Τα σχέδια που παρουσιάζει η Θάλεια Χιώτη έχουν μια ροή, μια μουσικότητα που μας φέρνουν στο νου το «πλέξιμο», με τις μαγνητοταινίες ήχου. Δημιουργεί πλέγματα ρευστά, συνδεόμενα μεταξύ τους τα οποία λειτουργούν και ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Αυτοί οι κοπιαστικοί κυματισμοί εμπλέκονται σε ένα ρυθμό μιας διαρκούς και εναλλασσόμενης πλοκής. Τα σχέδια ακολουθούν μια ελεύθερη διατύπωση τα οποία με την σειρά τους δημιουργούν πότε μια πυκνότητα και πότε την επανάληψη ενός μοτίβου το οποίο ξεδιπλώνεται και αναδιπλώνεται με μια ελευθεριότητα. Οι λαβυρινθώδεις συναρμολογήσεις των σχεδίων ακολουθούν μια ελεύθερη οργάνωση πέρα από το χρόνο και τον χώρο και καθορίζουν την ανάπτυξη τους. Τα «διχαλωτά μονοπάτια» του Μπόρχες προσδίδουν μια ελευθερία στον σχεδιασμό της καλλιτέχνιδας ο οποίος παραμένει σειραϊκός.
Τα σχέδιά της οργανώνονται σαν μελωδίες που τείνουν άλλοτε να είναι πυκνές και μελετημένες πολύ προσεκτικά και άλλοτε αφήνουν την μαγική εντύπωση ενός αυτοσχεδιαστικού λαβυρίνθου με τις χαοτικές και άπειρες επιλογές του… “ακούγοντας” την Rosalyn Tureck να παίζει το the well-tempered clavier του J.S.Bach. Η επαναληπτικότητα στον σχεδιασμό, μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είμαστε κάτι χωρίς την έλξη της επανάληψης… χωρίς τις φυγές (fugues). Η Χιώτη δημιουργεί ένα έργο το οποίο “ανιχνεύει” το άπειρο μέσα από μια συστηματική διαδικασία στην επιλογή των μοτίβων της όπου η μαγεία ενός καινούργιου λαβυρίνθου ξεδιπλώνεται μπροστά μας.
