Δεν μπορώ εύκολα να βρω τις λέξεις που θα περιγράψουν τη χαρά μου για αυτήν τη δουλειά. Ο Άμλετ είναι ένα έργο που με συγκίνησε από την πρώτη φορά που το διάβασα και που συνεχίζει να με συγκινεί κάθε φορά που το διαβάζω. Και ακόμα δεν μπορώ να ονομάσω όλους τους λόγους για τους οποίους συνδέομαι τόσο έντονα με το κείμενο αυτό, ίσως γιατί και οι λόγοι αυτοί αλλάζουν με τα χρόνια. Πολλές φορές σκέφτομαι πως μοιάζει με μελέτη της ανθρώπινης ύπαρξης. Σαν ο Σαίξπηρ να διάβασε όλα τα ερωτήματα, τις βαθύτερες αγωνίες, τις πιο καλά κρυμμένες επιθυμίες των ανθρώπων και με αυτά να συνέθεσε μία τραγωδία που αγγίζει ηθοποιό και θεατή στα πιο ευάλωτα σημεία του. Λειτουργεί όπως ένας καθρέφτης που κοιτάζεσαι σε αυτόν και ίσως τρομάξεις όταν σου αποκαλύψει ποιος πραγματικά είσαι.

Για εμένα, ένα από τα σημαντικότερα θέματα του έργου είναι αυτό του σκεπτόμενου ανθρώπου. Πόσο εύκολο είναι εν τέλει να επιλέξεις ανάμεσα στη συνείδηση και την ασυνειδησία; Ποιος είναι ο δρόμος προς τον ευτυχισμένο σου εαυτό: αν πράττεις χωρίς να σκέφτεσαι ή αν βάζεις πριν από όλα τη λογική οδηγούμενος συχνά στην απραξία;

Μπαίνοντας στη διαδικασία να κατανοήσω την Οφηλία συνειδητοποίησα πως οι ήρωες του έργου αυτού κινούνται σαν να τους έχει δέσει κάποιος με αόρατες κλωστές έτσι ώστε η κίνηση του ενός να έχει αντίκτυπο στην πορεία του άλλου. Μου φαίνονται σαν να προσπαθούν όλοι να πάρουν ανάσα και τελικά τραβούν ο ένας τον άλλον στον όλεθρο: “σαν παραταγμένες οι λύπες, η μία στην άλλη παραδίνει τη ζωή μας αδιάκοπα”.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Πέρα από όλη τη συγκίνηση που νιώθω για το έργο, είμαι απέραντα ευτυχής και για τη συνεργασία. Η τύχη να δουλεύω με την Κατερίνα Ευαγγελάτου, με τους υπέροχους συναδέλφους επί σκηνής, με την Πατρίσια Απέργη και με όλους τους συνεργάτες που εκτιμώ βαθιά είναι για εμένα πολύτιμο δώρο. Όπως δώρο είναι το να παίζω σε αυτόν τον χώρο. Μπαίνοντας στο Αμφιθέατρο ξύπνησε αυτό το παράξενο συναίσθημα που βιώνεις όταν κάτι σου είναι ταυτόχρονα άγνωστο αλλά και οικείο. Σαν το παρελθόν να είναι μακρινό αλλά και σαν να ήταν χθες. Βλέπεις τη φθορά του χρόνου αλλά η ιστορία του είναι ζωντανή και οι άνθρωποί του κάπως εξακολουθούν να υπάρχουν.

Βιογραφικό

 Η Αμαλία Νίνου αποφοίτησε από το Ωδείο Αθηνών το 2011. Το καλοκαίρι του 2010 παρακολούθησε το σεμινάριο υποκριτικής της RADA “Acting Shakespeare”. Η πρώτη της παράσταση ήταν ο Γυάλινος Κόσμος (2011) σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου. Είναι μέλος της ομάδας 4Frontal.

Διαβάστε επίσης:

Άμλετ, από την Κατερίνα Ευαγγελάτου στο ιστορικό Αμφι-θέατρο