Τα Χριστούγεννα ήταν πάντα η αγαπημένη μου γιορτή. Δεν ήταν μόνο που γιόρταζα, ήταν που η μαμά και ο μπαμπάς ήταν πολλές ώρες στο σπίτι, που κατεβαίναμε στο υπόγειο και ανασταίναμε το περσινό δέντρο, τα φωτάκια που έλαμπαν, τα στολίδια που ήξερα το καθένα ξεχωριστά με το όνομά του, που οι μυρωδιές από τα γλυκά και τα φαγητά με ξυπνούσαν το πρωί και με νανούριζαν το βράδυ, που το σπίτι μας ήταν γεμάτο κόσμο, που έπαιζα με τα «ξαδέλφια» μου όλη μέρα, που έβλεπα ξανά και ξανά τις αγαπημένες μου ελληνικές ταινίες στο βίντεο που μου είχε φέρει η μαμά από το ταξίδι στην Αμερική…

Τα Χριστούγεννα ήταν η αγαπημένη μου γιορτή γιατί μύριζε αγάπη, είχε την απαλότητα ενός λούτρινου αρκούδου, τη ζεστασιά μιας χουχουλιάρικης μάλλινης ζακέτας, την γεύση ενός κουραμπιέ βουτύρου με μπόλικη άχνη.

Στο σπίτι μας δεν ερχόταν ο Άγιος Βασίλης… δεν ρώτησα ποτέ την μαμά και τον μπαμπά μου γιατί αυτός ο κύριος από την Καισαρεία δεν μας καταδέχτηκε, αλλά η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μου έλειψε. Τα δώρα μου τα έφερναν πάντα οι αγαπημένοι μου, η νονά, ο νονός, η θεία Λένα, η θεία Μαίρη, η μαμά, ο μπαμπάς, η Ρούλα, ο Τέτες… Δεν άφησα ποτέ κουραμπιέδες στο σαλόνι μαζί με ένα ποτήρι γάλα, ούτε περίμενα να βρω τα δώρα μέσα σε μία μεγάλη κάλτσα. Δεν μαζευτήκαμε ποτέ γύρω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο να κάνουμε μία ευχή, ούτε κρεμάσαμε τις ευχές μας στο δέντρο. Δεν ανοίξαμε τα δώρα μας εκεί από κάτω, ούτε κάναμε καμία από αυτές τις περίεργες τελετουργίες που συνηθίζονται ιδιαίτερα σήμερα. Παρόλα αυτά θυμάμαι τα Χριστούγεννα ως την πιο μαγική περίοδο των παιδικών μου χρόνων.

Καταλαβαίνετε λοιπόν την έκπληξή μου όταν κάπου στα 17 μου, έχω ζητήσει από τους γονείς μου μία κάμερα για δώρο, και ανήμερα Χριστουγέννων, εκεί που είμαι στο γραφείο μου και διαβάζω -πάντα με θυμάμαι να διαβάζω σε αυτό το υπέροχο μυρωδάτο ξυλί γραφείο μου!- μου τραβάει την προσοχή κάτι που κουνιέται έξω από την βεράντα. Ένα αντικείμενο αιωρείται, στο ύψος των ματιών μου, δεμένο από ένα σκοινί, κρεμασμένο -προφανώς- από την ταράτσα…

Ταυτόχρονα, η μαμά φωνάζει από μέσα «ο Άγιος Βασίλης! ο Άγιος Βασίλης, έλα Χρύσα να δεις τον Αγιο Βασίλη!» ενώ εγώ βγαίνω από την μπαλκονόπορτα με απορία-τι συμβαίνει παιδιά!- ξεκρεμάω το κουτί από το σκοινί χωρίς να κοιτάξω ψηλά, αλλά νιώθω το χτυποκάρδι μου, και κρατώντας υπό μάλης το κουτί, σπεύδω να κρυφτώ στο δωμάτιό μου και τρέχω στο κρεβάτι μου για να το ανοίξω! Έξω τους ακούω κάτι να ψιθυρίζουν δυνατά- η μητέρα μου, που είναι μπροστά μου έξω στη βεράντα, με τον πατέρα μου, που είναι προφανώς στην ταράτσα κάνοντας τον Άγιο Βασίλη, ενώ εγώ κρατώ στα χέρια μου την πολυπόθητη, πολύτιμη, πρώτη μου κάμερα!!!!

Δεν ασχολήθηκα ποτέ ούτε που ρώτησα τι ήταν όλο αυτό το σκηνικό! Οι γονείς μου κάτι πήγαν να επαναφέρουν σε συζήτηση κάποια στιγμή αλλά γρήγορα κατάλαβαν ότι δεν είχαν καμία τύχη.

Τόσο άκομψα και αδέξια ξαναήρθε ο Αγιος Βασίλης στη ζωή μου, όταν γέννησα την κόρη μου… Πολλά χρόνια αργότερα, τα Χριστούγεννα του 2009, χτύπησε το κουδούνι, του δικού μου σπιτιού πια, και εμφανίστηκε ο Άγιος Βασίλης αυτοπροσώπως! Santa Claus himself!

Μου πήρε πολλά δευτερόλεπτα να καταλάβω ότι επρόκειτο για μία απίθανη#not# ιδέα της μαμάς και του μπαμπά, καθώς η κόρη μου -δύο ετών- έκλαιγε με αληθινό τρόμο, γοερά στην αγκαλιά μου. «Πώς τα σκάτωσαν πάλι έτσι με τον Άγιο Βασίλη» σκέφτηκα… αλλά ήταν τόσο ενθουσιασμένος ο μπαμπάς μου με την στολή του μπάρμπα και η μαμά μου τόσο αγχωμένη «πω πω! τρομάξαμε το παιδί» που δεν είπα τίποτα…

Με όλη αυτή την κακή προϊστορία και παλινδρομώντας ανάμεσα στο «τι αμερικανιές είναι αυτές» και το «παιδί είναι μωρέ πλάκα μπορεί να έχει αυτό το παραμύθι με τον Άγιο Βασίλη» προσπάθησα -εγώ πια- την επόμενη χρονιά να τον αναστήσουμε αυτή τη φορά πιο διακριτικά. Το «έγκλημα» γίνεται δηλαδή πια με τη συγκατάθεσή μου… Πάλι ο παππούς ντυμένος Αγιο Βασίλης, αυτή τη φορά στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς, πάλι η Μελίνα στην αγκαλιά μου κλάμματα…

«ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ» σκέφτηκα και την επόμενη χρονιά χωρίς κανέναν δισταγμό ανακοίνωσα στην κόρη μου ότι δεν υπάρχει Αγιος Βασίλης και ότι τα δώρα μας τα φέρνουν οι άνθρωποι που μας αγαπούν, άρα Αγιο Βασίληδες είναι όλοι οι αγαπημένοι μας! Με κοίταξε και μου είπε: «ο Αγιος Βασίλης είναι ο παππούς». Το 4χρονο ήξερε καλύτερα από μένα να το πει και κάπου εκεί σταμάτησε και η …τρομοκρατία (και όχι μαγεία) του Αγιο Βασίλη.

Επειδή όμως τα προπατορικά αμαρτήματα επιστρέφουν λες και θέλουν να σε κάνουν να τα δεις όλα εκεί μπροστά σου να καταρρέουν, με στοίχειωσαν για χρόνια τα εξής καταπληκτικά… Κάπου στα 10 χρόνια της κόρης μου-με μεγάλη προϋπηρεσία ακύρωσης του Άγιου παπούλη δηλαδή, έπιασα τον εαυτό μου να εκστομίζει «αν δεν πιστεύεις στον Αγιο Βασίλη δεν μπορείς να ζητάς δώρα»!!!! (ΜΑ ΤΙ ΛΕΩ!!! Σκέφτηκα ακαριαία)… Ασε που όλες οι φίλες και οι φίλοι της Μελίνας όλα αυτά τα χρόνια, ο ένας μετά τον άλλον, μάθαινε από την κόρη μου ότι ο Αγιος Βασίλης δεν υπάρχει «μου το έχει πει η μαμά»…

Αυτός ο Αγιος Βασίλης μας έχει οικογενειακώς εκθέσει ανεπανόρθωτα…

Βιογραφικό:

Η Χρύσα Διαμαντοπούλου είναι πτυχιούχος στην Ψυχολογία (Πανεπιστήμιο Αθηνών, 1999). Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Αθηνών (1999) και έκανε το μεταπτυχιακό της στο Λονδίνο στη RADA (2001-2002), στη σκηνοθεσία θεάτρου, όπου και έμεινε και εργάστηκε για τέσσερα χρόνια. Το 2014 ολοκλήρωσε το διετές σεμινάριο στο Εργαστήρι Πόρτα της Ξένιας Καλογεροπούλου, για το Θέατρο στην Εκπαίδευση. Δούλεψε στο θέατρο και ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτις/βοηθός σκηνοθέτις με τους Γιώργο Μιχαηλίδη, τον Τάσο Μπαντή, τον Βίκο Ναχμία, τον Κώστα Καζάκο κ.ά, με πολλά ΔΗΠΕΘΕ, με το ΚΘΒΕ και στο ελεύθερο θέατρο. Το 2012 ίδρυσε τη θεατρική ομάδα Μικρός Νότος, που υλοποιεί δράσεις για παιδιά και εφήβους.

Κεντρική φωτογραφία:

***

Διαβάστε επίσης:

O Ραφτάκος των λέξεων, του Αντώνη Παπαθεοδούλου σε online προβολή