράκη: βιολί
Κατερίνα Τεπελένα: βιολί
Δημήτρης Κουζής: βιολί
Ελευθερία Τόγια: βιόλα
Γιώργος Γαϊτάνος: βιόλα
Τραγούδι: Θοδωρής Μαυρογιώργης
*Φωτογραφίες: ©Μιχάλης Τσεσμετζής
