Ένας δίαυλος είναι τα μαντεία. Μια μυστική ατραπός που γεφυρώνει την προαιώνια αγωνία του ανθρώπου να γνωρίσει τα μελλούμενα, μια βαθιά ριζωμένη ανάγκη που δεν σταμάτησε να ταλανίζει την ανθρώπινη ψυχή από την αυγή του χρόνου έως τις μέρες μας.

Τα ερωτήματα πολλά και ετερόκλητα: -Πώς θα επεκτείνω το βασίλειο μου; Πού να ιδρύσω την αποικία μου; Από τι πρέπει να φυλάγομαι; Πως θα κάνω τον τάδε να με αγαπήσει; Με ποιον πρέπει να παντρέψω την κόρη μου; Πώς θα γίνω πλούσιος; Πότε θα πεθάνω; Άδηλες οι βουλές των Θεών για το ριζικό των ανθρώπων, ενίοτε όμως αυτές γίνονται γνωστές ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται.

Οι Έλληνες ίδρυσαν τα μαντεία τους σε τόπους όπου φανερώθηκε η θεϊκή παρουσία. Ένα βάραθρο, ένα χάσμα, μια πηγή, ένα δέντρο, ένας οιωνός μπορεί να ήταν κάποιο από τα σημεία που επέλεξαν οι Θεοί για να δηλώσουν την παρουσία τους στους θνητούς. Και οι θνητοί έσπευσαν στοργικά να τη διαφυλάξουν ιδρύοντας ναούς και άδυτα, εγείροντας μνημεία και αγάλματα, οικοδομώντας θέατρα και γυμνάσια, δημιουργώντας εν τέλει τα μαντεία.

Μαζί με τη θεϊκή βούληση όμως συμπορεύεται κάποτε και η σοφία των νεκρών, των αγαπημένων που διάβηκαν τον Αχέροντα και μαζί με τον Θάνατο απόκτησαν μια σκοτεινή γνώση σαν μελαγχολικό αντίδωρο. Λοξοί οι χρησμοί των Θεών, παράδοξοι αυτοί των νεκρών και ο άνθρωπος έρμαιο μιας αμφίβολης μοίρας που γυρεύει τις απαντήσεις στα μαντεία.

Ίσως βέβαια οι απαντήσεις να είναι ήδη γνωστές, ίσως να βρίσκονταν πάντα εκεί -κλεισμένες μέσα στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής- όμως τον τελευταίο λόγο έχει πάντα ο Θεός και αυτόν έψαξαν οι Έλληνες να βρουν στα μαντεία του αρχαίου κόσμου. Αυτές τις απαντήσεις θα αναζητήσουμε και εμείς σε τέσσερις συναντήσεις γεμάτες από υψηλή τέχνη, αρχαιολογία, ιστορία, θεολογία, φιλοσοφία και περιπλάνηση.

“Γιε του Αιακού να φυλαχτείς από τον Αχέροντα ποταμό και το φρούριο της Πανδοσίας, γιατί είναι πεπρωμένο να βρεις εκεί το θάνατο…” –Δελφικός χρησμός που δόθηκε στον Αλέξανδρο Α΄ τον Μολοσσό της Ηπείρου