Στιγμιότυπο 1ο:
Είναι Δεκέμβρης και πηγαίνω στο studio του Μανώλη για να δουλέψουμε κάποιες μίξεις για το νέο μου άλμπουμ με τη Μαρία. Χτυπάω, μου ανοίγουν και βρίσκω τον Μανώλη να ακούει κάτι άλλο όσο με περίμενε. Μου έχει μείνει στο νου η εικόνα του. Είναι καθιστός, βλέπω την πλάτη του αλλά είναι ξεκάθαρο από τη γλώσσα του σώματος ότι είναι προσηλωμένος. Ρωτάω τι ακούμε. Το καινούργιο Brian Eno, με Tom Rogerson μου λέει. Το κομμάτι τελειώνει και πιάνουμε δουλειά. Από Tom Rogerson δεν ήξερα, τώρα που έμαθα θα τον παρακολουθώ. Οι καλλιτεχνικές παρέες του Eno δεν είναι τυχαίες. Και ούτε το “Finding Shore” – το άλμπουμ της συνεργασίας τους – είναι τυχαίο. Πέρασε αρκετό διάστημα από τη μέρα που άκουσα εκείνο το πρώτο δείγμα πριν αναζητήσω το άλμπουμ σε υπηρεσία streaming services. Και μόλις το άκουσα το παράγγειλα αμέσως. Καθυστέρησε να έρθει. Είναι μια παθογένεια των ημερών μας και αυτή. Ζούμε και αναπνέουμε μέσα στην τεχνολογία, οι ρυθμοί ζωής γίνονται όλο και πιο γρήγοροι, αλλά παρόλα αυτά συχνά όταν θέλεις πολύ να αποκτήσεις κάποιο συγκεκριμένο άλμπουμ (cd ή βινύλιο, δεν έχει σημασία) χρειάζεται να περιμένεις αρκετά. Όπως συνέβαινε στις επαρχιακές πόλεις στα ‘80s.
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 8 Δεκεμβρίου 2017
Καλλιτέχνης: Tom Rogerson / Brian Eno
Τίτλος άλμπουμ : Finding Shore
Εταιρεία: Dead Oceans
Μπορείς να το ακούσεις όλο εδώ
Ή να αφήσεις για αργότερα και για μια πιο κατάλληλη στιγμή την συνολική ακρόαση και να ακούσεις απλώς το κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Tom Rogerson / Brian Eno – Idea of Order at Kyson Point
Έμαθα και κάτι. Ο τίτλος του κομματιού είναι ευθέως εμπνευσμένος από το ποίημα του Wallace Stevens (1879-1955) “Idea of Order at Key West” . Απλώς ο Brian και ο Tom άλλαξαν τον το “Κey West” σε “Kyson Point“ επειδή αυτό ήταν το όνομα ενός τμήματος του ποταμού στο Woodbridge. Την ιδιαίτερη πατρίδα τους.
Στη σχολή (Αγγλική Φιλολογία) είχαμε κάνει Wallace Stevens, αλλά αυτό το ποίημα δεν το είχαμε μελετήσει. Όταν έχω κέφι (και χρόνο για γεωγραφία) θα ψάξω να δω που είναι και το Woodbridge.
Στιγμιότυπο 2ο:
Είμαι στo facebook μου με σκοπό να κάνω μία ανάρτηση και όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις χαζεύω τις αναρτήσεις των φίλων. Γράφει ο Στυλιανός σε ένα post κάτι για το Corcovado, το τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ του Jeff Maarawi (μην παρασύρεστε από το όνομα. Ελληνο-Βραζιλιάνος είναι και κάποιοι πιθανότατα τον θυμάστε από το προ τετραετίας συγκρότημα των Egg Hell, το ντεμπούτο των οποίων δεν είχε συνέχεια). Δεν θυμάμαι τι ακριβώς έγραφε αλλά είχε να κάνει με κάποιο τρόπο με το ότι του αρέσει να παίζει το τραγούδι στον Κόκκινο Πετεινό, την πρωινή εκπομπή που κάνει με τον Χάρη.
Το χειμώνα που πέρασε με θυμάμαι αρκετές φορές, με την πρώτη-δεύτερη γουλιά να ξεκινάω την ημέρα μου με το Corcovado. Έτσι όπως κάθομαι στο γραφείο, πριν πιάσω δουλειά.
Jeff Maarawi – Corcovado
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 11 Δεκεμβρίου 2017
Καλλιτέχνης: Jeff Maarawi
Τίτλος άλμπουμ: Comfort Food
Εταιρεία: Inner Ear
Αυτό το άλμπουμ το βρήκα εύκολα. Inner Ear, Puzzlemusik, Μετρονόμος, Β-other side, είμαστε εταιρείες που μας βρίσκει κανείς λίγο-πολύ παντού. Ή τέλος πάντων σε πολλά σημεία πώλησης. Το θέμα είναι μέχρι πότε; Και το θέμα είναι πόσες εταιρείες έχουν κλείσει. Ή πόσες άλλες μένουν ανοιχτές μεν, αλλά στην ουσία υπολειτουργούν τα τελευταία αρκετά χρόνια.
Δεν έχει και πολύ νόημα να αναρωτιέμαι βέβαια. Θα δείξει. Θα μάθουμε.
Το οποίο μου θυμίζει. Και με αυτό το τραγούδι έμαθα κάτι: Corcovado είναι λέει, το όνομα του βουνού κοντά στο Ρίο ντε Τζανέιρο, στην κορυφή του οποίου δεσπόζει το γνωστό 704 μέτρων άγαλμα του Ιησού. Δεν το ήξερα.
Στιγμιότυπο 3ο:
Κάποια στιγμή νωρίς στο 2018 εμφανίστηκε σε μια λίστα του Spotify καινούργιο κομμάτι από το επερχόμενο άλμπουμ των Βρετανών GoGo Penguin. Για το υπόλοιπο του Γενάρη που είχε απομείνει με θυμάμαι να ανοίγω σχεδόν κάθε μέρα τη σελίδα τους και να τσεκάρω αν βγήκε το άλμπουμ. Τελικά στις 9 Φλεβάρη εμφανίστηκε.
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 9 Φεβρουαρίου 2018
Καλλιτέχνης: GoGo Penguin
Τίτλος άλμπουμ: A Humdrum Star
Εταιρεία: Blue Note
Τους πήρα είδηση το 2014 με το που είχε βγει το δεύτερο άλμπουμ τους, το “v2.0” (στην Gondwana records τότε), το οποίο μάλιστα τους χάρισε στην πορεία και υποψηφιότητα για το Mercury Prize Award.Τους παρακολουθώ φανατικά. Το A Humdrum Star είναι το τέταρτο τους και μπορείς να το ακούσεις όλο εδώ ή να το αφήσεις για μια πιο κατάλληλη στιγμή και απλώς να πάρεις μια πρώτη γεύση από το κομμάτι τους “Bardo” στο παρακάτω link.
GoGo Penguin – Bardo
Και από αυτό το άλμπουμ έμαθα κάτι. Ότι μπορεί να είσαι ένα τόσο σπουδαίο συγκρότημα όσο αυτοί οι τύποι από το Manchester, να αναπτύσσεις ραγδαία την διεθνή σου καριέρα από κυκλοφορία σε κυκλοφορία και παρόλα αυτά να μην έχεις καμία τύχη σε περιφερειακές χώρες όπως η Ελλάδα, επειδή δεν εκπροσωπείται η εταιρεία σου στις χώρες αυτές από κάποιο διανομέα ο οποίος να κάνει και το promo.
Και να συμβαίνει αυτό παρά το γεγονός ότι ζούμε στην εποχή του διαδικτύου, του You Tube και του Streaming μέσω των οποίων θεωρητικά αποκτούμε πρόσβαση σε οτιδήποτε έχει ενδιαφέρον. Έχω την εντύπωση ότι στην Ελλάδα του πρώτου μισού των ‘90s οι GoGo Penguin θα γνώριζαν τις δόξες που απήλαυσαν για ένα έστω σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα συγκροτήματα όπως οι Cinematic Orchestra και οι Red Snapper. Και ας μην ήταν ακόμη το διαδίκτυο στο φόρτε του.
Και είναι και άλλου (μεγαλύτερου) βεληνεκούς συγκρότημα από τα παραπάνω. Αλλά στις μέρες μας, τι σημασία έχει αυτό;
+1 Στιγμιότυπο:
Το οποίο (η έλλειψη ελληνικής διανομής) μας φέρνει στο εξής: Αν και ελληνικό συγκρότημα (με ιθύνοντα νου και καρδιά του τον συνθέτη και φλαουτίστα Στέλιο Ρωμαλιάδη) οι LÜÜP έχουν κυκλοφορήσει τα ως τώρα άλμπουμ τους σε ευρωπαϊκές εταιρείες εκτός Ελλάδας. Το πιο πρόσφατο τους ”Canticles of the Holy Scythe” κυκλοφόρησε από την I,Voidhanger Records στις 8 Δεκεμβρίου. Αλλά η I,Voidhanger παρά τις συχνές κυκλοφορίες της είναι μια σχετικά μικρή εταιρεία στην Ιταλία που εξειδικεύεται σε «ιδιαίτερα, αντισυμβατικά οράματα του Metal Underground» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο site της. Οι LÜÜP δεν είναι metal βέβαια, αλλά αν τυχόν κανείς παρακολουθεί το Metal Underground θα διαπιστώσει ότι το genre βρίσκεται πέρα από το metal. Περισσότερο εμπνέεται από αυτό με κάποιο τρόπο (κυρίως στη θεματολογία και στο artwork και πολύ λιγότερο στη μουσική) παρά είναι metal per se.
Οπότε, υπό αυτήν την έννοια το “Canticles…” μια χαρά ταιριάζει στην I,Voidhanger, αλλά το αποτέλεσμα αυτού είναι ότι ένα άλμπουμ ιδιαίτερης συνθετικής ικανότητας, σαφούς αισθητικού οράματος, εκτελεστικής αρτιότητας, που τελικά είναι απολαυστικό ως άκουσμα και ταυτόχρονα αποτελεί τροφή για σκέψη, δεν κυκλοφορεί στην Ελλάδα, αν και είναι φτιαγμένο από … Έλληνες μουσικούς (εκτός από την ψυχή του σχήματος Στέλιο Ρωμαλιάδη, συμμετέχουν μεταξύ άλλων και η Σοφία Σαρρή καθώς και ο Σάκης Τόλης των Rotting Christ).
Και δεν κυκλοφορεί γιατί η I,Voidhanger είναι ακόμη μία από τις πάρα πολλές εταιρείες που δεν έχει εκπροσώπηση (βλ. διανομή) στην Ελλάδα.
Επομένως μένει στο ίδιο το συγκρότημα να κάνει το όποιο promo αφορά στη χώρα του.
Κάτι δεν μου κολλάει σε όλο αυτό όμως… Υποτίθεται ότι ένα από τα χαρακτηριστικά της εποχής του διαδικτύου θα ήταν η ευκολότερη και αμεσότερη πρόσβαση στην πληροφορία. Υποτίθεται, ότι όσον αφορά στη μουσική αλλά και στις τέχνες γενικότερα, η προώθηση μιας κυκλοφορίας ή ενός καλλιτέχνη θα ήταν αν όχι ευκολότερη, τότε σίγουρα αποτελεσματικότερη. Α… και να μην ξεχάσω. Υποτίθεται ότι θα ήταν και οικονομικότερη.
Ξεγελαστήκαμε αδέρφια…
Σαν τους λεγεωνάριους στο Asterix που κατατάγηκαν στην ρωμαϊκή λεγεώνα…
Τουλάχιστον μας έμεινε η καλή μουσική. Αλλά για πόσο ακόμη;
LÜÜP – Canticles of the Holy Scythe
https://www.youtube.com/watch?v=dOEaJTd6zo4
