Το Διαφορετικό Ταξίδι των Παππούδων μας…

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε έναν παππού. Ίσως πάλι οι περισσότεροι από εμάς  να μην τον έχουμε πλέον κοντά μας. Σίγουρα όμως οι περισσότεροι από εμάς έχουμε μία όμορφη ιστορία να θυμόμαστε, ένα τραγούδι, ένα χάδι, μια σοφή κουβέντα.

Ο δικός μου παππούς δεν είναι πλέον κοντά μας. Έφυγε για το δικό του ταξίδι πολλά χρόνια πριν, και η γειτονιά, η καρέκλα, η καρδιά μου, νιώθει πλέον λίγο πιο μόνη και θλιμμένη.

Για αυτό και όταν έφτασε στα χέρια μου το τρυφερό παραμύθι με τίτλο «Το δικό τους ταξίδι», της Αργυρώς Πιπίνη, σε εικονογράφηση Μαριλένας Μελισσηνού, αμέσως ένιωσα ένα σκίρτημα, ένα κύμα αναμνήσεων να σκάει στην ψυχή μου, αμέσως ένιωσα λίγη από την τρυφερότητα του δικού μου παππού.

Λίγους μήνες μετά, ήξερα πως έπρεπε να συναντήσω αυτήν τη γυναίκα, τη συγγραφέα εκείνη που με το βιβλίο της άγγιξε τόσο τρυφερά κάθε ευαίσθητο  κύτταρο του οργανισμού μου. Και έτσι και έγινε…

Φίλη από παλιά, η Μαργαρίτα Κωτσίνη, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του οίκου, ήταν εκεί, το ίδιο χαμογελαστή όπως στην πρώτη μας γνωριμία τρία χρόνια πριν, για  να με υποδεχτεί στο  ζεστό και γεμάτο παιδικότητα χώρο των εκδόσεων Καλειδοσκόπιο. Μέχρι να φτάσει στο ραντεβού μας και η Αργυρώ Πιπίνη, η Μαργαρίτα με «ξενάγησε» στα καινούρια βιβλία των εκδόσεων που ετοιμάζονται με πολύ μεράκι και αγάπη. Και φυσικά, για ακόμα μια φορά, απόλαυσα και θαύμασα την αγάπη της για τα βιβλία, τις γνώσεις της  πάνω σε αυτά και το ζήλο που κάθε φορά μιλάει  για τους συγγραφείς που έχουν την χαρά να «στεγάζουν» στο Καλειδοσκόπιο. Πραγματικά, ίσως να μην έχω γνωρίσει πιο φανατικό λάτρη βιβλίων.

Καθώς το κουδούνι χτύπησε και η αγαπημένη μας συγγραφέας έφτασε στο χώρο, εγώ κρατούσα τις τελευταίες μου σημειώσεις. «Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο, 20 και πλέον χρόνια στο χώρο της έκδοσης και παραγωγής βιβλίων. Stop.  Δύο μοναδικές εκδότριες, η Αλέξα Αποστολάκη και η Ελένη Σταμπόγλη που προσεγγίζουν με φαντασία, αισθητική και άρτια επιστημονική τεκμηρίωση θέματα ιστορίας, τέχνης και περιβάλλοντος. Stop.  Όχι τυχαία η νούμερο Ένα επιλογή όλων των μαμάδων και εκπαιδευτικών που γνωρίζω. Stop! »

Η Αργυρώ Πιπίνη ήταν πλέον δίπλα μου. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν πως έβλεπα μια γυναίκα γεμάτη ζωντάνια και ζωή. Μια φιγούρα που θα μπορούσε να έχει βγει από ένα δροσερό παραμύθι, μια μικρή πρωταγωνίστρια  μιας μεγάλης εφηβικής περιπέτειας. Και ακούγοντας τις δικές της λέξεις πάνω στις δικές μου ερωτήσεις, ένιωσα ότι η κάθε μαντεψιά μου ήταν σωστή. Για αυτό και μοιράζομαι τα λόγια της μαζί σας, γιατί τα πιο τρυφερά και συγκινητικά παραμύθια, γράφονται  από τους πιο φωτεινούς και αληθινούς ανθρώπους…

«Ανοιχτό βλέμμα σημαίνει νεότητα, ανοιχτά αυτιά σημαίνει νεότητα. Γραφή σημαίνει νεότητα. Παρατηρείς, ζεις, διαβάζεις και μια μέρα όλα αυτά, όλες αυτές οι φωνές μέσα σου γίνονται λέξεις, φράσεις, ιστορίες, δικές σου ιστορίες, και ξεχύνονται. Τα κομμάτια της ζωής, οι εικόνες, οι εμπειρίες μιας διαδρομής είναι η γραφή.

Ως παιδί έπαιζα πολύ. Κρυφτό, κυνηγητό, καραγκιόζη, θέατρο. Διάβαζα πολύ. Πολλά βιβλία. Το όνειρό μου; Να γίνω μπαλαρίνα-κτηνίατρος. Έπαιζα πολύ, έτρεχα, έτρεχα να κόψω το νήμα της εφηβείας και να ζήσω. Το νέο μου όνειρο; Να γίνω ηθοποιός. Αλλά τα παιδικά όνειρα αλλάζουν· η ζωή είναι δημιουργικός σκηνοθέτης… Όνειρο που έγινε πραγματικότητα; Να πω τις δικές μου ιστορίες, να διαβάσετε τις δικές μου ιστορίες.

Απ’ την προσωπική αφήγηση στο συλλογικό δράμα και τη χαρά, απ’ Το δικό τους ταξίδι και την Αλίκη στην πόλη, στο Μελάκ, μόνος και το Καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη, καλοκαίρι. Η ελπίδα και η πίστη σ’ έναν σκοπό μας κρατούν όρθιους. Πιστούς οπαδούς της καλοσύνης και της ομορφιάς της ζωής. 

Δε γνώρισα παππού και γιαγιά.  Ο παππούς και η γιαγιά στο Δικό τους ταξίδι αντιπροσωπεύουν τους δικούς μου απόντες. Είναι το δικό μου αντίο σε όσους δεν βρίσκονται πια κοντά μου αλλά είναι πάντα δίπλα μου. Δεν υπάρχει σωστός και λανθασμένος τρόπος για ν’ αντιμετωπίσεις την απώλεια. Υπάρχει ο «δικός» σου τρόπος. Λένε ότι ο χρόνος τα γιατρεύει όλα, ότι σε βοηθάει να ξεχάσεις. Μα το θέμα δεν είναι να ξεχάσεις, το θέμα είναι να μη σε ισοπεδώσει η λύπη. Ο χρόνος δεν είναι γιατρός, κι αν είναι, η ειδικότητά του είναι η πλαστική χειρουργική. Με τα χρόνια γίνεται, άθελά σου, ένα lifting μνήμης.

Η γραφή, λοιπόν· μια κατάφαση στη ζωή, μια δήλωση αγάπης στη δύναμη των ιστοριών…».

Γράφοντας αυτό το άρθρο και διαβάζοντας ξανά τις παραπάνω λέξεις της Αργυρώς Πιπίνη, δεν έχω και πολλά να προσθέσω. Τα συναισθήματα που άφησε στην ψυχή μου η ανάγνωση του βιβλίου της είναι αρκετά για να νιώθω γεμάτος και λυτρωμένος. Γεμάτος για όσα έζησα και λυτρωμένος για όσα δεν ξέχασα…

«Δύο αδέλφια, ο Κοσμάς και η Λουκία, που έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με τον παππού τους ο καθένας, βιώνουν τις μικρές ακατανόητες γι’ αυτούς, αλλαγές στη συμπεριφορά του καθώς εκείνος γερνάει. Κι όταν πια πεθαίνει, ξέρουν βαθιά μέσα τους πως η αγάπη του θα τους συντροφεύει για πάντα…»  Μια ιστορία για τη δύναμη της  μνήμης, για όσους μας ακολουθούν στα όνειρά μας, για τον χρόνο που τρέχοντας σκοντάφτει σε αγαπημένες στιγμές…

Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο για τη φιλοξενία, την Μαργαρίτα Κωτσίνη για την υποδοχή και την αγάπη προς τα βιβλία και όλους όσους γράφουμε, και φυσικά την συγγραφέα Αργυρώ Πιπίνη για την υπέροχη συνομιλία και γνωριμία.